CONCERT
Jamie N Commons, Motel Mozaique, Gouvernestraat Zaal 1, vrijdag 20 april 2012

MUZIEK
Amerikaanse (southern) bluesrock is de basis van Jamie N Commons, aangevuld met gospel- en countryinvloeden. De jonge Brit woonde enkele jaren in Chicago, bij terugkeer in Engeland schreef hij zich in bij Goldsmiths voor een studie muziek. Hij deelde de school met generatiegenoten als James Blake en Katy B, maar in tegenstelling tot die twee kijkt Jamie naar de muziekhistorie in plaats van de toekomst. Overigens wordt hij wel de toekomst genoemd. Zo stond Jamie N Commons op de longlist voor de BBC Sound of 2012 en speelde hij dit jaar meerdere shows op het toonaangevende showcasefestival SXSW. Elvis Costello is al fan.

PLUS
Eens in de zoveel tijd staat er een jonge artiest op waarvoor op alle tamtams wordt geslagen. Veelal zie je dit in muziekgenres waar authenticiteit als een gouden nevel omheen hangt, zoals soul en blues. De laatste jaren waren het vooral vrouwen, of eigenlijk, meisjes die deze eer te beurt viel. Vooral Groot-Brittannië is er nogal goed in om de volgende chartkiller te lanceren. Dit jaar moet de innemende Jamie N Commons het doen met zijn opvallende zware en deerleefde stem; denk aan Nick Cave, Greg Dulli, Joe Cocker en Mark Lanegan. In de Gouvernestraat klinkt hij vandaag inderdaad geweldig. Jamie is uitgelaten en vrolijk. Hij dirigeert zijn vier bandleden en de bijval van het gemengde publiek. Jong en oud zijn in de ban van ‘de stem’. Muzikaal houdt dit het midden tussen 16 Horsepower, Richmond Fontaine en Townes van Zandt. Qua thematiek houdt Jamie van de donkere, religieuze symboliek met de intonatie van Wovenhand. De band is dienend en strak en de geluidsmix is flink in orde.

MIN
Wanneer de eerste indruk van zijn stem en zijn liefdevolle aura is opgedroogd, moeten de liedjes het optreden gaan dragen. En die liedjes zijn op één 'hit' en twee alleraardigste albumtracks na, helemaal niet bijzonder of zelfs maar catchy. Bij vlagen lijkt de band het optreden van Joe Cocker op Woodstock na te spelen, alleen dan decennia later zonder eigen ideeën of verrassingen. Een groot deel van dit optreden is dan ook heel saai. Knap gedaan hoor, maar saai.

CONCLUSIE
Wat is Jamie N Commons ná die eerste WOW-factor? Nadat je door hebt dat er een volgroeide whiskeystrot in deze drieëntwintigjarige zit. Is Jamie meer dan dat Indiase jongetje dat, gepusht door zijn vader, op zijn derde al voor het eerst een marathon uit liep? Meer dan die vrouw zonder ledematen die haar dochter verschoont met haar mond, of die papegaai die zestig ringtones na kan doen? Iemand op Twitter merkte op: ‘weinig twintigers met die sound in ieder geval’ en daar is helemaal niets tegen in te brengen. Maar is het daarom goed? Neem DJ Grandma, de 70+er die voor duizenden draait in het Europese en Amerikaanse clubcircuit. Een leuke noviteit voor RTL Boulevard, maar niet meer dan dat. Een passend antwoord op de eerste vraag heb ik nog niet. Daarvoor is het handjevol songs op de EP te weinig. Op basis van dit optreden is Jamie gewoon een innemende muzikale jongen die knap kan zingen en spelen, maar nog niets eigens of bijzonders heeft gevonden. Vergelijkingen met Joe Cocker of Elvis Costello zijn geweldig, maar vergeet niet hoe scherp en progressief zij op Jamie’s leeftijd waren. Zou Costello ook zo groot zijn geworden als hij niet alleen in look, maar ook in sound Buddy Holly had nagedaan? Authenticiteit is één ding, daar kunnen ook een Go Back To The Zoo of Kyteman’s Orchestra op afgerekend worden. Maar creativiteit is toch wel belangrijk als je aan het begin van een carriere staat. Jamie N Commons speelde vandaag alsof het al in de grote arena’s stond, inclusief grote gebaren en gedragen intro’s. Maar misschien moeten er eerst nog eens wat goede ideeën op worden gedaan en knappe liedjes worden geschreven. Anders dooft deze kaars enorm snel.

CIJFER
6