Texaan Josh T. Pearson was aan het begin van deze eeuw voorman van de band Lift to Experience. Deze religieuze rockband bracht één album uit: The Texas-Jerusalem Crossroads, een indrukwekkend een veelgeprezen album over de terugkeer van Christus dat wegluisterde als een brief aan God. Al snel na de release viel de band uit elkaar en verdween Pearson volledig van de radar – om af en toe op te duiken op straat en in kroegen in Europa.

De Amerikaan gebruikt een mooie uitdrukking om zijn vertrek uit zijn thuisland te verklaren: “I needed to get out of Dodge.” De uitdrukking stamt uit de jaren vijftig toen in en om Dodge City, Kansas veel westerns werden gefilmd. Het was een terugkerende uitdrukking in televisieserie Gunsmoke uit de jaren zestig en zeventig wanneer criminelen de stad uit werden gezet. Pearson lijkt zo uit die serie gestapt: een lange magere man met een rafelige baard van zeker dertig centimeter. Zijn cowboylaarzen glimmen, maar de geborduurde zakdoek steekt nonchalant uit zijn versleten spijkerbroek. Op zijn hoofd staat uiteraard een grote vilten hoed met de drie karakteristieke deuken. “Het materiaal waar ik voor mijn vertrek aan werkte beangstigde me. Ik zat in Texas en denk dat ik er te lang in afzondering heb geleefd. Ik wilde er zo ver mogelijk vandaan. Het werd Berlijn, een relatief goedkope stad met een gastvrije houding tegenover kunstenaars.” Enkele jaren later belandde hij in Parijs, waar hij gratis kon wonen in ruil voor optredens in de naastgelegen bar. Niet dat de vlucht uit Amerika hem hielp met zijn persoonlijke worstelingen. “Blijkbaar kun je niet vluchten voor jezelf,” lacht hij ongemakkelijk.

Polariserend
De afgelopen tien jaar bracht Josh T. Pearson geen platen uit. Hij werkte aan zichzelf, aan zijn kunst en trad alleen op om te overleven. Al had hij liever zelfs dat niet eens gedaan. “Voor mij staat spelen in de weg van het schrijven. On the road vind je hooguit wat vonken en oneliners, maar de echt goede ideeën komen bij mij pas na een aantal weken schrijven zonder afleiding. Als ik eenmaal in die flow zit, ben ik erg productief.” Tijdens shows is Pearson vaak een lolbroek; een boeiend contrast met de prekerige en gedragen toon van zijn nummers. “Ik merk dat het niet veilig voor mij is om te lang in een sombere hoek te zitten. Humor zet me weer even met beide voeten op de grond en zorgt ook voor lucht in de set”. 
Jarenlang voelde de zanger zich niet op zijn gemak bij het idee van het uitbrengen van een plaat. Hij was er nog niet klaar voor. Last Of The Country Gentlemen is in twee dagen opgenomen. Naar eigen zeggen door de heftige emotionele reacties die hij kreeg op een aantal nieuwe nummers, toen hij wat kleine shows deed in Ierland. Het opnameproces noemt hij een van de pijnlijkste momenten uit zijn leven. Tussen de twee dagen in de studio zat een pauze van anderhalve week om op adem te komen. De cd ligt bij hem thuis, maar hij heeft hem sinds de opnames nog nooit op durven zetten. Voor de neutrale luisteraar is het zeven nummers tellende album overigens best te verteren. Het zijn lange – tot wel dertien minuten – uitgesponnen hymnes met deels geïmproviseerde gitaartokkels en de zalvende, soms boze stem van Pearson. Hij verhaalt over een verbroken liefde, de aardse verleidingen en religieuze overgave. Recensies waren veelal lovend. Opvallend genoeg ook een aantal vernietigend en niets daartussen. Pearson kan daar goed mee leven. “Ik ben liever polariserend dan een allemansvriend. Haat en liefde zitten veel dichter bij elkaar dan de grote grijze massa.”

Matteüs 20:16
“Ik hoop dat het leven mij de tijd gunt om meer te leren en me verder te verdiepen in mijn relatie met God. Ik hoop dat mijn relatie met Hem is verdiept, ik denk het wel. Het blijft een haat-liefdeverhouding die per dag kan veranderen.” De titel Last Of The Country Gentlemen is onder meer een verwijzing naar Matteüs 20:16: “Alzo zullen de laatsten de eersten zijn, en de eersten de laatsten; want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren.” Het kan betekenen dat Pearson met dit album de deur naar meer opnames heeft opgezet. Daar twijfelt hij op dit moment over. “Ik ben nu op een betere plek in mijn leven. Ik kwam voor een creatieve keuze te staan, waarbij het goed voelde om deze plaat uit te brengen. Het is mooi om iets vast te kunnen houden van 25 jaar gitaar spelen. Voor mij hoort daarbij dat je hard werkt om het aan de man te brengen. Als je gelooft dat het gehoord mag worden en dat het mensen goed zal doen, moet je ook toeren. Dat haalt je uit je veilige situatie en je creatieve flow, maar dat hoort erbij. Het is een hellend vlak en ik wil het binnen de perken houden. Men kan nog zo vaak zeggen van niet, succes staat de kunst wel degelijk in de weg. Het gros van de muzikale helden die ik heb ontmoet zijn luie assholes. Of ze hebben zo’n hoge muur opgeworpen dat ze niet meer open staan voor nieuwe ervaringen of invloeden. Zelfs op kleine schaal: als je elke avond voor honderd man optreedt, heb je na veertig optredens vierduizend man ontmoet. Je hebt nooit de tijd om ervaringen en gesprekken te verwerken. Daarnaast word je toch anders behandeld – jij bent immers de artiest – en ervaar je het leven anders dan anderen. Dat heeft ook een bescheiden rol gespeeld in mijn keuze om lange tijd niets uit te brengen. Ik wil het leven ervaren op een normale manier. Volgens mij kom je dan veel dichter bij begrip van de menselijke natuur, van jezelf en een klein beetje inzicht in waarom we op aarde zijn.”

Josh T. Pearson: Last Of The Country Gentlemen (Mute)
De beste man staat dit jaar op Crossing Border 2011 waar 3VOOR12 uitgebreid verslag van zal doen.