"Hallo rakkers, wat zijn jullie groot geworden!" Herman Bunskoeke opent de set op Great Wide Open met een knipoog naar Ome Willem, die een paar jaar geleden met die woorden zijn comeback maakte op Parkpop. Ook voor Bettie Serveert voelt het vandaag als een reünie, al is de band nooit uit elkaar gegaan. Maar vandaag is Bettie twintig jaar, en voor de gelegenheid zit niet Joppe Molenaar, maar good old Berend Dubbe achter de drums. Het lijkt er waarachtig op dat hij een klein brokje in zijn keel moet wegslikken bij het inzetten van Palomine.

CONCERT
Bettie Serveert, Into The Great Wide Open, Sportveld, vrijdag 2 september 2011

MUZIEK
Om dat jubileum luister bij te zetten speelt Bettie Serveert vandaag integraal Palomine, de plaat waarmee heb allemaal begon. Hoewel, integraal, opener Leg wordt voor het laatst bewaard. "Omdat hij zo moeilijk is", aldus gitarist Peter Visser. Net als vroeger dus, want Visser vertelde al over de studio-opname van het nummer: "Ik weet nog dat ik zo zenuwachtig was toen ik de solo van Leg opnam dat ik bijna moest braken. Zo bang waren we om het te verkloten."
 
PLUS
Palomine leent zich uitstekend voor een integrale uitvoering. Het album zit in elkaar als een gedegen setlist. Kalm aan het begin, dan de puntige hits Kid's Allright en Tom Boy. Daartussen het lange Brain-Tag, met die fraaie, ingehouden solo. Mooi om te zien hoe Peter Visser alle moeite moet doen om zijn eigen solo's na te spelen. Het komt heel nauw: een klein beetje laten vieren, precies goed doseren. Het is gedurfd, en het maakt hem een van de meest boeiende gitaristen van Nederland. Hij soleert veel en lang, maar geen moment heb je het gevoel dat hij zich uit staat te sloven. Hoogtepunt in de set is Balentine, waar Visser zijn gitaar echt voluit kan laten gaan. De rest van de band speelt mooi in dienst van het geheel. Joppe Molenaar heeft Bettie Serveert recent een nieuw soort voorwaartse drive gegeven, Dubbe hangt er klassiek 'tegenaan', soms net mis, maar op een goede manier. Herman Bunskoeke is een solide bassist, maar vooral een mooie muzikant om naar te kijken. Carol van Dijk oogt cool in een nineties indie way: gaten in de spijkerbroek, zonnebril en streepjestrui.

MIN
Is er verschil tussen dit optreden en dezelfde set in 1992? Natuurlijk! Het is een trip down memory lane. Dat mag best, en het pakt heel goed uit, maar het heeft natuurlijk niet de urgentie van toen. Als toegift krijgen we Ray Ray Rain, door de fans gekozen als 'best of the rest'. Het is een pakkend, compact liedje, maar we hebben in het afgelopen jaar juist gehoord dat Bettie Serveert op zijn spannendst is als het bouwt en balanceert. Dat Peter Visser vandaag zo nadrukkelijk de show steelt, komt ook een beetje doordat Carol van Dijk minder trefzeker zingt dan we van haar gewend zijn.

CONCLUSIE
De slogan 'kid's allright' krijgt vandaag een nieuwe dimensie, met al die kinderen van Bettie-fans van het eerste uur op de voorste rij. Met beschermende koptelefoon, natuurlijk. Natuurlijk, tussen de vele mid-dertigers zijn er een hoop met jeugdherinneringen aan Palomine. Het was een waardig jubileum, met veel plezier gespeeld. Bettie Serveert is geen grootse band, geen sensatie, maar wat je noemt een 'fijne band'.

CIJFER
7,5