CONCERT
Patrick Watson, Motel Mozaique, Rotterdamse Schouwburg, zaterdag 21 april 2012.
MUZIEK
Heerlijk dromerige, intieme rootsmuziek met veel klassieke invloeden, met name in het pianospel van de Canadees. Als kind zong Watson in kerkkoren, later interesseerde hij zich voor jazz en klassieke pianomuziek, Maar hij speelde op de middelbare school ook in een skaband. Al die invloeden komen terug in de muziek die Patrick Watson tegenwoordig met zijn gelijknamige band speelt. Watson heeft inmiddels vier albums uit, met daarop uitschieters als The Great Escape en Big Bird In A Small Cage. De karakteristieke hoge zangstem van Watson doet denken aan die van Jeff Buckley, terwijl zijn pianospel wordt vergeleken met contemporaine klassieke componisten als Philip Glass, die overigens tegelijk met dit optreden zijn 75-ste verjaardag vierde in de Metropolitan in New York.
PLUS
Watson opent vanavond indrukwekkend met het mysterieuze, minimalistische Lighthouse, eveneens de openingstrack van zijn laatste album Adventures In Your Own Backyard. De enige verlichting in de zaal komt van ringen om de vingers van de muzikanten. In de toch al sfeervolle grote zaal van de Schouwburg dragen de mooie visuals van Watsons show (filmbeelden geprojecteerd op ronde schermen die achter elkaar staan) bij aan een totaalbeleving. De rijk gearrangeerde muziek schalt kraakhelder de ruime, open zaal in. Watsons band bestaat uit technisch begaafde rasmuzikanten die de vaak eclectische muziek van Watson naar een hoger plan kunnen tillen. Maar er is ook ruimte voor prachtige, intieme momentjes zoals Words In The Fire (ook van het laatste album) waarin de singer/songwriter samen met twee van zijn bandleden de Schouwburg voor even in een kampvuurfeestje op een warme zomernacht verandert.
MIN
Af en toe lijken Watson en zijn bandleden wel erg de behoefte te hebben om hun technische kunnen te etaleren. Om die reden wordt het soms wat veel; Watson mag eens nét een toonladdertje minder zingen, of een pianoriedeltje minder spelen. Het zou goed zijn op die manier iets meer ruimte in de muziek te creëren.
CONCLUSIE
“I think I fucked up the setlist, and even told the audience”, zegt Watson verbaasd als hij het podium afkomt. De zenuwen van de Canadees zijn aan het begin van het optreden duidelijk merkbaar, maar gaandeweg schudt hij ze van zich af en is Watson juist de nonchalance zelve. Een improvisatie hier en daar, even een grapje maken tegen het publiek tijdens een net ingestart nummer (“I forgot we're on live tv” zegt hij bijvoorbeeld lachend, terwijl hij zijn pet weer opzet om zijn verwilderde haardos te verbergen). Op het laatst laat Watson het gehele publiek meezingen tijdens een werkelijk overrompelende uitvoering van The Great Escape, de afsluiter van de avond en het festival. Patrick Watson is de ideale afsluiter van Motel Mozaique 2012.
Cijfer
9