1. Alabama Shakes - Hold On
Het fenomeen van het voorjaar en de absolute winnaar van SXSW: Alabama Shakes. Een voormalige postbode uit Athens, Alabama, die bleek te beschikken over een bluesy soulscheur waar zelfs Jack White van onder de indruk is.

2. Lee Fields and the Expressions - Faithful Man
43 jaar al is hij bij zijn vrouw. Ze hebben al heel wat hobbels in het leven overleefd, zeker toen Fields in de jaren tachtig noodgedwongen de makelaardij in ging toen zijn carrière op zijn gat lag. "I've always been a faithful man, 'til you came around."

3. Nick Waterhouse - Some Place
Er zit een goedje in het Californische water waardoor ze daar de eeuwige jeugd hebben. Of de eeuwige ouderdom natuurlijk. Nick Waterhouse, een soort Buddy Holly lookalike van halverwege de twintig, zingt soul met een klassieke rhythm & blues twist. Hij gaat daarmee verder terug in de tijd dan acts als Lee Fields en Charles Bradley, die focussen op de late jaren zestig.

4. Bobby Womack - The Bravest Man In The Universe
Het gaat niet goed met Bobby Womack. De soulveteraan bracht zo'n beetje het hele jaar door in het ziekenhuis, waar hij behandeld wordt voor kanker. Intussen verscheen wel een opmerkelijk nieuw album, origineel geproduceerd door Damon Albarn en XL-labelbaas Richard Russell.

5. Michael Kiwanuka - Tell Me A Tale
Met zijn zoete single Home Again kan Michael Kiwanuka in elk woonprogramma. Zijn hele album is wat braafjes, maar dit Tell Me A Tale is net wat spannender. Op het snijvlak van soul en folk, met psychedelische inslag.

6. Gregory Porter - On My Way To Harlem
Strikt genomen is Gregory Porter een jazz-zanger, zeker als je hem live ziet. Maar de man met de mysterieuze hoofddoek (wat verbergt hij daar onder!) is minstens zo geïnspireerd door klassieke soulzangers als Marvin Gaye, wiens naam valt in dit On My Way To Harlem. Hij was uitzonderlijk goed op North Sea Jazz en ITGWO.

7. Adrian Younge - It's Me
Ook een sensatie op Vlieland: producer Adrian Younge uit Los Angeles. Hij maakte een bijzondere plaat, die geïnspireerd is door klassieke soul, maar dan bezien door de ogen van een 21ste eeuwse luisteraar die ook de hiphop van Wu Tang Clan en de triphop van Portishead kent.

8. Lianne La Havas - Is Your Love Big Enough?
Met name live is de jonge Londense Lianne La Havas een imponerende verschijning. Met haar diepe ogen, maar zeker ook met haar kraakheldere stem. Zij groeide op in het pubcircuit van Londen en is dus niet vies van singer-songwriter-invloeden.

9. Ava Luna - Clips
In Nederland gebeurde helemaal niets rond dit hippe clubje uit New York. En eerlijk gezegd wat het optreden in een klein zaaltje op SXSW ook erg marginaal. Maar goed was het wel. Voor liefhebbers van de rare soulpop van Jamie Lidell.

10. Jesse Boykins III & Melo-X - I'm New Here
Soulzanger Jesse Boykins III maakte dit jaar een soort duo-album met rapper Melo-X, genaamd Zulu Guru. Een plaat die herinneringen oproept aan de Tribe Called Quest-achtige native tongue hiphop, maar dankzij Boykins nog wat verder terug grijpt.

11. Cody ChesnuTT - There's Still Mama
Zanger Cody ChesnuTT werd vereeuwigd in de grootste hit die rapcrew The Roots ooit had. Zijn refreintje was het, in The Seed. Nu is hij terug met een album dat teruggrijpt op Marvin Gaye's gouden tijd, begin jaren zeventig, zowel in zijn stem als in de arrangementen.

12. Georgia Anne Muldrow - Seeds
Georgia Anne Muldrow is de vrouw van rapper/zanger Dudley Perkins, en net als hij nauw verbonden aan de Stones Throw / SARA kliek in Los Angeles. Eerder dit jaar verscheen Seeds, een rauwe soulplaat, die wel wat doet denken aan Erykah Badu's psychedelische New Amerykah volume 1.