CONCERT
Matthew Dear, Le Guess Who?, Tivoli de Helling, 30 november 2012
MUZIEK
Matthew Dear staat officieel te boek als producer van elektronische muziek, maar van een boeking naast Suuns en The Soft Moon hoeft niemand op te kijken. Dear laat zich volop inspireren door postpunk- en artrockbands uit eind jaren zeventig. Hij zingt zelf, laag en vervormd, afstandelijk maar wel met uitstraling.
PLUS
"My flesh it burns like a ton of flames pouring from the sun." Amerikaan Matthew Dear croont duister. Van de beelden die hij schetst weet je niet zo goed of je ze mooi zou moeten vinden of juist angstaanjagend. Precies als de hoes van zijn laatste plaat Beams, waarop een zelfportret staat dat aangetast lijkt door te hete stralen. Te dicht bij de zon gevlogen? Ambitieus mag je Dear zonder meer noemen, maar overmoedig is hij niet. Juist gefocust en precies. Net als de meeste elektronische acts begon hij ooit in zijn eentje met laptop, maar met deze band voelt hij zich als een vis in het water. Bij een van de eerste nummers speelt de bassist steeds per maat maar één noot, terwijl hij de rest van de tijd vult met een tamboerijn. Dear zelf is in de weer met synthesizers en sambaballen. Naast een drummer heeft hij ook nog een percussionist. Kortom: ritme is alles, het drijft op een groove, die gaandeweg steeds dwingender wordt. Die ritmes zijn innovatief en uiteraard repetitief, maar ze hebben geen moment de Afrika-vibe van de act na hem, Sinkane.
MIN
Het is knap dat Dear zo lang blijft boeien zonder echt heel indrukwekkende songs. Lang in de zin: met gemak een uur, maar ook: al behoorlijk wat jaren. Ook zijn meest recente plaat Beams, waarvan hij uiteraard het nodige speelt, bevat weer een aantal prima songs, maar er is geen onbetwiste Matthew Dear klassieker, geen song met cross-over potentieel, waar iedereen op wacht.
CONCLUSIE
Ook vanavond maakt Matthew Dear zijn uitstekende live reputatie waar. Hij is geen dance-act, hij is een band, zo blijkt in deze context maar weer eens uitstekend.
CIJFER
7,5
#LGW12: Matthew Dear is gefocust en precies
Producer als vis in het water tussen de bands
Witte rozen. Symbool van onschuld, puurheid en eenvoud. Matthew Dear heeft er zijn hele podium mee getooid. Al zijn bandleden zijn keurig in pak, al heeft zijn drummer het jasje opzij gelegd. Het zij hem vergeven. Het zijn echte rozen, bewijzen de bloemblaadjes die loslaten als hij een bosje oppakt. En dat terwijl zijn muziek geen van die drie elementen heeft. Klasse en stijl, dat deelt de Amerikaan met de rozen op zijn synthesizer.