ITGWO12: Studentikoos Alt-J verrassend sensueel in de avondzon

Doordachte songs slaan aan bij breed publiek

Atze de Vrieze ,

"Ik had toch een zonnebril op moeten doen", zegt Joe Newman van Alt-J. De band heeft de jackpot: het zalige avondzonnetje dat show op Great Wide Open net dat beetje meer kan geven. Vorig jaar kreeg Erlend Oye hier zonnebrand toegeworpen, bij Alt-J regent het zonnebrillen, waaronder een fraai roze cocktailexemplaar, dat nog een nummer op zijn neus gaat ook. Weer eens wat anders dan slipjes.

GEZIEN:
Alt-J, Into The Great Wide Open, Sportveld, zaterdag 8 september 2012

MUZIEK:
Het gaat hard met Alt-J. Drie weken geleden was de band uit Leeds al een van de hoogtepunten op Lowlands, nu doen ze goede zaken op Vlieland. En dat terwijl pas dit voorjaar hun debuutalbum An Awesome Wave uitkwam, een zeer originele plaat met doordachte songstructuren en teksten geïnspireerd op grote verhalen van anderen. Zo gaat de kalme single Mathilde over huurmoordenaarsfilm Leon, Breezeblocks over het boek Where The Wild Things Are. Er zitten folkelementen in, maar met Alt-J heeft meer gemeen met een band als Talk Talk dan met Mumford and Sons. Een band die steeds op zoek is naar iets nieuws, en toch vrij snel populair wordt.

PLUS:
De studentikoze folkpopliedjes van Alt-J krijgen iets verrassend sensueels in het avondzonnetje. De songs zijn laidback en geconcentreerd, maar worden geen moment luchtig of vrijblijvend. De stem van frontman Newman is op een gekke manier afgeknepen, maar wel zo subtiel dat het niet gaat irriteren. Vaak wordt hij vocaal geholpen door toetsenist Gus Unger-Hamilton, wat in bijvoorbeeld Tesselate een harmonie oplevert waar je oren van klapperen. Hij verwerkt ook her en der wat elektronische details, zij het onopvallend. Ook drummer Thom Green zit bepaald niet achter een standaard kit. Toch geeft de band je ook steeds genoeg houvast, ofwel met een diep brommende synthbas, ofwel door een pakkend refrein, ofwel door klein percussie-extraatjes van gitarist Gwil Sainsbury. Single Breezeblocks zit aan het eind van de set en is het hoogtepunt, samen met de intrigerende afsluiter Taro. Een redelijk lang liedje over de dood van de beroemde oorlogsfotograaf Robert Capa en daarmee de hereniging met zijn geliefde Gerda Taro. Een romantisch lied met gevoel voor humor over een oorlogsdrama, je moet er maar op komen: "Re-united with his leg and with you, Taro". En toch - ja echt - is het smaakvol gedaan. Het repetitieve Aziatisch klinkende ritme (Sainsbury bewerkt zijn snaren met een klein percussie-apparaatje) is vast geïnspireerd door de sterfplek van Capa: Vietnam. Want zo zijn die jongens wel.

MIN:
Alt-J kiest voor het zeer nauwkeurig naspelen van de arrangementen van de plaat. Niet zo gek, want daar zit overduidelijk ongelofelijk veel werk in. Maar daardoor mist een verrassingselement. Het is maar goed dat er wat afleiding is met die zonnebrillenestafette, anders wordt het wel erg serieus en correct.

CONCLUSIE:
Het momentum van de band, het momentum van het festival, de aard van de muziek, alles klopte vandaag voor Alt-J. Zeer overtuigend.

CIJFER:
9