Lianne La Havas: vroegwijze soulfolk uit Londen

"Mijn oma heeft me manieren aangeleerd, dat is best gelukt"

Atze de Vrieze ,

Lianne La Havas liet haar naam zachtjes rondzweven door een sterk optreden tijdens Eurosonic, begin dit jaar in Groningen. Maar nu pas verschijnt het debuutalbum van de zangeres. Om maar vast iets uit de weg te ruimen: nee, ze heeft geen huwelijk kapot gemaakt. De escapades met een man die haar vader kon zijn in haar charmante liedje Age waren ook geen jeugdige onbezonnenheid, het was ware liefde. "Ik was 18 toen ik hem ontmoette, en hij voelde vanaf het begin als een soulmate. We hebben de tand des tijds doorstaan. Uiteindelijk maakt leeftijd dan niet uit. Ik ben inmiddels al een paar jaar ouder, en het verschil lijkt nu alweer kleiner."

Direct bij binnenkomst in haar hotelkamer begrijp je waar die verhalen vandaan komen over de ongelofelijk ontspannen sfeer die Lianne La Havas uitstraalt op het podium. Ze omhelst de ene journalist, huppelt even naar de badkamer voor wat verse rouge en schuift met een grote glimlach aan voor de volgende. Hotelkamers zijn de meest neutrale bodem denkbaar voor interviews, maar Lianne La Havas maakt van deze anonieme ruimte haar woonkamer, zij is de stijlvol geklede gastvrouw. Diezelfde sfeer moet ze inderdaad oproepen met haar optredens. De vederlichte soulliedjes zijn uitnodigend, al gaan ze over persoonlijke beslommeringen en twijfels. Is Your Love Big Enough?, luidt de kernvraag van haar debuutalbum. Twijfels schuift ze aan de kant op single No Room For Doubt, een opmerkelijke samenwerking met folkzanger Willy Mason.

Folk en pop duiken vaker op naast haar natuurlijk stijl: soul. Ze groeide op met neo-soul artiesten als Erykah Badu en Jill Scott, maar op haar album staat ook een cover van Scott Matthews' Illusive. Eerder nam ze al een nummer van Leonard Cohen op, en dan ging ze ook nog eens mee op tour met Bon Iver. "Ik zie Justin Vernon van Bon Iver eigenlijk meer als een soulzanger", zegt La Havas. "Hij zingt recht vanuit zijn hart. Ik heb zeven optredens met hem gedaan in Canada en Amerika, het zijn geweldige jongens, heel erg grappig en inspirerende multi-instrumentalisten. Ik mocht bij hen in de tourbus en voelde me familie."

Haar folkachtergrond voedde La Havas voor een belangrijk deel in het pubcircuit van Noord-Londen. Daar speelde de zangeres regelmatig op open mic avonden voor singer-songwriters. Zou het kunnen dat ze daardoor ondanks de zachtaardige arrangementen van haar liedjes toch net wat meer pit uitstraalt dan je op het eerste gehoor zou verwachten? "Iedere zondag van 19:00 tot 22:00. Er was veel belangstelling, dus iedereen mocht maximaal twee, drie liedjes zingen. Het was een kleine pub, waar amper veertig mensen in pasten, maar de sfeer was altijd fantastisch. Er ontstond een hechte club muzikanten, die elkaar begeleidde op piano of als achtergrondzanger. Ik kwam er echt elke week. Zo kon ik ervaring op doen."

"De eerste keer dat ik op het podium stapte was ik bloednerveus. Ik zweette en trilde en maakte aan de lopende band fouten, maar ik voelde me steeds meer op mijn gemak. Daar ontmoette ook de man achter The Black Cab Sessions. Hij vroeg me er een te doen. Dat was achteraf bezien een belangrijk moment voor me. Op dat moment begon het internet over me te praten. Ik zat op dat moment al wel in een ontwikkelingstraject bij Warner USA, maar het liep een beetje vast omdat mijn A&R manager vertrokken was. Vanaf dat moment zat er weer beweging in."

Haar akoestische gitaar - naast haar op de bank - heeft een klein litteken, aan de achterkant. Het is geen overblijfsel van een rock 'n roll tafereel, al heeft het instrument volgens de 22-jarige Londense het nodige gezien en meegemaakt in de loop der jaren. "Het komt door mijn kettingen", zegt ze. Om haar net hangt een zilveren medaillon met een beroemd kunstwerk van Leonardo Da Vinci en een flesje water. "Het flesje water heb ik van een vriendin gekregen die nogal spiritueel is. Er dwarrelt iets blauws in, wat zij in verband brengt met de blauwe chakra, die verbonden is aan de keel. De ketting is van mijn oud-tante geweest. In het Grieks staat erop: aan onze lieve Bertha. Familie is belangrijk."

Lianne La Havas is de nakomeling van een Jamaicaanse moeder en een Griekse vader. Een wonderlijke combinatie, die niet lang stand hield. "Mijn ouders scheidden toen ik heel jong was. Ik groeide op bij mijn opa en oma, die om de hoek woonden. Mijn moeder was postbode en moest iedere dag om vier uur op. Ik werd dan bij mijn opa en oma gebracht, en daar ben ik eigenlijk nooit meer weg gaan, tot ik op mijn zeventiende het huis uit ging. Mijn oma leerde me manieren. Dat is best goed gelukt, vind ik zelf. Mijn opa was soms serieus, soms mijn leukste speelmaatje, afhankelijk van hoe braaf ik was. Hij leerde me niet naar mijn voeten te kijken als ik een weg overstak, maar voor me."

"Dit album markeert een overgang van mijn tienerjaren - een lastige tijd, vond ik - naar volwassenheid", zegt de vroegwijze zangeres. La Havas werkte aan haar album met producer Matt Hales, ook wel bekend als Aqualung. Veel liedjes schreef ze samen met hem, de nummers die ze al af had, nam ze met hem op. "We hebben heel nadrukkelijk toegewerkt naar een album. Er zit een ontwikkeling in, maar het is ook een geheel. Het eerste liedje dat ik schreef was Lost And Found. Ik nam het op toen ik 19 was. De oorspronkelijke opname is onaangetast op het album beland. Als ik nu naar dat liedje luister hoor ik de groei en de verandering van mijn gevoelens door de jaren heen."

Is Your Love Big Enough van Lianne La Havas verschijnt bij Warner. De zangeres speelt 8 juli op North Sea Jazz in Rotterdam.