Je moet een druk mens zijn. Je beloofde de wereld al een debuutalbum in 2011, het is er nog steeds niet.
"Het enorme succes van Iron heeft ons nogal overvallen. Het was een uitdaging om een heel album te maken van het niveau van die song. We hebben daar de tijd voor genomen, en nu is het klaar. Er is nog geen releasedatum, omdat we van alles rond de lancering willen doen, waaronder uiteraard een nieuwe video."

Wat was het oorspronkelijke plan?
"Er was niet echt een plan. We hadden een liedje en een video, waar ik veel geld en tijd in heb geïnvesteerd. Ik heb volledig vertrouwd op de kwaliteit van mijn werk en bewust geen PR-offensief gestart, geen single geplugd bij de radio. We hebben enkel de single online gezet. Zo ging het ook met de tweede single, Run Boy Run. Het was puur internet. Ik was trots op mijn video, maar dat het zo'n vlucht zou nemen had ik absoluut niet verwacht."

Er werd veel gesproken over je video. Mensen waren enorm onder de indruk dat een volstrekt onbekende Fransman een videoclip kom maken met een soort Lord Of The Rings-achtige productiekwaliteit.
"Het ding is: ik ben in eerste instantie regisseur en fotograaf. Elke dollar die ik investeer, zie je terug op het scherm, er gaat weinig verloren. Ik bied het team waarmee ik werk betaalde opdrachten voor onder meer reclames. In ruil daarvoor zetten ze zich met veel liefde en plezier in voor het Woodkid project. Het ziet er professioneel uit, maar ik bén ook een pro."

Er zitten grote overeenkomsten tussen de twee Woodkid video's. Opvallend is natuurlijk dat ze allebei in zwart-wit geschoten zijn, dat ze behoorlijk heldhaftige taferelen laten zien, maar nog typerender is misschien wel de manier waarop je stilstand en beweging met elkaar combineert.
"Dat laatste doe ik in bijna al mijn werk. Ik zoek naar beelden die ogen als schilderijen. Er is niets spontaan aan mijn werk. Ik kijk zorgvuldig naar de art direction, naar het licht, naar symmetrie. Zo kan ik bewegende beelden maken met een hoge symbolische waarde. Ik ben meer geïnspireerd door schilders en regisseurs dan door muzikanten."

Een van de meest opvallende beelden is een gigantische stad in Run Boy Run, die doet denken aan filmklassieker Metropolis van Fritz Lang. Een bewuste knipoog?
"Zeker. Er is altijd een combinatie van toekomst en verleden in mijn beelden. Je kunt nooit precies zeggen waar of wanneer iets plaatsvindt. De jongen in de video rent naar de stad toe, een futuristische skyline, die tegelijk doet denken aan de Sovjet-architectuur uit de jaren veertig. Soms ga ik zelf verder terug, tot de Middeleeuwen aan toe. Zo wil ik iets universeels uitbeelden. Een song over een jongen die opgroeit bijvoorbeeld."

Je refereert net aan Sovjet-architectuur. Oost-Europa speelt een opvallende rol.
"Mijn moeders familie komt uit Polen, mijn vader is Frans. We gingen vaak in de zomer naar Polen, een land vol van oude drama's. Mijn familie kent veel oorlogstrauma's, die ik mee heb gekregen in de manier waarop ik opgevoed ben, in de verhalen die ik hoorde. Als kind in Polen voelde ik dat er iets vreselijks gebeurd was. Mijn familie is van Joodse afkomst. In de oorlog hebben ze hun naam veranderd. Mijn opa was een gevangene. Hij ontmoette mijn oma, die zuster was. Maar ze was Joods en werkte onder een valse naam. Toen dat ontdekt werd, vluchtten ze naar Frankrijk."

Je bent van de derde generatie.
"Klopt, maar ik ben opgegroeid met mijn ouders en grootouders, die er alles over weten. Ik heb me verdiept in de psychoanalyse, met name in het begrip 'intergenerational transmission'. Dat gaat over hoe verhalen, trauma's en zelfs dromen van generatie op generatie doorgegeven worden. Het kan zomaar dat je dingen droomt die over je grootouders gaan, dankzij verhalen die je van achter de deur of heel vroeger gehoord hebt. Mijn werk is een soort psychoanalyse op zichzelf. Mensen denken dat ik weet wat ik doe, maar vaak is dat helemaal niet zo."

In Run Boy Run wordt een jongen achtervolgd door een monster. Halverwege de clip zit een cruciaal moment. Het monster haalt de jongen in, maar blijkt ineens ineens geen vijand, maar een vriend te zijn.
"De video gaat over een jongen die opgroeit en in aanraking komt met de grote stad, de volwassenheid. Ik heb er bewust voor gekozen het eerste deel van de clip, met het monster, zo organisch mogelijk te maken, met miniaturen. De stad is volledig digitaal, futuristisch. Dat monster is ook bewust zo'n beest waar kleine kinderen over fantaseren en bang voor zijn. Maar als je opgroeit, blijkt je grootste angst een van je belangrijkste eigenschappen. Iets dat je moet omarmen."

 

Die symbolen en beelden zijn dus nooit toeval. Dat moet dan ook gelden voor Lana Del Rey in de video van Blue Jeans, als ze poseert voor een Amerikaanse vlag. Het past bij het beeld dat ze uitstraalt, een soort all-American girl, alsof ze de Amerikaanse droom onderzoekt.
"Het zit tamelijk complex in elkaar, maar bijna niemand heeft een serieuze poging gedaan het te begrijpen. De jongen waarmee ze date in de clip is inderdaad een soort representatie van de Amerikaanse coolheid. Het gaat over het gevaar van hype en beroemdheid, van glitter in Amerika. Precies waar Lana in terecht kwam. Het is geen pro-Amerikaanse video, integendeel. Daarom is een groot deel geschoten in een oud kasteel bij Parijs, een gebouw dat ouder is dan heel Amerika."

Toen ik Lana Del Rey hier zelf naar vroeg, weerde ze me gefrustreerd af. Ze wilde vooral authentiek zijn en niet geassocieerd worden met concepten.
"Het is ook lastig, omdat ze zelf ten prooi viel aan wat ze bekritiseerde. Er kwam een enorme backlash, maar ze omarmde het natuurlijk ook zelf. Lana is een complex persoon, en bijna niemand begrijpt wat ze precies doet. Tegelijkertijd is dat haar grote kracht. Je weet nooit wie ze precies is, of ze ergens in meegaat of juist mee speelt."

Ben je met meer projecten bezig?
"Nee, ik ben even klaar met werk voor anderen. Ik zeg veel nee. Maar ik kom om in het werk, te beginnen bij Woodkid. Daarmee hoop ik anderhalf jaar druk te zijn, tot in 2014. Daarna zien we wel verder."