Motel Mozaique: mee-spacen op knetterstoned The Maccabees

Dromerige nieuwe sound Britse band staat maar dreigt te verzuipen in Off_Corso

Sjoerd Huismans ,

The Maccabees is zo'n band uit de zeroes die in tegenstelling tot genregenoten als Arctic Monkeys of Bloc Party nooit echt bij het grote publiek is doorgebroken. Dat heeft ook zijn voordelen: in relatieve rust kon de band werken aan zijn muzikale ontwikkeling. Het geluid van The Maccabees kreeg zodoende steeds meer vorm en is op het laatste album uitgegroeid tot een gelaagder, dieper geheel dat in de Off_Corso helaas niet helemaal tot zijn recht komt.

Concert
The Maccabees op Motel Mozaique, Off_Corso, zaterdag 21 april 2012

Muziek
Muzikaal zit er veel potentie in de band, met name in de nummers van het sterke laatste album Given To The Wild waarop de band de typisch Britse springerigheid laat evolueren in een duisterder, dieper geluid, wat goed tot uiting komt in nummers als het dromerige Glimmer. Bassist Rupert Jarvis valt op met melodische, met plectrum gespeelde post-punk baslijnen, in het hoge register van zijn basgitaar. In het tweede deel van de set maken de wat langzamere, gelaagde nummers van het laatste album plaats voor wat meer up-tempo tracks als de nieuwe single Pelican, maar ook oude hits als X-Ray. De set kan dat op dat moment goed gebruiken. Maar de band sluit af zoals zij het optreden ook begon: met het mooie Grew Up At Midnight (tevens de afsluiter van Given To The Wild) laat The Maccabees zien een volwassen band te zijn geworden.

Plus
Bij de opener Child gaat het al even fout als de microfoon van zanger Orlando Weeks uit blijkt te staan. De zoveelste keer dat het in de Off Corso qua geluid niet helemaal lekker gaat, deze editie van Motel Mozaique. Maar Weeks lost het met zijn karakteristieke kwajongensachtige charme op: het publiek wordt betrokken in een geïmproviseerde soundcheck. “Is this one working?”, vraagt hij bij een van de microfoons. “YES!” schreeuwt de Off Corso. “All right, and this one?” “NO!” luidt het brullende antwoord. De frontman is uitstekend in zijn element, en zoekt vaker dit soort interactie op. “Do you want a fast song or a slow one?” vraagt hij later in het optreden aan het publiek. “FAST!” schreeuwt het publiek natuurlijk, en wordt op zijn wenken bediend.

Gaandeweg het optreden blijkt dat een en ander te maken heeft met de geneugten waar Nederland bij artiesten nu eenmaal om bekend staat. Weeks is werkelijk zo stoned als een garnaal, getuige ook het volgende citaat waarin de zanger zijn opgedane levenwijsheden met het publiek wil delen: “Yeah, so you're kinda doin' this one thing..... and then you go back to this other thing..... while you should just be doin' this linear thing..... you know?” Ehh, juist... Maar het moet gezegd: het enthousiasme dat Weeks en de andere Maccabees uitstralen mist zijn uitwerking niet, en de zaal reageert enthousiast op het optreden van de jonge Britten. Niet iedereen in de zaal lijkt de band al te kennen, waar de band zich ook van bewust is: “Hi, we're The Maccabees, for people who are new to our band.”

Min
Het is al in verscheidene recensies op deze site als minpunt opgegeven, maar bij het optreden van The Maccabees in Off_Corso valt er niet aan te ontkomen het nog eenmaal te benoemen: wat is dit een crappy zaal voor live-muziek. Zeker de sound van een band als The Maccabees, rijk aan echo en andere effecten, dreigt een stroperige geluidsbrij te worden waarin de individuele instrumenten nog maar met moeite te onderscheiden zijn. Jammer, want juist die tegen elkaar in botsende gitaar- en baspartijen zijn waar The Maccabees zich in veel nummers mee onderscheiden. Verder valt niet te ontkennen dat de band zelf af en toe wat rommelig speelt. Het drugsgebruik leidt weliswaar tot een overdaad aan enthousiasme bij Weeks, maar zijn muzikale prestaties worden er niet altijd beter op.

Conclusie
Met hun nieuwe geluid nemen de Britten bewust afstand van de typische jaren '00 post-punk revival sound, die inmiddels wel ruimschoots over zijn hoogtepunt heen is. Een veelbelovende nieuwe richting voor de band. Helaas viel het optreden deels in het water door het slechte geluid, een slapende geluidsman en rommeligheid in de show zelf. Als de band nog iets strakker wordt, kan ze de zeroes met verve overleven.

Cijfer
7