Gemoedelijk druppelen de eerste bezoekers één voor één naar binnen, terwijl de IFFR-crew een laatste check-check-dubbelcheck doet. DJ Brutus graait in zijn platenkoffers en toont zijn verrassingen voor vanavond: soul, hiphop en een scala aan sixties platen: “Maar ik heb hier ook bijvoorbeeld de Gypsy Beats and Balkan Bangers liggen. Evenals Kill Bill Volume I.” Toevallig, filmmuziek.

Als het klokje negen slaat, nestelt de eerste groep mensen zich in de comfortabele stoelen van de grote zaal. Spike Jonze’s vrolijke voorfilm ‘Mourir auprès de toi’ zorgt voor de nodige humor. Café de Flore – de hoofdfilm – maakt een heel ander gevoel los. Wat gebeurt er als een tweelingzielrelatie verbroken wordt? Laat je los of klamp je je obsessief vast aan de ander? Jean-Marc Valleé giet de thema’s emotionele pijn, passie en obsessie in een trechter, waarna hij dit heftige sausje over de kijker schenkt. Het muziekpalet van artiesten als Pink Floyd, Sigur Rós en The Cure versterkt deze gevoelens en zorgt voor een moment van zelfreflectie. Na deze openbaring, loopt de groep enigszins verbluft de trap af.

Lefties Soul Connection maakt korte metten met dit zware gevoel. De Amsterdamse funk past zo goed als een tweede huid. Zeker met het vleugje soul dat gastzangeres Michelle David toevoegt aan het ensemble. Met gifrood gehakte pumps claimt ze het hele podium en publiek. Nu pas lijkt de filmnacht écht begonnen te zijn. De band tovert cowbells en tamboerijnen tevoorschijn, terwijl een zelfbenoemde danser vol overtuiging zijn – nog niet afgeleerde – ‘staying-alive-dansje’ afstoft. Verderop, in de kleine zaal, staat DJ Sandeman een select groepje te entertainen met zijn vunzige jaren 80/90 elektro. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het warmer en drukker op de dansvloer. Reden? Le Le komt (HARD!). Hij laat tout hip Rotterdam zweten in hun skinny jeans. “Er mag gedanst worden!” Aldus Faberyayo.

Dat dansen gaat door op de dub- en discobeats van Presk. Muziek die gemaakt is om gedachteloos op te bewegen. Een man of 40 doet dit dan ook. Maar het merendeel van de mensen moet na Le Le toch even uitpuffen op de loungetribune in de foyer. Waar DJ Brutus de zaal gereed maakt voor de laatste act. Jong én oud danst zwoel, shuffelend of springend als een kangaroo op juweeltjes als Galvanize en Tequila. Een 50-jarige vrouw doet een poging tot een buikdansje naast een groepje jonge metromannen. Die op hun beurt weer stijlvolle pasjes inzetten. Iedereen heeft het naar z’n zin, en dat valt Kraantje Pappie op. Hij tweette die avond: “Ik ben hier met een berg Groningsgenot.” En dat is het ook; genot voor het publiek. De Groningse rap is zo aanstekelijk dat Kraantje iedereen – neem dit zeer letterlijk – van links naar rechts laat hoppen. Het doet de naam van het debuutalbum, Crane, eer aan. Want kranige Kraantje Pappie houdt van drillen..en een feestje bouwen.