CONCERT:
The Stepkids, Into The Great Wide Open, De Bolder, zaterdag 8 september 2012
MUZIEK:
Zo'n beetje elk gekleurd behangetje uit de 70s komt langs: soul, psychedelische rock, krautrock, p-funk, prog, zelfs verdwaalde folkharmonieen. Alles komt samen op een titelloos debuut, dat verscheen op het gerenommeerde label Stones Throw uit hun thuisstad Los Angeles. Er wordt gewerkt aan nieuw materiaal, waarvan al twee nummers gespeeld worden, die duiden op een nog wat vreemdere plaat.
PLUS:
Voortdurend schiet het karretje van The Stepkids van de rails. Shadows On Behalf bijvoorbeeld begint als een zoet soulliedje, maar gaandeweg laten ze het helemaal uit elkaar vallen. De baslijn hapert, de gitaar schraapt, de drums kletteren neer. Een liedje met kop en staart is geen vereiste, zelfs een groove niet, maar door de versterking van de visuals wordt de zwakte van de plaat zo fraai gemaskeerd. Van een redelijk gemiddelde potpourri van psychedelische smaken, verandert het live in een boeiend cinematografisch spektakel. De drie bandleden zingen allemaal. De een beter dan de ander, geen van drieën echt geweldig, maar dat is niet zo erg omdat de vocalen vrij ver in de mix liggen en gemaskeerd zijn door bakken galm. Gek genoeg schittert de drummer het meest in single La La, die tot verbazing van de band zelf door Thom Yorke opgepikt werd. Uit de coulissen verschijnt dan een meisje dat speciaal voor de backing vocalen in dit liedje een wit jurkje aangetrokken heeft. Wie oh wie is zij?
MIN:
Een uur is wat lang zonder echt geweldige songs. Dan ontstaat wat verveling bij weer een jam-uitstapje. Bij de slordig gespeelde Motown-style stoemper Cup Half Full is er zelfs een licht verlangen naar het einde.
CONCLUSIE:
Niet alleen keilen The Stepkids stijlen bij elkaar die altijd alleen maar naast elkaar bestaan hebben, ze maken er ook nog eens een aantrekkelijk schouwspel van. Of iemand de lichtman nog aan wat Hollandse waar kan helpen. Of een nieuwe Playboy.
CIJFER:
7,5
ITGWO12: The Stepkids zijn levend psychedelisch behang
Potpourri van 70s muziekstijlen
Terwijl de zon ondergaat en de avondlucht fraai kleurt, staan The Stepkids in donker hol De Bolder. Dat is maar goed ook, want zonder duisternis is deze band nergens. Hun pakken zijn net zo wit als de lakens die ze over hun apparatuur gedrapeerd hebben en als hun instrumenten. Zo zijn ze levende schermen voor de psychedelische visuals, die live geschakeld worden door een lichtman die elke break en elke piek kent. Grappig detail: die lichtman heeft vanmiddag de Playboy zitten lezen in de speedboot naar Vlieland. Jammer genoeg waren alle artikelen in het Nederlands.