Motel Mozaique: Cold Specks vervloekt Rotterdam

Sinistere gospelfolksongs vs kannibalenmoppen

Atze de Vrieze ,

Wat is het ultieme voorbeeld van vertrouwen? Twee kannibalen die elkaar een pijpbeurt geven. Niet grappig? Deze dan: twee kannibalen verorberen een clown. Zegt de een tegen de ander: does this taste funny to you? Ook niet grappig? Nou ja, wel een beetje toch? Al Spx van Cold Specks vertelt kannibalenmopjes om het ijs te breken voor haar donkere gospelfolksongs in BIRD, een aangename nieuwe locatie van Motel Mozaique.

CONCERT
Cold Specks, Motel Mozaique, BIRD, vrijdag 20 april 2012

MUZIEK
Cold Specks draait feitelijk om een jongedame van Afro-Canadese afkomst, die over een maand haar debuutplaat uitbrengt. Ze put inspiratie uit oude 'negro spirituals', uit soul, uit donkere folk en blues, maar dan gebracht met spaarzame, tamelijk inventieve arrangementen. Ze wordt begeleid door een bassist die af en toe de strijkstok (en soms zelfs een cello) ter hand neemt en een blazer met een voorkeur voor zwaar geschut als de basklarinet.

PLUS
Rotterdam, goddamn. Zo luidt de eerste regel van Holland, het liedje waarmee Cold Specks enige bekendheid verwierf op internet. Het verschijnt zaterdag op een Record Store Day release met Reeling The Liars In, een liedje van The Swans dat vanavond ook op de setlist staat. Een opmerkelijke keuze voor een jonge zangeres met zo'n achtergrond, maar als je haar ziet valt het kwartje meteen. Het bittere cynisme straalt er vanaf. 'I'm a goddamn believer', zingt ze in Blank Maps, om nog maar eens aan te geven dat ze vermoedelijk een achtergrond heeft in een gospelkoor, maar daar nooit lang getolereerd kan zijn. Nog meer bijbelse verwijzingen? De sinistere songtitel All The Flesh Is Grass verwijst naar de profeet Jesaja, en in het refrein van Holland zingt ze dat wij allen stof zijn en tot stof zullen wederkeren. Die God van Doem verweeft Cold Specks op geraffineerde wijze met moeizame menselijke relaties en een slim spel met muzikale invloeden. Uiteraard het meest doeltreffend als ze haar band even laat stilvallen en haar donkere stem ongestoord door BIRD galmt.

MIN
De eerste paar liedjes hang je aan haar lippen, daarna vervliegt de aandacht toch wat, doordat veel liedjes op elkaar lijken. Sterke songs als Heavy Hands, Holland en de licht psychedelische afsluiter Steady worden afgewisseld met wat mindere varianten erop.

CONCLUSIE
"Het volgende liedje is nogal depressief, daarom spelen we er altijd een klein stukje van de Fresh Prince Of Bel-Air voor." Cold Specks weet ze wel te verkopen, die zware liedjes van haar, met een soort ongemakkelijke lichtheid. Intrigerende dame, met een eigenzinnige sound. Death, where is thy sting?

CIJFER:
7,5