Festival CMJ 2011 zit er op. Maar niet voordat Pitchfork's undergroundzusje Altered Zones het New Museum over heeft genomen. Een bijzondere nacht met acts als Atlas Sound, Grimes, Teengirl Fantasy, Light Asylum, Trash Talk en AraabMUZIK.

Altered Zones richt zich op de acts die de Pitchfork oppervlakte (nog) niet of nauwelijks bereiken. Te nieuwe, te onbekend, maar vaak omdat het zelfs voor het open-minded Pitchfork iets te veel en alternatief is. Er wordt nu eenmaal heel veel goede muziek gemaakt en elk medium moet keuzes maken. Dat betekent niet dat deze avond in het New Museum - het Stedelijk Museum van New York - een onmogelijk affiche heeft. Het vormt eerder een divers palet van de muziek van morgen. En dat smaakt goed, heel goed. De organisatie heeft bewust of onbewust een tegenhanger van de zwaar gesponsorde hipsterfeestjes gecreëerd. Geen merken, geen aankleding, maar kale museumzalen met goede bands, that’s it.

Bij de entree van het museum staan diverse dj's te draaien. In de kelder is een theaterzaal en op de zevende verdieping een ruimte met van grond tot plafond glazen ramen. Dansen met uitzicht over het financieel district van Manhattan, niet slecht. Om het af te maken heeft elke act een VJ toegewezen gekregen die de meest uiteenlopende levensgrote projecties over en achter de acts verzorgen. En dat alles voor nog geen vijfhonderd man. Het publiek lijkt en combinatie van left-wing geëngageerd literair publiek, museumgangers en hipsterkids; artschool style. Genoeg over de entourage, we willen muziek:

Forma
En muziek krijgen we. Met een grote goederenlift verplaatst het publiek zich elk half uur van de ene naar de andere ruimte. De liftdeuren gaan open en je staat gelijk midden in de set van Forma. Een man van middelbare leeftijd - type handarbeidleraar - maakt samen met twee jonge 'hulpjes' spacey uptempo soundscapes met voornamelijk analoge synthesizers. Heel erg Kraftwerk meets spacedisco met moderne ideeën. De composities zitten goed in elkaar, het gevoel voor sonische details eveneens. Het hangt ergens tussen dans- en luistermuziek in maar vormt een mooie opener.

Teengirl Fantasy
Teengirl Fantasy is urgenter en dwingender in hun aanpak. Met stevige beats en knappe digitale percussie krijgen ze een deel van het publiek aan het dansen. Jammer dat richting en coherentie ontbreken. Zo lukraak als de twee bouwlampen achter de jongens aan knallen en je verblinden, zo lukraak zijn veel van de nummers. Anything goes is een leuke ontwikkeling in de moderne elektronische muziek. Je ziet het niet geheel toevallig terug bij veel Amerikaanse producers, ze halen immers een deel van de Europese ontwikkelingen in rap tempo in. Maar in het geval van Teengirl Fantasy wil het live maar niet echt pakken. Het is nu nog iets teveel vorm en te weinig inhoud.

Xeno & Oaklander
Op VHS gefilmde actiebeelden van rennende paarden vormen het beeld waar deze act een soundtrack bij mag maken. Dat doet dit Brooklyn duo met uptempo electro met nineties house-melodieen en lullige drumcomputerbeats. Een eng mager vrouwtje zingt er in slecht Engels overheen. De leukste act tot nog toe.

Light Asylum
The Prodigy meets Grace Jones in de boze teksten van de mc van Light Asylum. Deze 'dame' uit, jawel...Brooklyn, claimt haar bestaansrecht als zwarte homoseksuele vrouw met ondubbelzinnige brulteksten. Heer partner in crime legt hier agressieve industriële electro onder. Muzikaal stelt het niet enorm veel voor, het heeft iets gedateerds, maar voor wie nog niet klaar was met electroclash en een geweldige performance wil zien, is dit zeker een aanrader.

