Niet iedereen die 25 juni van dit jaar het concert van Jack White bezocht, was even blij dat hij zich die avond liet begeleiden door The Peacocks en niet door Los Buzzardos. Hoe zat het ook al weer? White had voor zijn tournee die volgde op de release van zijn eerste album Blunderbuss twee bands geformeerd. Een bestaande uit alleen mannen, Los Buzzardos gedoopt. En een all female band, The Peacocks. Beide bands nam hij mee op tournee, maar op de dag zelf zou hij pas bepalen wie meespeelde en wie een avond vrij zou hebben.
Op het SXSW festival in maart van dit jaar presenteerde hij beide bands en de heren overtuigden meer. Krachtiger was de ritmesectie, terwijl de stevigere arrangementen beter pasten bij het White Stripes-werk dat voorbij kwam. Maar de dames wisten op hun beurt meer raad met de wat subtielere kant van Whites songschrijversschap, zodat ook hun optreden meer dan de moeite waard was. Niettemin, in een grote zaal als de Heineken Music Hall is wat extra power geen overbodige luxe, en dus was het jammer dat Los Buzzardos die avond vrijaf hadden. Maar wie erbij was, kon niet alleen genieten van mooi vioolspel dat het klankbeeld van The Peacocks domineerde maar ook van het prachtige spel van de blonde dame midden achter op het podium gezeten achter de pedal steel gitaar.
#CB12: Zang en pedaalstaal van Maggie Björklund
Deense speelde een voorname rol in de band van Jack White
Maggie Björklund speelde een voorname rol in de band van Jack White, maar schittert ook op haar eigen album Coming Home, geholpen door Calexico, Posies en Mark Lanegan.
Jack White's all female band The Peacocks
Blue highways
Maggie Björklund is de naam van deze uit Denemarken afkomstige muzikante. Behalve dat ze een voorname rol in de band van White speelt, die haar begin dit jaar vroeg, schittert ze ook op haar eigen, begin 2011 al verschenen album Coming Home. Een plaat die weliswaar verscheen op het sterke in Americana gespecialiseerde label Bloodshot, maar toch een plaat die te weinig werd opgemerkt. Misschien is het de naam die tegenzat. Een Scandinavische naam, op een label dat zo intens doorspekt is met Amerikaanse oermuziek, dat kan nooit wat wezen. Maar wie de moeite nam bijvoorbeeld eens achter op het hoesje te kijken ziet daar de namen van bijvoorbeeld Mark Lanegan (Screaming Trees, Gutter Twins), Jon Auer (The Posies) en die van Calexico-mannen Joey Burns en John Convertino.
Dat is al veelbelovend en wanneer je de plaat opzet, raak je per nummer meer in vervoering. Het begint al met zo’n loom dromerig instrumentaaltje, dat zo op de laatste Calexico had kunnen staan. Björklund levert al meteen haar visitekaartje af met een schitterende melancholieke partij op haar pedalsteel. En weg ben je uit Denemarken, waar je haar mee associeerde. Amerikaanser dan dit kan haast niet. Het is de soundtrack voor lange tochten met de auto over blue highways terwijl boven je de donkere wolken ieder moment tot ontlading dreigen te komen.
Balans
Het liedje ‘Intertwined’ dat volgt is meteen een van de prijsnummers. Björklund zingt het samen met Mark Lanegan, die we niet alleen kennen als een van de betere rockzangers uit het Amerikaanse Noord-Westen, maar ook als volleerd crooner. Zie de platen die hij met gewezen Belle & Sebastian-lid Isobel Campbell opnam. Misschien past de stem van Björklund wel beter bij hem, omdat die net iets meer gekleurd is. Want behalve prachtig spelen, op gitaar en pedal steel, kan de blonde muzikante uit Denemarken ook fraai zingen. Haar stem schurkt aardig tegen die van de onvolprezen Neko Case aan, en dat geeft de paar liedjes die ze op haar album met Lanegan zingt net wat meer spanning.
Coming Home is een prachtige plaat met diverse gastrollen, die toch volledig in balans blijft dankzij de productie en het spel van Joey Burns (bas) en John Convertino (drums). Een combinatie die zo goed werkt, dat een vervolg haast niet uit kan blijven. En kijk aan, dat vervolg komt er, want tussen haar tournee met White door werkte Björklund aan nieuw materiaal dat ze met voor een deel dezelfde muzikanten thans aan het opnemen is.
Cursus
In een kleine tien jaar heeft Björklund een behoorlijk netwerk aan (Amerikaanse) topmusici aangelegd. Iets dat begon toen ze min of meer per toeval haar loopbaan als gitariste (ze speelde onder meer in de meidenband The Darleens) uitbreidde met een flinke cursus op de pedal steel. Dat deed ze in Nashville, onder de bezielende leiding van de in 2004 met een vliegtuigje jammerlijk verongelukte pedal steel legende Jeff Newman. Ze had er een groot talent voor. En een vrouw achter de pedal steel is een zeldzaamheid, wat haar extra deed opvallen. Ze vestigde zich in Seattle waar ze meewerkte aan diverse tamelijk obscuur gebleven platen van niet al te bekende muzikanten uit Seattle en omstreken.
Wie een pedal steel nodig had, vroeg haar. Zo leerde ze het vak, en zo leerde ze zich bovendien bekwamen in het zelf schrijven van liedjes die volledig passen in het metier van de Americana. Coming Home is een plaat die met de maand meer zieltjes wint. Het optreden tijdens Take Root in Groningen, een paar maanden geleden, heeft Björklunds reputatie nog versterkt en wellicht zal ze op Crossing Border laten horen dat ze ook zonder Lanegan, Auer en de mannen van Calexico haar mannetje weet te staan. Ook van Jack White zal ze de afgelopen maanden veel geleerd hebben.
Maggie Björklund speelt vandaag (vrijdag 16 november) om 19.15 uur in de Duitse Kerk op Crossing Border in Den Haag en zondag in Antwerpen.