Cloud Nothings klopte vorig jaar aan de deur met het zelfgetitelde debuutalbum (een jaar eerder verscheen in eigen beheer al een cassette), waarop de groep uit Cleveland, Ohio bij vlagen behoorlijk aanstekelijke garage-/punkpop liet horen. Een beetje zoals Wavves light, zoals we ook op London Calling (luister hier) konden constateren. Beloftevol, maar eigenlijk net wat te lief, gepolijst en niet uitgesproken genoeg binnen het genre. Wel happen, maar niet doorbijten zeg maar. Nu smaakte het in de Paradiso bovenzaal al wat gepeperder, maar toen vervolgens Ty Segall het podium betrad (en gitaar spelend en crowdsurfend de zaal doorkruiste) was het verschil schrijnend groot. Alsof we twee garage tegenpolen aan het werk zagen.

Dylan Baldi is met de drie leden van zijn live-band ongetwijfeld blijven hangen voor de show van Segall. Of die London Calling ervaring hem de ogen geopend heeft, weten we niet. Zo gemeen als Ty Segall wordt het niet en het lo-fi gehalte heeft Baldi met deze release ook losgelaten. Wel duidelijk is dat Baldi met zijn kompanen een nieuwe, ruigere weg is ingeslagen, die de band beter past. Cloud Nothings is ondertussen ook gepromoveerd van thuisproject van Baldi, die voorheen alle muziek (en teksten) zelf schreef, naar een echte band. De overige leden schreven ook mee aan de nummers en belangrijker: ze speelden het 'live' in de studio in. In de studio van Steve Albini welteverstaan, de gereputeerde producer die ook met bands als Nirvana, The Stooges en Pixies werkte en geroemd wordt om zijn kenmerkende droge drumgeluid.

Het betreft, zoals Albini zelf ook geregeld benadrukt, meer technische randvoorwaarden dan inhoudelijke toevoegingen. De verdiensten voor de verschuiving in het bandgeluid komen vooral toe aan Baldi, die zelf ook een belangrijke stap zette. Klonk hij op de vorige releases veelal zeurderig en verveeld (naar voorbeeld van Wavves-zanger Nathan Williams), nu probeert hij ook vocaal je woofers te verscheuren. Baldi klinkt bozer, getergd eigenlijk. Hij brult en lijkt de grenzen van zijn eigen stembanden op te zoeken. Gemeen, wild en intens, zoals Cobain op Bleach al klonk. Tekstinhoudelijk komt de frontman dichter bij het No Future gedachtengoed van doemdenken en zelfdestructie en generatie nul thema's als verveling.

Attack On Memory opent sterk met de aanzwellende grunge/punkrocker No Future/No Past, die op driekwart echt losbarst, en verrast dan met een beest van een track: Wasted Days is een grootse compositie, een drietraps raket van bijna negen minuten. Deel 1 is een Nirvana-esque catchy grunger van drie minuten, waarna in het slepende instrumentale middenstuk alles wat zwaarder aangezet wordt en de song richting noise en bijna hardcore/sludge gaat. Dat lijkt te culmineren in een finale op 7 minuten, maar dan moet het beste nog komen: een finale waarin de band helemaal losgaat en Baldi uit z'n tenen krijst: "I thought!... I Would!... be more!... than this!"

Fall In is het soort garagepopper met poppunk samenzang, dat ook op de vorige plaat had kunnen staan. Het instrumentale Separation ontwikkelt zich van garagepop tot een brute posthardcore track en No Sentiment laat de boze, noisy Cloud Nothings van nu goed horen en klinkt als reactie op kritiek, dat de band nogal citeert uit het verleden. "No nostalgia, No sentiment, We're over it now, We're over it then, We forget what you do, We don't care what we lose", schreeuwt Baldi, als om te benadrukken dat zijn band toch vooral in het nu leeft. Ook de spannende uitschieter Our Plans lijkt een referentie aan externe kritiek: "No one knows our plans for us, we won't last long".

Dat laatste wagen we te betwijfelen. De pas 20-jarige Dylan Baldi heeft in iets meer dan een jaar drie albums afgeleverd en daarin opzienbarende stappen gemaakt. Op basis van dit album en die progressie zien we Cloud Nothings graag terug en durven we de voorspelling aan: dit is een band die op Lowlands voor een sensationeel opwindend optreden moet kunnen zorgen.

Attack On Memory verschijnt bij Wichita/PIAS en is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.