Voor de schrijvers onder ons: je kunt je vast wel die ene recensie herinneren waarmee je de woede van iemand uit de muziekindustrie op de hals hebt gehaald. En voor de muziekliefhebber onder ons: je kunt je je vast wel die ene recensie van dat ene feest herinneren waar je het faliekant mee oneens was. Dit is slechts een aspect van de paneldiscussie tussen journalisten van de gevestigde buitenlandse dance-pers die woensdagmiddag hun vakgebied bediscussieerden. Joshua Glazer (Urb Magazine) wist het raak te vatten: 'Het ergste feest waar ik heen ben geweest is altijd de beste avond van iemands leven.'
Hoe doe je dat dan, schrijven over dance? Het toverwoord tijdens de paneldiscussie was context, want daarmee kun je je lezers juist de diepte bieden die ze anders zouden missen. Nick DeCosemo (Mixmag): 'In een recensie kun je mensen erop wijzen dat een track misschien een rip-off is van een track van twintig jaar geleden.' Marcus Barnes (The Independent) vindt dat je niet te technisch moet worden in je beschrijvingen: 'Wie boeit het dat ik kan horen hoe een bepaalde synth-lijn loopt? Niemand dus. Daar wil ik het ook helemaal niet over hebben in een albumrecensie.' Glazer vindt vooral dat een goeie recensent andere deuren open zet voor de lezers.
#ADE12: In de dancejournalistiek gaat het om de context
Doet de mening van de muziekrecensent er nog toe?
Een aantal grote spelers in de Amerikaanse en Britse dancejournalistiek mocht aanschuiven bij een panel over het nut van de muziekkritiek in de elektronische dansmuziek. Schrijvers van Pitchfork (VS), Mixmag (VK), het voormalige Urb Magazine (VS) en de Independent (VK) uitten rake taal over het doel van hun werk. “Het ergste feest waar ik heen ben geweest is altijd de beste avond van iemands leven.”
Dat tegenwoordig door het wereldwijde web elke Jan met de pet wat over muziek kan roepen, is een feit geworden. DeCosemo gebruikt de term "glazen fabriek" om aan te geven dat online muziekjournalistiek transparanter is geworden: 'Iedereen kan zien wat je doet.' Dat is niet altijd gunstig voor het medium, betoogt Glazer: 'Online ben je vaak beperkt door the economy of clicks. Je hebt een andere relatie met je publiek dan met abonnees die betalen voor een blad. Als je online je lezers niet geeft wat ze denken te krijgen, gaan ze het ergens anders zoeken. Bij printmedia zoeken je lezers naar iemand met kennis van zaken van wie ze wat kunnen leren.'
Maar dat betekent volgens Andrew Gaerig (Pitchfork) niet dat muziekrecensies overbodig zijn geworden. Over de hamvraag van deze paneldiscussie zegt DeCosemo: 'Een recensie betekent dat je iets beschrijft dat een bepaalde waarde heeft. Als recensent ben je een filter.' Gaerig: 'Bij Pitchfork benaderen we muziekjournalistiek wel anders omdat we meer gefocused zijn op albumrecensies. We moeten kieskeurig zijn en dan uitleggen waarom we zo kieskeurig zijn geweest.'
Sommige panelleden kiezen er expres voor om alleen maar positieve recensies te schrijven. Want waarom zou je schrijven over iets dat je toch niet leuk vindt? Zo redeneert bijvoorbeeld Marcus Barnes (The Independent), die als freelance journalist voor meerdere media werkt. 'Ik wil alleen maar muziek luisteren die ik leuk vind. Anders moet je een X-aantal uur besteden aan een album dat je niks vindt. Je moet het zo zien: een dj laat ook alleen maar platen horen die hij zelf leuk vindt en wil delen.'
Muziekjournalistiek heeft dus ook in de danceindustrie zeker een gidsende rol. Moderator Todd Burns (Resident Advisor): 'Je schrijft voor mensen die naar feesten gaan, maar ook voor de mensen die er misschien heen zouden kunnen gaan, en ook nog voor de artiesten die er draaien of optreden.' Gaerig vult aan: 'Jij bepaalt de context van je artikel en voorziet de lezer van zoveel mogelijk inzicht. Daarna is het aan de lezer.'