Derek E. Miller en Alexis Krauss ontmoetten elkaar in een Braziliaans restaurant in New York. Hij was er ober, zij at er met haar moeder. Hij was eigenlijk een muzikant uit Florida, op zoek naar een oogverblindende zangeres, zij was precies dat. Miller had zijn plan al helemaal klaar liggen: hij wilde luide metalgitaren met lieflijke popvocalen en pompeuze beats uit de favela's van Rio de Janeiro. De hoes van het nieuwe album toont alles ineen: bloedspetters op twee kittige witte muiltjes. De gitaren zijn overweldigend, de drums juist doelbewust nep, maar wel overstuurd. Een vettig, funky basgeluid ontbreekt. Het bleek een gat in de markt. De blogwereld omarmde Sleigh Bells, M.I.A. tekende het duo op haar N.E.E.T. label en de groep tourde over de wereld.
Road to hell
Hoe moet je een vervolg geven aan een succesvolle plaat met zo'n eigenzinnig geluid? Meer van hetzelfde? Een van de elementen verder uitwerken? Meer de dance-kant op bijvoorbeeld, nu house en dubstep zo'n gigantische vlucht genomen hebben in de Verenigde Staten? Sleigh Bells tourt momenteeel met ster-dj Diplo, dus die stap zou niemand verbazen. In plaats daarvan zijn op Reign Of Terror nog meer gitaren te horen. Meer en harder. Het verklaart meteen de typische heavy metal albumtitel Reign Of Terror en tracktitels als Road To Hell, Demons en Never Say Die.
"Op Treats begon bijna elke track met ritmes, met de drumcomputer", zegt Alexis Krauss. "Nu begon eigenlijk alles op de gitaar, met akkoorden. Zo ontstond een classic 80ies hardrock gevoel. We luisteren naar allerlei soorten muziek. Stadionrock van Def Leppard en Queen, popacts als Cindy Lauper en The Cranberries, de r&b van Aaliyah. Dansbaarheid was niet het belangrijkste uitgangspunt. Tegelijkertijd zit er nog altijd veel elektronica in. Los van de gitaren en vocalen is alles elektronisch, ook de drums."