Twee jaar na het afscheid van Pete Philly & Perquisite komt rapper en zanger Pieter Philip Monzon met het album One. Een album dat aan alles voelt alsof hij welbewust in een ijs- en ijskoud bad gedoken is. En dan niet het moment van duiken, maar het moment van boven komen en de druppels uit het haar schudden. Het belangrijkste dat hij van zich af probeert te werpen: zijn ego. "Ik stapte uit twee heel belangrijke relaties. Ik had een romantische relatie van acht jaar, die ophield in 2007. In 2008 besloot ik te stoppen met Pete Philly & Perquisite. Het was inderdaad als een koud bad, en toen ik eruit kwam, maakte ik deze plaat."   

Jongens vs mannen 
Eigenlijk was Pete Philly vorig jaar al terug, met Open Loops, een bijzonder project waarbij de rapper iedere week een nieuwe track gratis beschikbaar stelde op zijn website. Het werd uiteindelijk een heel album, dat als extra schijfje bij One gevoegd zit. Open Loops voelde opvallend losjes, heel muzikaal ook. Dat laatste geldt ook voor One, maar zowel muzikaal als tekstueel zijn deze tracks veel serieuzer. "Ik had laatst een interessant gesprek met Jiggy Dje. Hij houdt heel erg van Jay-Z, ik iets minder. Jiggy vindt Jay-Z zo vet omdat alles wat hij doet controle uitstraalt. Hij is totally in control. Dat spreekt Jiggy aan en zo zit hij zelf ook in elkaar. Mijn muziek straalt in alles uit dat ik geen controle heb. Ik ben heel erg overrompeld door het leven."  

De twee zijn niet alleen goede vrienden, ze maakten samen een track voor Jiggy Dje's album Ark De Triomf, de gevoelige single Ik Heb Je. Het zou niet eens verbazend geweest zijn als Pete Philly zijn nieuwe album op het label van de Amersfoorter uitgebracht zou hebben. Toch was dat volgens Pete Philly absoluut geen optie. "Ik heb in achttien, negentien landen structureel gewerkt aan mijn carrière. Wat dat betreft zou Noah's Ark een rare keuze geweest zijn. Niet alleen zakelijk, ook gevoelsmatig: Noah's Ark gaat over jongensachtige dingen, ik merk dat ik steeds meer neig naar grown man shit. Ik vind het ook niet erg als een veertienjarig jochie niets met mijn muziek kan. Toen ik veertien was luisterde ik ook naar gangstershit en had ik geen boodschap aan introspectieve muziek."  

Simon & Garfunkel 
Dat is One in alle opzichten wel. Alsof hij alles afgebroken heeft en opnieuw begint te bouwen. Al zet hij zeker niet alles opzij. Zo ziet hij zelf een opvallende cover van Simon & Garfunkel's The Leaves That Are Green als een logisch vervolg op zijn eigen Time Flies, thematisch gezien. Het gaat over het vervliegen van de tijd, en vooral ook over het minder mooi worden van dingen die eerst wel mooi waren. Niet in de laatste plaats relaties. Muzikaal gezien slaat Philly ook geen radicaal nieuwe weg in (soulvolle hiphop met soul, de arrangementen nergens agressief), maar hij is het wel zelf die de touwtjes in handen heeft. En dat is een wereld van verschil, vindt hij zelf. Niet voor niets staat er ook een instrumentale track op - Gemini Solo. "Ik wilde in charge zijn van de compositie, van de productie, van de sound, van alles. Veel van de muzikale waarde werd altijd toegekend aan Perquisite, en als ik eerlijk ben had mijn ego daar wel onder te lijden. Ik heb juist altijd veel bloed, zweet en tranen in de muziek gestoken, maar werd vaak gezien als de rapper die even wat woorden kwam toevoegen."  

"Het grootste probleem van Pete Philly & Perquisite was die clash van onze ego's. Het was tegelijk de kracht. We zijn allebei eigenzinnig en ambitieus, allebei emotioneel maar op een heel andere manier. Nog een plaat maken was niet goed geweest, dan had ik nog meer concessies moeten doen. Ik heb dingen gerapt en gezongen over tracks die Perquisite wel voelde maar ik niet. Dat is niet handig. Ik was uiteindelijk degene die de stekker eruit trok. Ik ben zo egocentrisch en introspectief dat ik vaak degene ben die aan de bel trekt. Ik ben de hele tijd op onderzoek. Normale situaties vind ik soms lastig, abnormale juist niet. Optreden voor 40.000 mensen? Okidoki. Maar in een club met mensen om me heen kan ik me heel ongemakkelijk voelen. Behalve toen ik vrijgezel was, uiteraard."  

Beuk-energie 
"Ik kwam oververmoeid uit mijn periode met Perq. Dat had deels te maken met de conflicten die we hadden, maar ook met een tekort aan waardering. Ik werkte op een soort keiharde beuk-energie, om iedereen te overtuigen. Maar als dat ego-gedreven is, breekt het je op een gegeven moment op. Ik dacht: ik moet rust nemen. Maar dat deed ik niet, ik ging naar New York, naar New Orleans, mensen ontmoeten, mogelijkheden bespreken. We hebben Amerika nooit als serieuze optie beschouwd, maar ik heb het gevoel dat er voor mij kansen liggen. De paar keren dat we in de States gespeeld hebben, heb ik alleen maar gemurderd. Ik maak muziek voor een publiek dat niet per definitie de taal begrijpt. Als je dan alsnog weet te entertainen heb je een voorsprong, want het hiphop spel speel ik ook. We hebben het nooit gedaan, omdat andere mensen zeiden: het kan niet, we moeten het niet doen."  

"Als je je ego te veel laat spreken, kom je zowel in superioriteitscomplexen als in inferioriteitscomplexen terecht. Dat is ook de manier waarop je wint in dit leven, maar ik ben ervan overtuigd dat het ook anders kan. Een ego is niet altijd liefdevol. Het gaat over jezelf vergelijken met andere artiesten, over anderen iets misgunnen, jezelf miskend voelen. Allemaal gelul dat in de weg staat. Ik heb allemaal dingen opgegeven in mijn leven in dienst van Pete Philly & Perquisite."   

Crabs in the bucket 
Een van de meest pijnlijke voorbeelden daarvan biecht hij op in Love's Eulogy, waarin zijn vriendin hem voor de keuze stelt: wat wil je liever, seks met mij of muziek maken? De keuze valt op het laatste. Volgens Pete Philly is hij niet de enige die zo in elkaar zit. "We hebben een crabs in the bucket mentaliteit in Nederland, altijd op zoek naar de nieuwe hype. Zeker in de zwarte muziek. Het is Postmen, The Proov, Relax, Pete Philly & Perquisite, Kyteman, Chef Special, moving on. Postmen ging uit elkaar na hun derde album, naar mijn mening hun beste. Die plaat werd gewoon genegeerd. Waarom? Omdat Mis in de media zei: wij hebben succes omdat we vet zijn. Waarop de media zei: oh ja? Kraan dicht. En het gekke is: als Anouk zoiets zegt gebeurt dat niet. Er worden nauwelijks carrières gegund in de zwarte muziek. Er wordt vaak gedaan alsof muziek maken in ons land een uit de hand gelopen hobby is, maar het is echt een vak. Maar ik wil voorkomen dat dit een klaagzang wordt", zegt Pete Philly. "Ik heb een mooie carrière, zowel in het buitenland als hier. Ik heb weinig te klagen. Maar gaat de volgende Pete Philly er ook komen in de mainstream media, ook als hij geen cellist naast zich heeft staan?"