Door de glibberige entreehal van Ziggo Dome schuifelen vijf blonde meisjes op stiletto's van zeker vijftien centimeter. Het ziet er wat ongemakkelijk uit, als pinguïns op een ijsschots. Veel harder zouden ze ook niet kunnen, want dan zouden hun korte jurkjes opkrullen. Vleeskleurig, glittergoud en tijger, dat is de trend. Ja, dierenvrienden, de bedenker van de term tijgerprint wist het verschil niet tussen een tijger en een panter, maar zo heet dat nu eenmaal. Wild, dat in elk geval. Twee mannen draaien in het voorbijgaan hun hoofd, een kleine Marokkaan links en een gigantische gespierde Surinamer rechts. Dat is Dirty Dutch: een tikkeltje ordinair, zo multicultureel als de ergste PVV-nachtmerrie en precies zo hitsig als de zedenpredikers ons willen doen geloven. Is dit een stereotypische omschrijving? Dan toch slechts omdat het meest opvallende deel van het publiek helemaal niet bang is om aan dat stereotype te voldoen. Hoe divers ook, ze komen hier samen voor een wel heel specifieke viering van het Holland-gevoel: Dirty Dutch.

Want dat is wat Clyde Narain (Chuckie) en zijn broer Ryan voor ogen hadden. Chuckie werd geboren in Paramaribo, groeide op in Nederland en was al jaren een succesvol dj in eigen land, voor hij met succes de sprong naar het buitenland waagde. Daarbij werd hij onder meer geholpen door de ervaren Brit Sergio Bienati. Omdat je broer maar beter niet je manager kan zijn, zo benadrukte Ryan aan de vooravond van het ambitieuze Dirty Dutch Exodus in een q&a met muziekjournalist Saul van Stapele. Bienati hoorde Chuckie's dansvloerkraker Let The Bass Kick In Miami Bitch, constateerde tot zijn verbijstering dat de sound in ons land groot genoeg was om de RAI vol te krijgen en sprong er op. Nu is Chuckie de eerste dj die het nieuwe Ziggo Dome mag vullen. In alle opzichten een belangrijke avond, waarvoor Chuckie naar eigen zeggen het halve Okura hotel volstopte met Amerikaanse gasten. "Neem je ze niet mee naar de FEBO?" "Jawel, dat doe ik ook, maar later."

Het is boeiend, hoe Chuckie, zijn broer en zijn manager vertellen over hun korte- en langetermijn strategie. Dit is het echte werk, het onderhouden van een bescheiden imperium, geven en nemen, timing, concentratie. Hoe Chuckie soms gigs voor vijf keer zoveel geld in Amerika laat schieten om zijn fans in Roemenië ook met een bezoek te vereren. Hoe hij probeert zijn merk fris te houden door continu nieuwe acts te introduceren. Door zijn jaar in te delen rond een aantal grote peilers die al zeer ruim van tevoren in de agenda staan. Dat geldt zeker ook voor de wereldtournee waarvan deze show de aftrap is. En de line-up geeft een goed beeld van wat hij bedoelde met verfrissing. Naast het grote mainstage zijn er twee kleine zaaltjes waar onder meer hiphop-dj's FS Green en Abstact draaien, net als nieuwe housenamen als Genairo Nvilla en Michael Mendoza. Ook in de grote zaal presenteert hij onbekendere Hollanders, zoals feestbeesten Yellow Claw, ex-model Mitchell Niemeyer en oude maten Glowinthedark. De ster van de avond verschuilt zich niet professioneel in zijn hotelkamer, maar is vanaf het begin als gastheer aanwezig.

Glowinthedark laat uitstekend de roots van Dirty Dutch horen: harde bubbling beats, opgewaardeerd met wat house, af en toe een hiphoptrack. Het gaat van Kanye West's Mercy (in de Grime & Salva remix) tot Adele in de Moto Blanco mix tot klassieker I Like To Move It van Reel 2 Real, van openlijk catchy tot behoorlijk edgy. Dat werkt, ook in een massieve hal als Ziggo Dome, die zich bewijst als een perfecte plek voor dit soort grote dance events. De ijzeren podiummasten die aan het plafond hangen lichten met een gele glans op tot een soort gouden kettingen. De tientallen discobollen worden voorzichtig aangeraakt door de eerste lichtstralen, en de man met de vuurwerkknop zit even na 1 uur klaar voor de soloset van Chuckie.

Grappig dat de man met de visie, de man met een uitgekiend muziekinhoudelijk plan, zelf het meest openlijk voor de hitset kiest. Van Coldplay (in de Fedde Le Grand remix) tot Swedish House Mafia tot Deadmau5 tot Sandro Silva & Quintino tot zelfs Wamdue Project's King Of My Castle. Stuk voor stuk tracks die bellen laten rinkelen bij de 538 luisteraar. De meest open tune is van hemzelf, de drakerige electrohouse/pop cross-over Breaking Up. Ook hier weer die aanstekelijk zeurende electrobleep die de Hollandse sound zo kenmerkt. Dat typische geluid heeft grappig genoeg precies dezelfde functie als de subbas in de meer mainstream vorm van dubstep. Bij sommige andere stijlen vormt de bas de basis waarop onder meer melodie of ritme kunnen bouwen, bij deze muziek neemt het de functie van de melodie vaak over.

Dat begrijpt Porter Robinson als geen ander. De jonge Skrillex-protege mag een uur na Chuckie aantreden en pakt alles en iedereen - ook de gastheer - in met een razende electrohouse/dubstep zapset. In drie kwartier jaagt hij er tientallen platen doorheen. Opbouwen doet hij amper, droppen voortdurend, met precies genoeg variatie om het spannend te houden. Hij draait tunes van onder meer Skrillex, Wolfgang Gartner en Qulinez, maar maakt het meest indruk met een serie eigen producties aan het eind. Het is een boeiende cross-over, die deze Porter Robinson de komende jaren wel eens naar de absolute wereldtop zou kunnen katapulteren. Eindelijk heeft hij de zaal volledig in beweging. Hij knalt hier in elk geval genregenoot Knife Party keihard van de troon. De spierballenhelft van het ervaren duo kiest voor meer house dan op Lowlands, waar bij elke nieuwe tune de tent ondersteboven ging. Nu dat niet automatisch gebeurt oogt het routineus, voorspelbaar en ongeïnteresseerd. Slordig ook. Een meisje dat een kusje komt halen bij mr Knife Party krijgt een subtiel elleboogje omdat meneer zojuist de mix van zijn eigen hit Internet Friends verknald heeft. Gelukkig heeft ie een aantal tunes die het werk voor hem doen, waaronder eigen hit Bonfire naar het einde toe.

In de entreehal van Ziggo Dome - die inmiddels niet alleen zo glibberig, maar ook zo koud is als een ijsschots - zit een meisje met angstaanjagend blote benen. Gelukkig heeft ze een paar warme armen gevonden. Het is vijf uur en vrijwel niemand is nog naar huis. Dan weet je als organisatie dat het goed is geweest. Al is van global chaos voorlopig niets te merken. Typisch Hollands misschien, been there done that. We komen om te kijken, en om gezien te worden. We hangen niet zomaar aan de lippen van een dj, zelfs niet als ie zo uit de naad staat te werken als Chuckie hier vanavond. Ineens klinkt daar in het achterhoofd een plaat die Chuckie vanavond niet gedraaid heeft. Een lekker rauw hitje van voor de grote internationale doorbraak, dat een boodschap bevatte die vanavond van pas kwam: "En nu ga je dansen klootzak. Zakken zakken zakken, schuren schuren schuren."