CONCERT
Of Montreal, Motel Mozaique, Rotterdamse Schouwburg Grote Zaal, vrijdag 20 april 2012
MUZIEK
Vorig jaar hadden we The Bees van het Isle of Wight, ditmaal komt de hippie-commune uit de States, uit de zuidelijke staat Georgia en hij is nog bonter. Retro van divers pluimage: Beatlesque pop, glamrock, Prince-achtige funk, weirde Beck-achtige arrangementen, wat niet eigenlijk? Allemaal uit de koker van Kevin Barnes, het enige overgbleven originele bandlid die in hoge mate verantwoordelijk is voor de elf albums. Hij maakte het allemaal mee: van organisch naar elektronisch bandgeluid, van band tot eenmansproject tot achtkoppige band met weer een organisch en uiteenlopend instrumentarium.
Motel Mozaique: Of Montreal, of… een tandje minder
Bonte festivalhit uit Georgia biedt verbluffend visueel spektakel
Leuk, die hype met dat hologram, maar zo overbodig. Prince, David Bowie, The Beatles, Fleet Foxes, Gary Glitter in een Polyphonic Spree meets Flaming Lips combinatie op één podium? No problemo; ze staan vanavond allemaal in de Schouwburg en ze gooien er ook nog een licht- en projectie spektakelshow inclusief cabaret en verkleedpartijen tegenaan. Of Montreal is de naam. Of Athens, Georgia actually.
PLUS
Spil Kevin Barnes zit in het midden achter de toetsen en zingt zo hoog als z'n stembanden het toelaten. Het meest geniale van dit concert zijn de lichtshow, de projecties en de projectieschermen, waar Barnes, toetseniste Dottie Alexander, gitarist Bryan Poole (met hippiebril en blond Afrokapsel) en vijf andere kornuiten achter zitten. Het levert een verbluffend visueel spektakel op. Of Montreal opent met het Beatlesque openingsnummer Gelid Ascent van de laatste plaat, pakt door met het Blur-achtige Spiteful Intervention en een alsmaar feestelijker mix van funk, glampop en elektronica, die het uiterst dansbaar houdt. Dan zijn er ook nog twee gemaskerde hulpjes mee, die in diverse carnavalsuitdossingen cabaret verzorgen, met capes en nepborsten wapperen en met confetti en ballonnen strooien. Ter verhoging van de feestvreugde, zeg maar. De Schouwburg-vloer beweegt vervaarlijk onder die uitgelaten dansende meute.
MIN
Of Montreal is wel zo uitgelaten, cabaratesk en vrolijkmakend, dat ze je zo uit je depressie trekken of je dieper de put in trappen, omdat zoveel blijheid verdomd onuitstaanbaar is. Na veertig minuten bekruipt je het gevoel, dat er iemand on stage vermoord moet worden, wil het nog geloofwaardig blijven. Slotnummer Authentic Pyrrhic Remission (tevens de albumafsluiter) is werkelijk het eerste moment, dat er even een bedachtzamer, treuriger noot klinkt. Iets meer balans in de set, was wenselijk geweest, aan de andere kant klinkt een uur lang feest een festivalorganisatie vast als muziek in de oren.
CONCLUSIE
Als er ooit een band de festivalnaam eer aandoet dan is het Of Montreal met hun mozaïek aan kleuren, invloeden, instrumenten en muzikanten met bakkenbaarden, hippiepruiken en feestwinkelbrillen. Muzikaal is het allemaal minder verheffend dan het visuele bombardement. Veel nummers missen net dat randje of die ene hook, die het spannend zou maken en waardoor je het een dag later nog neuriet. Als we met een brede grijns en pijn aan de ogen naar buiten lopen, beklijven van Of Montreal de vrolijke aanstellerij, het theatrale vermaak en de licht- en projectieshow en helaas maar weinig nummers.
CIJFER:
6,5