1979: Het is 1979, ik ben 8 jaar en na Toppop op televisie heb ik nu ook De Nederlandse Top 40 op Hilversum 3 ontdekt. Het liefste hoor ik muziek van Abba en nummers uit de musical Grease. Maar dan mag ik ineens binnen komen bij mijn buurjongen Gerton die een paar jaar ouder en veel stoerder is. Volgens hem is er wel wat beters dan Abba en Grease. Wat dacht ik van Van Halen? AC/DC? Status Quo? Bam, daar gaat Running With The Devil van Van Halen op de draaitafel en Whole Lotta Rosie van AC/DC en Black Betty van Ram Jam. Ik krijg een stoomcursus luchtgitaar spelen en ik kan het niet ontkennen, dit is het echte werk. Er gaat een wereld voor me open.

1991: De alternatieve popmuziek beleeft zijn absolute hoogtijdagen. Ik luister veel Nirvana, Sonic Youth, Nick Cave, Dead Moon, dat soort werk. Ik ga in dat jaar artikelen schrijven voor Oor en mijn contactpersoon in de redactie is Hans van den Heuvel en die houdt er een heel ander soort muzieksmaak op na. Hij zet in 1991 vrolijk de grandmaster van de powerballad Mr Big op nummer 1 in zijn jaarlijstje. En hij is de vaste pleitbezorger van acts als Whitesnake, Thin Lizzy, Survivor en Aerosmith. En ik begrijp dat, ondanks dat het nooit mijn nummer één favoriete stroming zal worden. Hans van den Heuvel zorgt in die jaren met grote regelmaat voor de keiharde reminder dat er meer in de wereld is dan alleen maar scheefspelende indiebandjes. Hij is van de gitaargoden die schijnbaar moeiteloos een mathematisch perfecte solo uit hun vingers krijgen. Muziek waarbij je meteen zin krijgt om met een tennisracket op tafel te springen. Muziek die draait om fun, in plaats van de getourmenteerde jongensziel. Dat blijft natuurlijk heerlijk op zijn tijd. Nieuwsgierig geworden? Bekijk hier alle jaarlijstjes van Hans van den Heuvel.

2003: Toch zal Hans van den Heuvel met zijn old school hardrock in de jaren die volgen de hippe muziekliefhebbers nog minder aan zijn kant krijgen dan voorheen al het geval was. Op Pinkpop heeft de traditionele hardrock geen poot meer aan de grond en Dynamo Open Air verdwijnt van de festivalkalender. Maar dan is daar vanuit het niets The Darkness, een Engelse band die doorbreekt bij het alternatieve publiek door juist datgene te doen dat op dat moment het minste in de mode is: classic hardrock spelen. Hun optreden op London Calling 2003 is legendarisch: spandex broeken, lang haar, machismo en gitaarsolo's en heel Paradiso gaat uit zijn dak. Bekijk op Uitzending Gemist onze 20 jaar London Calling-uitzending uit 3 On Stage van afgelopen zaterdag. Daar zie je hun prijsnummer I Believe In A Thing Called Love.

2012: Nu is er dus Flying Dutchmen van Vanderbuyst. Een Nederlands trio dat zich opstelt als ware ambassadeurs van de hardrock oude stijl. Zoals ze zelf in hun bio al schrijven: "The world needs Vanderbuyst now more than ever. The fun has been taken out of sex, drugs and rock ‘n roll. Too many bands are more concerned with the quantity of “likes” than the quality of licks."

En wat zijn ze er goed in. De afgelopen jaren zag ik ze al schitteren op exotische podia als De Benzinebar in Groningen (tijdens Pleuropsonic), het festival Monsters Of Mariaheide en in De Pul in Uden, als voorprogramma van Saxon. Tot nu toe lukte het ze nog niet om de magie van een Vanderbuyst liveshow goed op de plaat te krijgen. Het titelloze debuutalbum bevat al wel een paar kneiters van songs, opvolger "In Dutch" is een tegenvaller, maar nu koppen de heren hem er helemaal in.

"Flying Dutchmen" is een album dat geen seconde inkakt, een plaat waar je binnen no time een goed humeur van krijgt. Heerlijke hardrocksongs, lekker open en meezingbaar, met een enkele ballad, zoals het hoort en een cover van "Never Be Clever" van Herman Brood, uit… 1979 jawel. Luchtgitaren in de aanslag, tennisrackets uit de kast, het zal je niet bezuren. En schrijf in je agenda: donderdag 20 december 3voor12 Presenteert… Vanderbuyst in de Mezz in Breda.

Vanderbuyst - The Flying Dutchmen (Ván Records/Suburban) is verkozen tot 3voor12 Album van de Week en tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.