#ADE12: UK dubstep-kanonnen vs. NL drum 'n bass-helden

Together belichaamt doorbraak dubstep op HMH-schaal

Ingmar Griffioen ,

Major Lazer of Damian Marley is dat dubstep? En Chase & Status die Rage Against The Machine doet is dat dubstep anno 2012? Yep, en zeker vanavond in de HMH. Voor dit publiek zijn de grenzen tussen dubstep en (mainstream) pop allang vervaagd. Natuurlijk is Skrillex' monsterlijke dubstep een hit, maar mannen als Nero en Feed Me brengen het genre naar de charts en het grote publiek, keurig verpakt in een poppy en breed behapbaar jasje.

Together staat voor een bundeling van dubstep en drum 'n bass, met grote namen uit het Verenigd Koninkrijk en naast Noisia een handvol minder bekende Nederlandse dj's/producers. De opmars van dubstep (en in het spoor verwante bass-muziek en voorloper drum 'n bass) krijgt steeds meer een gezicht op Nederlandse festivals (Lowlands en zelfs Pinkpop en Paaspop). Maar op het Amsterdam Dance Event moet je voor de hardere dubstep toch naar Amsterdam-Zuidoost. Het is meteen het grootste NL dubstep-event ooit en na Resist (mei in het Klokgebouw voor 4000 man) en Lockdown Festival (eerste outdoor dubstep-festival in augustus op de NDSM werf) lijkt een dubstep-party in de Heineken Music Hall (capaciteit 5500) een logische stap.

Als om 23.30 uur Feed Me begint zijn de lege plekken in de HMH grote zaal al schaars. Jonathan Gooch zou je kunnen kennen als drum 'n bass baas Spor maar zeker ook van Feed Me; zijn alter ego voor dubstep, moombathon en electro-uitingen, waarmee de Engelsman platen uitbracht op de labels van Deadmau5 en Noisia. Samenwerkingen met Crystal Fighters, Hadouken en Gemini bewijzen zijn cross-over en hitpotentie en zijn populariteit resulteerde in een 85e plaats in de Dj Mag top 100 (qua dubstep komen verder alleen Skrillex op 10 en Nero op 83 in de lijst voor). Gooch begint lief en toegankelijk met poppy vocalen, een vast bestanddeel in zijn tunes, en gooit dan beats, ritmes, samples en sounds door de versnipperaar. Zijn set zit goed doch veilig in elkaar en al snel trilt het balkon van de HMH als een malle door de zware tonen én het springende publiek. 

De Rotterdamse drum 'n bass-routiniers Pamb & Harsh leggen ondertussen hun wil op aan de Beatbox (kleine zaal), die de hele avond goed gevuld is met jeugd voor wie het allemaal wat te soft wordt in de grote hal. Groninger Posij maakt na Lowlands weer indruk met een sterke dubstep-set. Frank Post is natuurlijk niet voor niks opgepikt door Noisia, zijn "Empty Lungs" EP heeft internationale klasse en als dj is hij de laatste maanden enorm gegroeid. Post doet een mix van eigen werk, bass en dubstep en draait ook big tunes als een TNGHT track. Concessies hoeven niet gedaan. Meedrummend slaat hij de gekte gade die daarmee voor het podium ontstaat.

Was Feed Me meer een Skrillex meets Prodigy meets soulsinger, Sub Focus is meer van de harde drum 'n bass-school. Drum 'n bass met mc, dat dan weer wel. De door Andy C ontdekte Nick Douwma (Brit, ondanks Friese naam) is ook van de dubstep en remixen voor Prodigy, Dizzee Rascal, Rusko en Deadmau5. Gaandeweg valt er steeds meer kapot (bass en drum drops) en zijn hypeman roept vaker Jump Jump dan Kris Kross in de 90s. Op een killer track als TNGHT's Higher Ground kun je als mc best even de microfoon uitzetten, maar goed. Het werkt wel! Douwma serveert ook gezapige passages à la Moby en het is opvallend hoe zo goed als elke track dezelfde opbouw krijgt: heavy synths, brom en gezoem, de mc brabbelt wat, de muziek wordt even afgeremd, om dan na het "Jump Jump Jump" sein met veel geraas te droppen. Sub Focus knalt hitjes, eigen tracks als klassieker Follow The Light met Major Lazers Get Free en heeft de HMH toch in een ferme greep.

Afsluiter, en jammerlijk softe laatste single Tidal Wave, lijkt een radiovriendelijke knieval als brug naar hoofdgast Chase & Status. Dat Britse succesduo was ooit een pure drum 'n bass-act en werkt nu hard om Pendulum op te volgen met hapklare stadion-bass plus gitaren. Ook een dj-set openen ze traditioneel met No Problem; dichterbij The Prodigy kun je niet komen zonder die Britse frontrunners zelf te boeken. 'Ze' is trouwens de jarige Will Kennard (aka Status) en een mc. Saul 'Chase' Milton draait met vaste MC Rage vermoedelijk elders. Status draait meer Prodigy meets Skrillex - en zaagt en passant het Bijlmerbos door - en wisselt dat af met poppy hits als Blind Faith en End Credits. Het zoemt, bromt, piept, roffelt, ratelt, breekt en dreunt met één gemene deler: alles knalt overstuurd uit de speakers. Je dacht dat Sub Focus een foute mc koos voor dubstep? Think again: Chase & Status hebben een nog foutere in deze onstopbare spraakwaterval. Love Is Gone van Netsky past wel fijn in deze set, die op driekwart nog even doodslaat. Status opereert toch minder poppy dan de twee voorgangers en al met al is zijn dj-set beter te verteren dan de banduitvoering met (synth)gitaar, drums en gemakzuchtige covers die we op Lowlands (2011) en Pinkpop al kregen.

