In en om het Amsterdamse Westergasterrein lijkt een nachtvierdaagse plaats te vinden. Grote groepen clubbers, waaronder Italianen en opvallend veel Britten, zoeken hun weg naar een groot rond betonnen complex. Het is 23.30 uur en voor de set van Joel Mull stroomt de Gashouder al goed vol. De Zweed draait bijzonder opzwepend: techno met een kale constante beat, waar felle hi-hats doorheen flitsen en verfijnde minimal geluidjes geleidelijk transformeren tot fikse techno- en zelfs zoemende acid-sounds. Van subtiel tot hard stampend, van techno tot tech house; Joey Mull beheerst het tot in de puntjes en heerst anderhalf uur lang op onverbiddelijke wijze.
#ADE12: Het Awakenings abc: Adam Beyer Capriati
Drumcode-avond dreunt Gashouder bijkans uit de voegen
Het debuut van Awakenings op Amsterdam Dance Event mag er zijn: drie uitverkochte avonden op rij neemt de techno-organisatie bezit van de Gashouder. De tweede staat in het teken van huisvriend Adam Beyer en zijn Drumcode-imperium. Op het label van de Zweed huizen ook de meeste artiesten die vanavond een wedstrijdje hard, harder, hardst lijken te houden. De Gashouder is voor de gelegenheid opgetuigd met een duizelingwekkende licht-, rook- en vuurwerkshow en Awakenings gaat keihard tot 8.00 uur door.
Als het terechte ovationele applaus wegsterft staat een Fransman op het immense podium voor de eerste en enige live-set van de avond. Paul Ritch heeft net als Mull al een behoorlijke Awakenings- en Drumcode-geschiedenis. Zijn set is alsof je op een eiland in de Stille Zuidzee aanspoelt. Denk: Lost, maar dan in je eentje. Iemand slaat in de verte in een grot op een holle boomstam, de hi-hats dansen als kwetterende vogeltjes om je hoofd en dieper in die grot beginnen de vulkanische bassen steeds nadrukkelijker te rommelen. Op tien meter afstand ploegt een horde mammoeten het oerwoud om, af en toe tot staan gebracht omdat de leider iets opmerkte, om dan nog harder door te denderen. Ritch heeft intussen de boomstam verruild voor een aangespoeld olievat, trommelt alsof ie in brand staat en daar arriveert een Spaanse armada die de kust bestookt met kanonnen en... oh well, you get the picture.
Een overdonderende set van Ritch, zeker in combinatie met de lichten en lasers, maar wel een tikje eenvormig. Dat euvel valt erg mee in een set van een uur, maar speelt opvolger Alan Fitzpatrick meer parten. Zat je bij Ritch in een conflict uit de koloniale tijd, Fitzpatrick is meer Afghanistan ten tijde van de Amerikaanse payback na 9-11. De snelheid van de kanonsalvo's is indrukwekkend. De grote kale Brit bracht in 2010 zijn debuutalbum uit op Drumcode en sindsdien staat er geen maat meer op de man: werk en remixes voor oa. Beyer, John Digweed, Cari Lekebusch en Timo Maas en een BBC Radio 1 Essential Tune Award. Daar mag je wat van verwachten en zijn set komt hard: hoekige, wat droge en no-nonsense powertechno. Krachtig doorhamerend, maar enkele kleine vuurpauzes hadden de impact vergroot. Fitzpatrick is grondig, maar op een gegeven moment is Kabul wel platgegooid en zijn niet aflatende set slaat wat dood op de dansvloer.
Door naar hoofdgast/curator Adam Beyer, de Zweedse klasbak die naast Drumcode nog twee labels runt en al sinds de begindagen vaste gast is op Awakenings. In 2011 vierde hij het 15-jarig bestaan van Drumcode nog op het festival. Ook traditie op Awakenings is het vuurwerk en vanavond staat op de pyrotechniek geen maat. Het vuurtje in de toch al hete Gashouder wordt verder opgestookt met een meer dan imposante licht-en lasershow, die richting kunst gaat en Beyer kan dan niet achterblijven. Zijn twee uur durende set vormt het absolute hoofdmenu. De Justice intro We are your friends (waar Fitzpatrick al even mee speelde) maakt de mensen gek, maar het You'll never be alone again komt er nooit in. Dat zou in de filosofie van Beyer waarschijnlijk te makkelijk zijn. Het is - met een korte Radiohead sample - zijn meest catchy uitspatting, maar hij heeft het ook niet nodig. Beyer stampt ook hard door, en het verschil met zijn voorganger is dat hij die techno-knoeperts kruidt met industriële geluiden , subtiele klikjes en steeds harder voortrazende hi-hats.
Beyer zou een goede zijn voor het Pitch-festival, want die (tempo-regelende) knop gebruikt hij veelvuldig in platen die steeds sneller gaan en uitmonden in hardtechno. De climax is alsof je een drumstel door een lege fabriek mikt. Het is half zes en de vloer vertoont nog weinig lege plekken als hij het stokje overdraagt aan Joseph Capriati. De Italiaan heeft net als een paar maanden eerder op Awakenings festival direct een impact op het publiek. Nu geeft hij ook (in gebaar) veel liefde aan de mensen, maar de reden dat ze dat enthousiasme zo graag beantwoorden ligt ook in zijn warme sound. Hij gaat sneller en sneller maar ook soulvoller en de Gashouder bekeert zich en masse tot de Napolitaanse school.
Half zeven, een tijd dat de meeste feestjes al gestopt zijn, maar Awakenings pakt nog even door en heeft de Britse techno-rot Ben Sims nog achter de hand. Wat een briljante zaal is dit voor danceparty's. Ok, het blijkt voor live-muziek niet ideaal te zijn en vanavond verliezen we ook wat nuance in het zware geluid, maar verder is dit de perfecte setting voor een feest voor 3000 man. Verrassend? Nee, niet echt. Harde kwaliteitstechno, zoals je van Awakenings, Beyer en Drumcode mag verwachten? Dat zeker.