Sander Strick heeft een baan die tot de verbeelding spreekt. Nee, niet die als frontman van de band Wolfendale, want daar verdient hij zijn brood nog niet mee. Een baan in de categorie ‘striptekenaar bij Donald Duck’ of ‘testen in een chocoladefabriek’. Strick werkt bij een bedrijf dat pretparken ontwikkelt. “Op dit moment zijn we bezig met een pretpark in Polen”, vertelt hij. “We bouwen geen achtbanen, maar ontwikkelen het verhaal van het park, storytelling. Voor dit park verdiepen we ons in mythen en sagen over de hele wereld. Houdt dat verband met onze muziek? Toch wel denk ik. Storytelling is ook bij onze liedjes heel belangrijk.”

Deze week verschijnt Foghorn, het debuutalbum van de Eindhovense band. De titel stamt uit de serie Twin Peaks, die begint met de mythische woorden ‘the lonesome foghorn blows’. Geen toeval natuurlijk, want de band noemt regisseur David Lynch als groot inspirator. Strick en Marc van den Boom – die samen de band oprichtten – zijn van huis uit filmanimators. “Het werk van Lynch is heel muzikaal”, stelt Strick. “Hij werkt veel met ritmische montages, mikt op sfeer en de suggestie van verhalen. Het zijn ook verhalen die op allerlei lagen werken. Een film van hem kijken is nooit hetzelfde. Onze liedjes beginnen vaak als een soort scènes. Soms loopt de ontwikkeling van de song gelijk op met het scenario voor de clip. Bands als Grandaddy en Midlake werken ook zo.”

Een goed voorbeeld daarvan is volgens Strick Dr Henry Kazoo. “Een liedje over een detective die al zijn hele leven achter een mysterieus persoon aan zit. In overdrachtelijke zin gaat het over het najagen van dingen waarvan je niet eens weet of ze wel echt bestaan.” Net als in de films van favoriete regisseurs is sfeer het belangrijkste element in de muzikale omlijsting van de songs. De songs zijn ingetogen, vaak repetitief, en soms nemen ze verrassende wendingen. Bijvoorbeeld in Crackling Jolts, de eerste single en het sterkste nummer van de plaat. “Het heeft een heel onlogische akkoordenovergang. Het duurde ook even voor we de juiste koortjes erbij gevonden hadden. We hebben zelfs een tijdje gedacht dat het twee verschillende nummers waren. Precies zo met Ending Up.”

Intieme folk a la Midlake voert de boventoon, met soms flarden bossa nova of Calexico-achtige woestijn-latin. De band schaafde er lang aan in zijn eigen studio in Eindhoven, met soms wel vijftien partijen per nummer. Aangezien de band in de kern maar uit vijf personen bestaat, moet dat op het podium anders. “In eerste instantie wilden Marc en ik alleen een plaat uitbrengen, maar men heeft ons overtuigd dat het toch goed is om live te spelen. Een van de eerste mensen die enthousiast was over onze muziek was nota bene onze huidige boeker, Jaap de Waart van Rock ’n Roll Highschool. Hij is ook de boeker van Blaudzun, met wie we eind 2010 een aantal shows gedaan hebben. Het was even zoeken. Voor de meeste van ons was het al zo lang geleden dat ze met een band op het podium gestaan hebben dat je nauwelijks nog van ervaring kon spreken. Live is onze muziek harder en rauwer.”

Foghorn van Wolfendale verschijnt 14 oktober bij V2. Het album staat tijdelijk op de Luisterpaal. 14 oktober is de presentatie in Effenaar in Eindhoven. Zondag 16 oktober volgt een duo-presentatie met Awkward I in EKKO in Utrecht.