"Het zou mooi zijn als we straks in een zaal voor tweehonderd mensen spelen, waarvan er vijftig een stap naar voren doen, en de rest naar de hal vertrekt. Het zal geen pretje zijn voor de ongetrainde luisteraar." Michiel Eikenaar blikt vooruit naar de toekomst. In april, mei 2013 zal de band vermoedelijk voor het eerst op de planken staan. Dat is vreemd, voor een band die al drie albums maakte, maar voor Nihill was live spelen nooit een doel. De Brabantse black metal-groep bestond tot voor kort uit Eikenaar en een muzikant die zich V noemt. Eikenaar zorgt voor de teksten en het artwork, V 'componeerde' drums en gitaren. Voor de derde plaat sloot een extra bandlid aan, bassist Jelle Agema. "Van de week heeft er een vergadering plaatsgevonden over optredens", vertelt Eikenaar. "Live zullen er twee sessiemuzikanten bij moeten, om de gelaagdheid op te lossen. Die hebben we inmiddels gevonden. We zijn ervan overtuigd dat we live ons geluid in het kwadraat kunnen brengen."

En dat terwijl Verdonkermaan, die derde plaat, ook op de koptelefoon al bepaald geen pretje is. Het is een duister geheel, met lange stukken (sommige meer dan tien minuten), zonder refreinen en straffe metalriffs. "Het zijn riffs die eindeloos doorgaan, soms met wat gas erbij. Op een gegeven moment weet je niet meer wat begin en eind is. Op dit album hebben we meer willen tappen uit de chaos. In het derde nummer zit een chaosstuk, waarin de drums totaal los gelaten worden. We proberen een out of this world sfeer neer te zetten, waarvan je niet precies weet wat je ermee aan moet. In tegenstelling tot veel andere black metal bands klinkt het niet lo-fi of fuzzy, maar juist in your face. Ik denk dat we daarmee een nieuw geluid neerzetten."

Die eindeloze riffs zonder begin en einde passen uitstekend bij de thematiek van de plaat, die geïnspireerd is door de aloude leer van de alchemie. "Het heeft alles te maken met de cyclus van leven en dood. Ik ben zeer geïnteresseerd in houtsnedes uit de late Middeleeuwen, die vaak gaat over metamorfoses. De alchemie gaat uit van het steeds vervormen naar een andere stof, waarbij de dood niet het einde is. Onze eerste plaat gaat over de dood zelf, de tweede over het 'in limbo', de derde is de pijnlijke hergeboorte. Op die manier is het ook mogelijk narigheden in je eigen leven naar een metafysisch level te trekken." Naar die cycli verwijst ook de titel, Verdonkermaan, een verbastering van het bekende werkwoord, dat iets betekent als 'achterover drukken'. "Maar het verwijst natuurlijk naar de maan, naar verduistering. Het lijkt misschien een zelfverzonnen woord, maar dat is het niet helemaal. Ik zoek dingen bewust dichtbij, in plaats van het clichématige te betreden."