Motel Mozaique: Veel tranen, agressie en frustratie in performance van Cecilia Moisio

Hi, my name is Cecilia and I am codependent

Tekst: Joris Telgen, Foto's: Robert Tjalondo ,

Er staan vijf lege stoelen op het podium. Één voor één komen de spelers van ‘Hi, my name is…’ de zaal in. Ze knikken, mompelen iets en gaan zitten. Dan neemt de eerste het woord: “Hi my name is Cecilia and I am codependent”. Daarna volgt een tirade, een monoloog van minimaal een kwartier waarin Cecilia elk donker hoekje van haar getergde ziel op het publiek afvuurt. Het moge duidelijk zijn, dit is geen lichte voorstelling.

GEZIEN
Cecilia Moisio, Motel Mozaique, Gouvernestraat Zaal 2, vrijdag 20 april 2012

DE PERFORMANCE
Na het eerste deel waarin Cecilia haar problemen bespreekt, lees: zich compleet laat gaan, volgt een tweede met danseres Erin die deelneemt aan een speeddate avond. Deze escalerende scene eindigt ongeveer zoals de eerste. Erin ligt op de grond, klampt zich vast aan haar stoel en het schreeuwt het uit: “why am I single?!” De performance bestaat voornamelijk uit monologen afgewisseld met stukken dans, beeld en zang. Ook wordt er gebruik gemaakt van T-shirts en borden met teksten als “I said things to avoid things” of “Together alone”.

PLUS
Het vijftal is volledig obsessief in de voorstelling. Er wordt geschreeuwd, geslagen, gehuild en gesmeekt. De spelers overtuigen in hun performance en leven zich volledig uit. In de hoek van het podium staan vijf televisies die tijdens de hele voorstelling beelden laten zien vanuit een webcam-perspectief, één tv per acteur. De televisies worden in de voorstelling ook gebruikt, het volume wordt aangezet en op één van de schermen is Cecilia te zien die een slechte cover van Lady Gaga’s Pokerface ten gehore brengt. Dit zegt iets over de mate van integratie de is bereikt tussen alle verschillende aspecten van ‘Hi, my name is...’ en dat is knap. Hoogtepunt is een scene waar de spelers zich aan elkaar voorstellen en tegelijkertijd elkaar in het gezicht slaan.

MIN
Vanaf het allereerste moment hangt er een ongemakkelijke sfeer in zaal 2 van de Gouvernestraat. De hoeveelheid drama die wordt afgeschoten op het publiek is erg groot. Het gekerm van de acteurs, de claustrofobische achtergrondmuziek en de onhandige, zeer pijnlijke gesprekken bepalen de sfeer. Verder zijn sommige scenes van de show wel erg willekeurig. Een aantal dansscenes lijkt meer op een potje tikkertje dan iets anders. Het thema van de performance is wat het is, maar komt eigenlijk nergens verder dan de oorspronkelijke vraagstelling: hoe onderhoud ik normaal sociaal contact.

CONCLUSIE
De vraag is in hoeverre je een publiek deze pijnlijke dramatische ellende aan kunt doen. Het is een aaneenschakeling van negatieve situaties en ongemakkelijke stiltes. Een deel van het publiek kiest dan ook al tijdens de voorstelling eieren voor zijn geld en verlaat de zaal. De eerder genoemde willekeur is een punt van kritiek op de voorstelling. Verder eh, moet je er van houden.

CIJFER:
4,5