Inmiddels is Gui Boratto weer goed gemutst. Hij is gewoon weer begonnen met optreden en zijn album ligt in de winkels. Nog altijd woont hij in de Braziliaanse megastad Sao Paolo, ondanks het succes dat hij met name in Europa geniet. In de zomervakantie huurt hij een flat in Barcelona, waar hij met zijn vrouw en dochter de weken doorbrengt. In het weekend struint hij de Europese festivals af. Zijn debuutalbum Chromophobia uit 2007 - uitgebracht door het Duitse techno/housebolwerk Kompakt - werd een groot succes, niet in de laatste plaats door de melancholische vocale track Beautiful Life. "Voor Chromophobia speelde ik voor een underground publiek, dankzij Beautiful Life stond ik ineens op hoofdpodia van festivals. Ik zal mensen voor me staan van vijftig met een rockachtergrond, en meisjes, heel veel meisjes. Ik denk dat zeventig procent van mijn publiek uit vrouwen bestaat, en dat is mooi, want vrouwen dansen veel beter dan mannen, nietwaar?"

Gui Boratto maakt techno voor gevoelsmensen. Hij is een meester in het opbouwen van zijn albums en sets, met energieke partytracks en melancholische tussendoortjes. "En al mijn tracks zijn tamelijk melodieus, dat spreekt ook een breed publiek aan", zegt Boratto. "Bij mijn tweede album was de druk vrij hoog. Iedereen vroeg me wat de nieuwe Beautiful Life was. Nu voelde ik die druk veel minder. Ik gaf mezelf de ruimte en kreeg van Kompakt alle vrijheid om te maken wat ik wilde."

III volgt als album min of meer hetzelfde stramien als zijn eerdere twee albums, al is de sfeer wat donkerder en gemener. Met name single The Drill, die voelt als een venijnige rocksong, en waarin je als luisteraar halverwege het gevoel krijgt geëlektrocuteerd te worden. "Het is een evil track", lacht Boratto. "The Drill en Stems From Hell zijn de meest rock 'n roll tracks op het album, alleen opvallend genoeg is juist op die tracks geen gitaar te horen. Op andere tracks speel ik gitaar en basgitaar. Met dit album wil ik mijn rockachtergrond meer benadrukken. Toen ik klein was luisterde ik naar bands als Kiss en Black Sabbath, later naar The Smiths en naar bands die drums en basgitaar combineerden met synthesizers, bands als New Order, Depeche Mode, Sisters Of Mercy. Dat geluid meng ik nu met mijn eigen signature sound."

Hardrock is een onderbelichte kant van het Braziliaanse muziekcultuur. Veel mensen denken bij het Zuid-Amerikaanse land vooral aan latin en salsa, maar bands als Iron Maiden zijn er groter dan waar ook ter wereld. Iedere Braziliaan is een beetje een rocker. "De eerste albums van Iron Maiden vind ik geweldig, maar gaandeweg ging ik meer van simpele riffs houden, minder van virtuoze gitaarsolo's in twee delen. Ik viel voor Seattle bands als Alice in Chains en Soundgarden. Maar mijn favoriete rockzanger blijft David Coverdale van White Snake. Hij is wat mij betreft de stem van de rock 'n roll."

Die afkeer van virtuoos notengepriegel hoor je terug in III. De gitaren en basgitaren klinken er eenvoudig, soms onstabiel. "Ik ken een paar fantastische muzikanten hier in Brazilië, die had ik uit kunnen nodigen in de studio. Maar liever zat ik zelf de hele middag op een riff te broeden, net zolang tot ik hem goed had opgenomen. Ik wilde dat het zoveel mogelijk mijn album zou zijn." Het is misschien wonderlijk om met een Kompakt-producer over gitaar-riffs en heavy metal te praten, maar Boratto probeerde vanaf het begin het keurslijf van de Duitse elektronische muziek zoveel mogelijk te ontvluchten. "Je hoort veel muziek die op elkaar lijkt. Ik ben juist fan van producers die iets eigen hebben, mensen als James Holden en Robert Babicz."  

Opvallend genoeg flirt Boratto ook met meer mainstream dj's, of zij met hem. "Ik speelde laatst op een avond met Armin van Buuren. Tiësto benaderde me om een remix te maken, maar ik had geen tijd. Later wilde hij nog een keer met me samenwerken, maar toen was ik met mijn album bezig. Ik was te druk voor Tiësto. Ik had best met hem willen werken. Zijn muziek is wel heel anders dan de mijne. Mijn meest popachtige tracks zijn soms best commercieel en cheesy, maar liggen nog ver verwijderd van wat hij maakt. Toch was ik benieuwd waar we samen uitgekomen waren."

Op dat gezondheidsprobleem na gaat het Gui Boratto dus nog altijd voor de wind. Een verklaring voor de bedrukte sfeer in sommige van zijn nieuwe tracks vinden we dan ook niet in zijn persoonlijke leven, denkt hij zelf. "Mijn dochter is nu wat ouder, we maken met zijn drieën reisjes, ik speel op fantastische events, breng mijn derde album uit en heb eindelijk mijn thuisstudio helemaal af. Nee, ik ben alles behalve verdrietig." En dat wil hij uiteraard graag zo houden. "Het nachtleven is verraderlijk", zegt hij over de verleiding van de alcohol. "Ik ben geen alcoholist, echt niet. Ik drink niet elke dag, alleen op feestjes en als ik uitgebreid uit eten ga met mijn vrouw."

"Mijn dokter zei: je voelt er nu weinig van, maar je lichaam voelt het in stilte. Over tien jaar zal het schreeuwen. Ik kan me niet veroorloven ziek te worden over tien jaar. Ik moet voor mijn familie zorgen, muziek produceren, de dingen doen die me na aan het hart liggen. Tien jaar, dat is niets, je hoeft maar met je ogen te knipperen en het is voorbij. Het nachtleven, de hele way of life, het zit vol verleidingen. Er is altijd alcohol, drugs, je slaapt onregelmatig en weinig, ziet nauwelijks zonlicht. Het allerergst zijn sigaretten. Ik rook er veel te veel. Je huid wordt er bleek van. Weet je: the night kills."

III van Gui Boratto verschijnt op Kompakt/NEWS. Het album is tijdelijk te luisteren op de Luisterpaal.