#CB12: Paul Buchanan: "Succes is grillig"

"Niet de hele wereld zit te wachten op Paul Buchanan"

Sander Kerkhof ,

Paul Buchanan kijkt uit zijn keukenraam in Glasgow en ziet een man met een paraplu voorbij lopen. ‘Hoe kan het ook anders.’ Tinseltown in The Rain. Na dertig jaar in The Blue Nile, het trio dat romantisch verlangen tot een kunst verhief, is Buchanan veroordeeld tot solobestaan. Eerder dit jaar bracht hij het prachtig intieme, maar ook licht desolate Mid Air uit. Het leverde hem een uitnodiging voor Crossing Border op. Buchanan kijkt reikhalzend, maar ook met enige nervositeit uit naar zijn show in Den Haag. Tot dusver speelde hij slechts twee solo-optredens, op twee kleine festivals in Ierland. ‘Daar stond ik in een intieme setting, een achterafpodiumpje eigenlijk. Een veilige gedachte.’ Grote concertzalen zag hij niet echt zitten, daarom vroeg hij aan Crossing Border ook om een bescheiden podium. ‘De vorm is zo anders dan met een band. Je bent zo naakt, je kunt je achter niets verschuilen. En je moet ook realistisch blijven: niet de hele wereld zit te wachten op Paul Buchanan.’

De periode waarin hij Mid Air schreef was niet per se de gelukkigste. Noem het maar gerust een rottijd. Een goede vriend van hem overleed plotseling en zijn band stopte na dertig jaar ook vrij onverwacht. In 2009 geleden speelde The Blue Nile zijn laatste shows. Wat hij meeste mist, is de kameraadschap. ‘Als je iets zo lang hebt gedaan, dan is het alsof je je familie kwijt raakt. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat we ooit zouden stoppen. Maar soms neemt het leven een wending die je niet ziet aankomen.’

Dankbaar
Robert Bell en Paul Moore wilden niet meer verder. Met de laatste heeft hij ook helemaal geen contact meer. ‘Ik denk niet dat je ooit over gebeurtenissen als deze heen kan komen. Je leert het accepteren.’ Buchanan is niet boos. ‘Het zorgt er voor dat je wat meer gaat terugkijken. Ik ben ontzettend dankbaar voor al die prachtige jaren. Op een gegeven moment was de energie er bij de andere twee niet meer. Dat moet je accepteren, want ik houd van die mensen.’

Buchanan was niet eens echt bezig met het schrijven van een album. De liedjes op Mid Air ontstonden in de avonduren, als losse flarden, gedachten. Overdag schreef hij muziek voor een soloalbum van zangeres Shirley Manson van Garbage, maar dat is er nooit gekomen. ‘Terwijl ik daar de hele dag over aan het nadenken was, onstonden er aan de rechterkant van mijn brein ineens allerlei mooie dingen. Onschuldige dingen die je ineens komen aanwaaien.’ Hij nam de schetsen thuis op, met een dictafoon op de piano in de keuken. Later deed hij dat op dezelfde plek nog eens met een producer en professionele apparatuur.

Hij ziet Mid Air echt als een songcyclus, de afsluiting van een periode. Hij schreef al eerder veel meer materiaal geschreven, maar legde dat terzijde. ‘Bijna als een soort eekhoorn die een voorraadje maakt voor de winter.’ Niets nieuws voor Buchanan, want tussen de albums van The Blue Nile zat soms ook wel acht jaar. Maar hij is nu weer naar de songs aan het kijken. ‘Best raar, want je leest een soort berichten aan jezelf in de toekomst. Niet alles is goed, maar sommige dingen staan me erg aan. Het is net alsof er op het moment van schrijven niet genoeg energie in geïnjecteerd is. Ik ben er nu de electriciteit aan het inbrengen, als een soort Frankenstein.’ Rond kerst wil hij de nieuwe songs gaan opnemen, met band dit keer.

Wereldster
De reacties op Mid Air zijn positief en de recensies uitermate lovend. Voor de vijftiger Buchanan breekt na de donkere jaren wellicht een lichtere periode aan, als wijze, grijze bard. ‘Ik heb nooit echt nagedacht over m’n carrière. Ja, een paar jaar geleden dacht ik dat die echt voorbij was. Maar Mid Air heeft inderdaad weer wat momentum gebracht. Ik ben daar dankbaar voor. Het is een dierbare plaat. Hij heeft me geholpen om weer overeind te krabbelen. Ik voel me ook simpeler. Ik realiseer me meer dan ooit dat je moet doen wat je leuk vindt. Ik zal nooit meer zo groot worden als Coldplay of Bruce Springsteen, maar dat hoeft ook niet.’

Toch moet Buchanan, met het plotselinge succes van The Blue Nile’s debuutalbum A Walk Across The Rooftops en de single ‘Tinseltown In The Rain’ in de jaren tachtig, zich wel eens een wereldster hebben gevoeld. ‘Natuurlijk zijn er momenten van euforie, van echte grote vreugde omdat je muziek wordt geaccepteerd. Het voelt als een sterke wind die je ineens meeneemt. Maar de waarheid is anders, succes is grillig. Ik zou ook niet willen ruilen. Een deel van mij gelooft ook dat ik nog steeds niet heb gedaan wat ik zou moeten doen in het leven. Ik heb nog steeds een muzikaal doel en dat is een goed gevoel.’

Paul Buchanan speelt vandaag (vrijdag 16 november) in The Royal van de Koninklijke Schouwburg om 21.15 uur.