Prince Rama
Tropical doomwitch voodoo erotica uit Brooklyn, NY. Dat moet de muziek van dit vrouwenduo aardig dekken. Met veel theater en overgave wint deze sympathieke act de zaal voor zich. Al na een kwartier crowdsurft de zangeres schijnbaar levenloos van muur naar muur, terwijl haar collega opzwepende ritmes slaat.  Zit onder een glitterdekentje te zingen, haar vriendin drumt haar ass off. Heel ritmisch. Niet bestaand taaltje? 'Trust, trust, trust' dicteert mevrouw. Ja, dat klinkt wel geloofwaardig. Op een Kate Bush snikte en een Roxette synthlijn na klinkt dit zo enorm eigen. Wie alle retro-verwijzingen zat is, zou zich kunnen storten op Prince Rama.

Eric Copeland
De spil van noiseact Black Dice maakt ook solo ongelofelijk fijne takkeherrie. Zijn knetterharde noisebeats en repetitieve preekteksten boren zich als mantra's in je hoofd. Copeland maakt bewust gebruik van feedback. Schurende gitaren uit een doosje brengen af en toe wat melodie in de set, maar bovenal is dit een enorm punky ervaring die zich vooral in je onderbuik afspeelt. Of nog iets lager, wanneer de VJ beelden van lesbische onderwaterporno, beschildert met tribale tekens, projecteert. Het is me wat.

Grimes
Een bloedmooi giechelig bloemenmeisje uit Montreal dat zo uit een Tolkien boek lijkt gestapt, geeft vandaag een van haar eerste optredens. Ze is hartstikke zenuwachtig en lacht ongemakkelijk tussen de nummers door. Maar onder die onhandige jeugdigheid zit een enorm stoere producer die stuwende chillwave producties combineert met gelaagde synths. Ze zingt hier met een even engelachtige zuchtstem minimalistische mantra's overheen. Denk aan een iets subtieler variant van Pictureplane en een wat vriendelijker Crystal Castles. Zo pril en al zo goed. Blind te boeken door een programmeur bij u in de buurt.

Trash Talk
"If you know the words, sing along" aldus de langharige voorman van Trash Talk. Deze beestachtige powermetalformatie weet binnen drie minuten een cirkelpit te bouwen, een echte. Vertraagde tracks worden afgewisseld met korte, spastische hardcore erupties. De beste nummers duren ongeveer een minuut. "Ik denk dat dit nog nooit is gedaan in dit fucking museum… en het zal ook nooit meer gebeuren" Trash Talk is goed, erg goed. Toch ontstaat in deze setting een beetje het gevoel van een novelty act. De Malkovich van de Verenigde Staten. Onder het genot van oude vertraagde American Wrestling beelden crowdsurft de zanger zich naar de andere kant van de zaal.

AraabMUZIK
Een vingervlugge hiphopdwerg heeft enkel twee MPC's nodig om de hele zaal met de bek open te doen luisteren. Sneller dan het licht stuitert hij over de rubber pads en activeert drumgeluiden. Hij bouwt ter plekke zijn eigen beats inclusief de typische mitrailleursnares. Onder zijn creaties wisselen synthlijnen uit de trance, LA beats en hiphophoek. Er komen opvallend veel Nederlandse (happy) hardcore producties langs. Dit optreden van AraabMUZIK is meer dan enkel tof om te zien. Het is diverse feestmuziek waarin de producer razendsnel schakelt tussen enorm plat en lomp naar experimenteel en underground. Dit gaat groot worden, heel groot.

Atlas Sound
Veel bezoekers zijn inmiddels afgehaakt, de bar is gesloten en de vloer wordt gedweild. Maar Bradford Cox, voorman van Deerhunter, moet nog beginnen. Enigszins ontredderd waggelt hij het podium op. Hij heeft er eigenlijk niet zo'n zin in. Hij lijkt iets teveel gedronken te hebben, is geïmponeerd door de avond en heeft het niet zo op de kale setting. "ART," klaagt hij. Na een hilarische stand-up show begint hij voor amper honderd man toch aan zijn set. Deze wordt door de steun van het publiek en zijn eigen gortdroge intermezzo's vrij legendarisch. Hier een impressie: