Na een slopende week en een ietwat krakend concert op Eurosonic/Noorderslag is het tijd om het nieuwe album officieel te dopen met een mooie presentatie. De Hospital Bombers die hun oorsprong vinden in de roerige protestjaren van vorige eeuw, doen dat door op Valentijnsdag protest aan te tekenen tegen het liefdesverdriet. Jan Schenk, zanger en gitarist van de Bombers motiveert: "Het optreden van Noorderslag was een zooitje. Noorderslag brengt zoveel druk met zich mee. We waren gespannen en vermoeid en het roken van tachtig sigaretten hielp daar niet bij."
In hun teksten komt de ludduvuddu regelmatig terug. "Al lijken we heel oud, in ons hart zijn we net zestien of zeventien, dat levert nog altijd veel shit en liefdesverdriet op. Via onze songs willen we ervan af komen. Hopelijk kan Roel van Duijn daar die avond bij helpen." De oud-provo is tegenwoordig liefdesverdrietconsulent en zal gedurende de avond sessies verzorgen met het publiek.
Hospital Bombers schieten op ludduvuddu
Protestsongs tegen Liefdesverdriet op Valentijnsdag in Trouw
Geheel in stijl presenteren de Hospital Bombers op dinsdag 14 februari officieel hun nieuwe album At Budokan. De avond die in Trouw gehouden wordt, is voor deze gelegenheid omgedoopt tot Protestavond tegen Liefdesverdriet en wordt gepresenteerd door barricadespecialist Maxim Hartman. Oud-provo Roel van Duijn, tegenwoordig liefdesverdrietconsulent zal een aantal sessies met het publiek doen. Uiteraard geven de Hospital Bombers zelf, Spinvis en andere artiesten het protest tegen het gebroken hart muzikaal verder vorm.
Het laatste album werd gemixt en gemasterd in New York door John Agnello, die ook het warme en gruizige geluid verzorgde voor Kurt Vile, Sonic Youth, The Walkmen en The Breeders. "We verwachtten dat hij zo rond de klok van tienen eens aan zou komen zetten, maar werken met Agnello was heel inspirerend. Hij werkt heel snel en positief. Toen we het juiste geluid eenmaal te pakken hadden ging hij rustig tot twee uur 's nachts door, om ons vervolgens tot diep in de nacht mee te nemen naar kleine bandjes in obscure podia. De volgende ochtend zat hij daar weer als eerste, fris als een hoentje."
"We hadden hem vooraf de ruwe tracks gestuurd, al had hij daar geen seconde naar geluisterd. We stapten meteen de studio in, waar hij er tot onze schrik zo'n heel Amerikaans rockgeluid inmixte. We waren bang dat hij zijn zin door zou drijven. Dat hebben we veel bij Nederlandse geluidstechnici meegemaakt. Maar hij gooide het zo om. Amerikanen zijn daar heel dienstverlenend in. Zelf is het zo lastig om naar je eigen muziek vanuit een ander perspectief te kijken. Ik ben bovendien een enorme zeikerd. Het was echt fijn om met iemand die je op een gegeven moment vertrouwd, gewoon knopen door te hakken."