In de kleine zaal sluit de minder fijnzinnige Tomba als enige goed aan bij het geluid uit de grote ruimte ernaast. De Israëlische Rotterdammer gaat vreselijk tekeer met dubstep die nog harder knalt en dropt, integreert ook System Of A Down (Chop Suey) en is een van de meest fanatieke mannen achter een draaitafel: als de zaalrespons hem niet zint, spint ie de plaat heel hard terug, stopt en beklaagt zich. Dat werkt, en meer harde dubstep ook. Nymfo neemt het stokje over. Hij heeft ook een mc meegenomen, maar eentje die zich onderscheidt door betere timing; hij weet wanneer hij wel en niet moet chanten. De Amsterdammer pompt die drum 'n bass bizar hard, zoals hij al jaren doet en legt de ene na de andere killertune op.

Nero is een hele grote meneer en niet alleen in de UK (drum 'n) bass, getuige de remix van Michael Jackson (voor de 25e verjaardag Bad) en de song die ze voor Muse's nieuwste album produceerden. Tel daar een reeks hits met als uitschieter Promises bij op en je snapt dat Daniel Stephens en Joe Ray heet zijn. Zo heet dat ze debuutalbum "Welcome Reality" heruitbrengen met twee nieuwe tracks plus de beestachtige Skrillex en Nero remix van Promises. Die mag vanavond natuurlijk niet ontbreken en hoewel zangeres Alana Watson er in de HMH niet bij is, gaat Nero als de brandweer. Een nummer als Crush On You is exemplarisch: hoge poppy zang (rond de centrale sample van de The Jets song met dezelfde titel) op een stevige electrobeat en elke minuut een drop met een soort alles versplinterende, gierende dubstepsound. Net als bij Chase & Status kent de set van Nero een verzadigingspunt; het publiek staat erbij, is wellicht murw gebeukt omdat de lichtshow urenlang net zo overstuurd in je face komt als de beukende muziek. Maar de Engelsen krijgen ze weer bij de les en mogen fier zijn op een slimme set: beetje poppy en bombastisch maar met meer guts en visie dan die van de voorgangers.

Het Groningse Noisia is (naast opener Karimoo) de enige NL act op het hoofdmenu en met reden: het producerstrio stoeit meer en meer met dubstep en ziet het succes evenredig toenemen. Na remixes voor Pendulum, Robbie Williams, Moby, Skrillex en Deadmau5 ging dit jaar ook de VS voor de bijl. Noisia acteert veruit het meest compromisloos, iets wat de vele fans in de HMH zeer waarderen. De zaal is inmiddels (4.00 uur) nog iets meer dan halfvol en als Thijs de Vlieger de boel opzweept met 'Amsterdam zijn we er klaar voor om helemaal kapot te gaan', blijkt het antwoord bevestigend. Ook Noisia legt een stuk TNGHT op, maar het duo (live doen De Vlieger en Martijn van Sonderen het) gaat TNGHTER dan de rest. Knap hoor wat de Groningers bereikt hebben met hun bikkelharde sound. Die dienen ze monsterlijk op en de HMH gaat op een spekgladde vloer voor de bijl. Minpuntje: Noisia is tegelijk geboekt met het Utrechtse Black Sun Empire. Het Utrechtse producerstrio heeft Rene Verdult afgevaardigd om in de kleine zaal die straffe, genadeloze drum 'n bass met ijskoude techno-sounds en precisie op te leggen. 

Het publiek is overwegend jong, tieners tot midden twintigers. Een groot deel is gekomen om te dansen op bekende songs van Nero en Chase & Status, maar velen ook om kapot te gaan op een van de hardste ADE-avonden. Die laatste groep liet zich in maart ook gaan op de Noisia presents avond tijdens 5 Days Off in de Melkweg. Het zijn de mannetjes met ontbloot bovenlijf, die eerder los gingen op gabber/hardcore, hardstyle, drum 'n bass en die nu dubstep omarmen als de compromisloze dansmuziek.

Dat de HMH tjokvol zit met jong volk dat ook in een dj-set na afloop van een nummer de handen stuk wil klappen, zegt genoeg: Chase and Status, Nero en consorten trekken naast dance- nadrukkelijk ook concertpubliek. Daarmee verkoop je dus de HMH al zo goed als uit, ondanks pittige ADE-concurrentie van o.a. hardstyle-event Headhunterz in de nabijgelegen Ziggo Dome. De conclusie is onmiskenbaar: Nederland en het poppubliek zijn rijp voor meer charttoppende dubstep.