Het verhaal is inmiddels bekend toch? Girls voorman Chris Owens groeide op in een Gristensekte die indirect zijn broer vermoorde en zijn moeder liet hoereren waarna Chris vluchtte, op straat zwierf en werd gered door een multimillionair. Een prachtig sprookje achter een nieuwe muzikale hype, wellicht gevolgd door een roman, autobiografie, een slappe tweede plaat, een speelfilm en dat was het. Maar zo ging het niet. De hype rondom Girls verstilde al snel toen hij geen zielige jongen bleek met zijn vizier op Oprah, maar een begenadigd tekstschrijver met een band. Een jongen met een heldere muzikale visie en een trouwe compagnon (bassist en producer Chet "JR" White) waarmee hij een muzikaal en gelaagd droomdebuut afleverde. Enorm knap, maar zeker niet ‘for the masses’. Na opnieuw een sterke EP komt deze week het tweede album van Girls uit. Voor zover dat nog niet gebeurde wordt het tijd om Girls op zijn merites te beoordelen. Met Father, Son, Holy Ghost zet Girls opnieuw een grote stap voorwaards.

...maar ook een stap terug; nog dieper in de jaren ‘70 welteverstaan. Was het debuut nog heel erg Elvis Costello anno King of America/Blood and Chocolate (1986) met muzikale knipogen naar Beach Boys, wat Ramones punk en eighties shoegaze muren. Op de nieuwe plaat flirt Girls ongegeneerd met Paul Simon, Pink Floyd, Beatles, Deep Purple en de compleet over-the-top producties op Meat Loaf’s Bat Out of Hell. Daar doet Chris Owens overigens ook helemaal niet geheimzinnig over. Waar ‘elke’ andere band zou verzanden in een afschuwelijk pastiche danwel mislukt experiment van het formaat Chris Cornell (Scream), Nickelback (Silver Side Up) of Jet (Shine On), boort Girls iets dieps aan.

Alle muziek is al gemaakt? Retromania is het failliet van popmuziek? Owens en de zijnen bewijzen het tegendeel. Juist door te balanceren op rockcliche’s, door te spelen met humor en ironie (overigens veel minder dan op het debuut), door liedjes halverwege helemaal om te gooien en bovenal door de pijnlijk eerlijke teksten geschreven en uiterst breekbaar gezongen door Owens. En dat alles zonder een artrockplaat te worden. Father, Son, Holy Ghost is ook zonder enige achtergrondkennis of popcanon genieten. Simpelweg omdat er elf geweldige liedjes op staan. Liedjes die Owens schreef met Beyonce, Randy Newman of Justin Bieber in gedachte. Hij weet als geen ander dat hij een enorm dunne en ongeschoolde stem heeft en benadrukt dat nog eens door een compleet gospel-koor in te zetten bij een aantal nummers op de plaat.

En voor wie dieper in de nummers duikt hebben de teksten en verwijzingen enorm veel te bieden. Albumopener Honey Bun bijvoorbeeld. Het nummer begint als een op-zoek-naar-liefde-swinger maar kantelt wanneer Owens zijn moeder als ideaal noemt. Dezelfde vrouw die voor de ogen van haar zoon in opdracht van de sekte haar lichaam verkocht. Of neem Alex, dat zowel hoopvolle als cynische is, het noodlottige progrocknummer Die (‘And we're all gonna die’), of het mierzoete Saying I Love You waarin Owens worstelt met de lieve woordjes die hun betekenis verliezen wanneer ze al eens eerder, tegenover een ander, zijn uitgesproken. Het is overigens niet allemaal bitterzoete misere hoor. Magic is oprecht uitgelaten zonder dubbele bodem en r&b-crooner Love Like a River vraagt om een bewerking door een groot soulzanger.

Voor wie muzikale vernieuwing en relevantie bestaat uit nieuwe geluiden of nieuwe tekstuele thematiek, is Girls een onzinnige karikatuur van vervlogen tijden. Zij die hier geen last van hebben, zouden enkel af en toe een iets bondiger aanpak kunnen wensen. Father, Son, Holy Ghost is een bijzonder knap, doorvoeld en veelzijdig ijkpunt voor zij die zonder bescherming de muziekhistorie in duiken.