In het kader van het artist in residence project bivakkeerde de groep muzikanten van Seeljocht  een week op Vlieland om te werken aan hun interpretatie van het eiland gevangen in beeld en geluid. Na de eerdere voorstelling op het bospodium, vormt vandaag de kerk in het dorp het decor. Een voor een zullen de muzikanten afzonderlijk de kans krijgen om hun interpretatie van Vlieland te laten horen.

Wat: Seeljocht
Waar: de Kerk, Into The Great Wide Open
Wanneer: zondag 4 september 2011

Op het plafond van de kerk dansen waterbeestjes in een projectie. Terwijl Peter Broderick door de kerk wandelt, zingt hij a capella. Een peuter die besluit om mee toe doen blijkt over muzikaal talent te beschikken, ook al is het nu even tot ongenoegen van de ouders. Zachtjes blazend op een fluitje is het Sytse Pruiksma die overneemt. Heel minimaal gaat hij te werk. Langzaamaan creëert hij een dialoog tussen vogels, zoals je ze enkel nog in de natuurgebieden hoort. Zorgvuldig bouwt hij aan een klankenpalet waar de vogels hun dialoog in voort kunnen zetten. Nils Frahm speelt vervolgens van achter zijn piano betoverende melodieën die, zonder verder aanpassingen, als de soundtrack van een natuurfilm over de voortrekkende vogels kunnen dienen. Met een knikje dirigeert hij het gezelschap van Piipstjilling om het over nemen. De vogels zijn geland. 

Jan Kleefstra begint met de tekst die het polsbandje van Into The Great Wide Open siert: ‘In slieperiche rûs, flinter djippe see, steech oan alles liuwe’. Eens te meer laat hij horen wat voor mooie taalklanken het Fries rijk is. Ademloos wordt er geluisterd. Menigeen sluit zijn of haar ogen, legt het hoofd te rusten tegen het kerkbankje voor zich, droomt weg en laat zich meeslepen op de klanken van deze geluidskunstenaars. Dan valt Greg Haines in. Alvorens over te gaan op een gejaagder tempo, vangt Haines met zijn melodieën de stilte van het eiland. Beelden van trillingen in het water of ruisend helmgras zijn snel gevormd. Voor heel Seeljocht geldt, dat zelfs zonder hulp van visuals de muziek veel beelden weet op te roepen.

Het slotstuk is aan Heather Broderick. Langzaam laat ze het geluid van haar gitaar aanzwellen en als Efterklang collega Peter Broderick haar vervolgens vocaal bijvalt, blijken hun stemmen beeldschoon samen te smelten. Wanneer de laatste noot wegsterft is het even stil, maar dan volgt al gauw een langdurige staande ovatie waar de geluidskunstenaars op antwoorden door nog eenmaal samen de instrumenten op te pakken. Seeljocht bewijst dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt of wat voor je taal je spreekt, muziek is universeel.