Die kraakdoos van Truus (van de groep Plus Instruments) siert, in grof gerasterd grijs, de cover van de retro-editie van Vinyl (jaargang 32/nummer 1/maart 2012, haha) die vanaf heden in de winkels ligt. Het felgele logo lijkt zo uit de cover van een Vinyl uit pakweg 1981 gesneden, zoals de hele vormgeving lichtelijk neigt naar die goeie oude tijd van knippen en plakken. Modern met gevoel voor traditie zogezegd. Desktop publishing bestond nog niet en die charme ademt deze ‘nieuwe’ Vinyl.

Een duidelijke reden voor het verschijnen van deze eenmalige editie is in het blad niet te vinden. Het leek de redactie, waarin slechts twee  redacteuren van het eerste uur zetelden,  vooral ‘leuk’ om te werken aan deze eenmalige ‘muzikale ontdekkingsreis’. De huidige hernieuwde belangstelling voor de periode 1977 – 1984, zich uitend in projecten van Lebowski Publishers, de VPRO en het Centraal Museum in Utrecht, was een welkome aanleiding.

“Geen rollatornummer,” schijnt uitgever Oscar van Gelderen als enige eis te hebben gesteld voor zijn firma Lebowski de portefeuille trok en het sein voor dit ‘collectors item’ op groen zette. En zo kon het gebeuren dat deze 2012 uitgave een alleraardigste mix is geworden van historie en vernieuwing, van geschiedschrijving en hedendaags signaleren, van stilstand en beweging, van postmodern bespiegelen tot Do It Yourself anno nu. De vleugjes nostalgie die de columns van een aantal oud-redacteuren ademen, werken daarbij als kersen op de taart. Zoals het verhaal waarin oud hoofdredacteur Gerard J. Walhof beschrijft hoe zijn allereerste recensie (van de elpee Sleep No More van de Comsat Angels) in het blad terecht kwam.

Harder zijn de woorden van Huib Stam die in zijn column aanhaalt hoe uitgeverij Bonaventura het blad halverwege de jaren ’80 definitief kapot maakte. Om vervolgens te concluderen dat het leed minder groot was geweest als Annie M.G. Schmidt op de cover van de allerlaatste Vinyl had gestaan. Ha!

De ruim tachtig pagina’s tellende Vinyl 2012 bundelt interviews met lievelingen van toen (whatever happened to een Marc Almond, een David Sylvian en een Adi ‘Clock DVA’ Newton) aan verhalen over muziek en kunst die er nu toe doet. Zo is er een verhaal over het Rotterdamse ‘punque nouveau’ kwartet Rats On Rafts en is de rubriek Signalement van stal gehaald om nieuwe fenomenen als Bart Constant en Ravage! Ravage! Te introduceren.

Grote vraag blijft natuurlijk of een blad als Vinyl toekomst zou kunnen hebben op de even kleine als instabiele Nederlandse (muziek-)bladenmarkt. Ik denk het niet. De inhoud van een blad als Vinyl wordt tegenwoordig dagelijks links en rechts ingehaald door honderden muziekliefhebbers die via internet op alle mogelijke manieren getuigen van hun kennis van en liefde voor muziek. Waarbij je nog meteen kunt bekijken en beluisteren waar het over gaat ook. “Vinyl was toen prachtig, maar zou nu een coole site moeten zijn geweest,” beschrijft oud-Vinylredacteur Erwin Blom de veranderende rol van de muziekjournalistiek. En zo is het: mocht er al een toekomst zijn voor Vinyl, dan is dat niet een toekomst als gedrukt magazine.

Vinyl 2012 verschijnt in een oplage van 3500 exemplaren in een box met daarin de cd-heruitgave van de verzamelelpee Dokument+, de vinylversie van het debuutalbum van Rats on Rafts en een cd met de ge-remasterde versie van de Ultra-compilatiecassette uit 1981. Hoezo nostalgie? Modern noemen we dat. Met gevoel voor traditie…

Vinyl 2012 (Lebowski Publishers)