#LGW12: Het beestachtige mysterie van Deerhoof

Amerikaanse stoommachine blijft nog net in de buurt van de rails

Ingmar Griffioen ,

Na Mono op donderdag zien we een dag later weer een Japanner diepe indruk maken in Tivoli Oudegracht. Ditmaal is het zangeres/bassiste Satomi Matsuzaki van het bont uitgedoste én musicerende Deerhoof. De Japanse is vermoedelijk één van de kleinste muzikanten van deze festivaldag, maar ze heeft een grote impact en rol in de verder grotendeels onnavolgbare band uit San Francisco.

CONCERT
Deerhoof, Le Guess Who?, Tivoli, vrijdag 30 november 2012

MUZIEK
Deerhoof. Weinig bands zijn zo eigenzinnig, onvoorspelbaar (zeker ook live) en lastig te labelen als dit noisy kwartet uit San Francisco. Al twaalf jaar in verscheidene vormen actief, de meest consistente en recente bestaat uit zangeres/bassiste Satomi Matsuzaki, gitarist John Dieterich, gitarist Ed Rodriguez en de beestachtige (denk: The Muppet Show) drummer Greg Saunier. In september verscheen hun twaalfde studio-album Breakup Song. Naar eigen zeggen vormt The Rolling Stones hun grootste inspiratiebron, maar wij horen het kwartet stukken noise, freakjazz, progrock, post-punk, droompop en bijna math-rock in een overstuurde cocktailblender gieten.

PLUS
Oerleden Matsuzaki en Saunier zijn grote troeven. Drummer Greg Saunier (niet te verwarren met John Stanier, geweldenaar van Helmet en Battles) is een absolute one-man-killer-drum-machine; weergaloos, onberekenbaar, met een enorme drive en een lust voor het oog. Als Matsuzaki zich tot zingen beperkt neemt de stoïcijnse gitarist John Dieterich haar basstukken over, niet dat dat afbreuk doet aan de hevigheid van de erupties. Een van de wenige stukken houvast bij een Deerhoof-concert zijn de lieflijke, dromerige (bijna verraderlijk coherente) intro's en de opbouw via catchy, hoekige gitaren naar erupties van drums en noise. Daarbij is Deerhoof een van de meest beweeglijke bands on stage en daarmee een continu wisselende eyecatcher van formaat. Saunier verruilt de drumkit enkele keren om de microfoon te pakken voor een sympathiek praatje met het publiek: "easily the largest number of people we ever played to... in Utrecht".

MIN
Het is niet eenvoudig behapbaar voor de neutrale toeschouwer.

CONCLUSIE
Matsuzakis lieflijke zang en steady basspel houden Deerhoof nog een beetje in de buurt van de rails, waar de rest van de leden in een staat van permanente ontsporing verkeert. Dat geldt ook voor het zeer virtuoze batterijvuur van Saunier. Toch beklijft Deerhoof, kruipt de groep onder je huid en voert je mee naar hun bizarre wereld. Hoe ze dat voor elkaar boksen blijft mysterieus, maar het is knap, heel knap.

CIJFER
8