De wijk Williamsburg in Brooklyn wordt vaak gezien als "The unofficial hipster capital of the world." De hippe koffiehuizen, restaurants en winkels gaan hand in hand in deze levendige multi-culturele wijk.
Op de CMJ Dinsdag kwamen de verschillende elementen die deze wijk zo hip en levendig maken tot uiting in twee in North 6th Street.
In de Music Hall of Williamsburg stond de avond in het teken van de zwarte tegencultuur; de 'Death to Hip Hop showcase' werd gehost door Afro Punk een platform voor zwarte cultuur met DIY als leidraad. De avond is gevuld met acts die buiten de radar van hippe sites en media blijven of er genadeloos door worden afgekraakt. In de zaal is het hipster gehalte ook een stuk lager dan bij andere showcases. De zaal (met een capaciteit ongeveer gelijk aan die van Tivoli Oudegracht) is vanavond gevuld met ouderwetse alto's en punkers met alle huidskleuren die je je maar kunt voorstellen, al dan niet veroorzaakt door een overdaad aan tatoeages.
Deze avond werd geopend door Jersey Klan (NJ Street Klan) een collectief dat de hiphopcultuur nieuw leven in wil blazen. Het collectief bestaat uit kunstenaars uit verschillende discipline waarvan Rappers Jean Lebrun, 'Darth Vader' en Moruf Adewunmi 'Moruf (Mo-roof)' muzikaal gezien de kar trekken. Ze geven een feel-good hiphop show met en oldskool jaren '90 hiphopgeluid en gevoel (denk aan The Pharcyde, A Tribe Called Quest etc.). Veel positivisme, energie en excentrieke frontmannen. Niet vernieuwend, maar wel fris en met veel flair gebracht.
Ninjasonik is vervolgens een kruising tussen punk, hiphop en elektronica. De sound voelt gedateerd aan en doet vaak denken aan de rap-rock die de muziek in de jaren '90 ernstig vergalde. Het publiek stoort zich daar niet aan, sterker nog Ninjasonik wordt als helden onthaald en het publiek grijpt ieder kans om een moshpit te bouwen aan.
Punk in de overtreffende trap is vervolgens Cerebral Ballzy, een groep van 5 jongens uit Brooklyn die niets willen hebben van "smarty-pants artsy types like Animal Collective, Dirty Projectors and the foppish Vampire Weekend" uit hun stad maar punk maken in de traditie van hardcore band uit de jaren '80 zoals Minor Threat en Bad Brains. "This a fucking party man!" is het motto van frontman Honor Titus, mensen met CMJ-badges moeten meegesleept worden naar de cirkel-pit, bier moet in de lucht. Nihilistische songs over kotsen, te weinig geld voor de metro en skaten worden furieus gebracht. Honor Titus is in de hele zaal te vinden en niemand staat veilig voor rondvliegend bier. Opzwepende, furieuze show.
Afsluiter van de avond is Death, een jaren '70 garage/punk band uit Detroit, bewierookt door mensen als Jack White. Indie-label Drag City (o.a. Bonny "Prince" Billy, Bill Calahan, Joanna Newsom) bracht in 2009 hun vergeten klassieker "…For The Whole World to See" uit. Vanavond staan twee van de drie originele bandleden Bobby en Dannis Hackney (aangevuld met Bobbie Duncan) op het podium. Dat deze mannen in de jaren '70 vernieuwende punk maakten staat vast, vanavond is daar weinig van te merken. De sfeer is vooral vrolijk en nostalgisch. De songs staan nog steeds als een huis, maar qua geluid en intensiteit kun je dit moeilijk nog onder het kopje 'punk' scharen; vanavond is het eerder soulvolle garage wat de klok slaat. Niet verkeerd, maar niet de show die je zou verwachten van een band met zo'n (cult)status.
Twee deuren verderop in de Public Assembly is een heel ander feestje aan de gang. De labels Carparck, Paw Tracks en Mexican Summer presenteren in twee zalen (the Front and The Back Room) acts van hun labels. Een avond vol korte showcases, hipsters in twee donkere achterafzaaltjes die qua omvang en sfeer en inrichting nog het meest aan de Amsterdamse Occi en het Utrechste dB's doen denken.
Xander Duell is geen hoogvlieger. Zijn gevoelige singer-songwriter liedjes aangevuld met elektronica slaan niet aan, daar zijn ze gewoonweg niet bijzonder genoeg voor. Op plaat heeft deze New Yorker zijn sound prima op orde, in een donker achterzaaltje met slecht geluid blijft daar weinig van over en blijven de liedjes niet overeind. Adventure maakt kitscherige elektropop die je direct terug brengt naar de jaren tachtig. Amerikaan Benny Boeldt, man achter Adventure, heeft vandaag een Zweedse vriend achter de toetsen gezet met een indrukwekkend grote jaren tachtig hanenkam om het jaren tachtig gevoel te versterken. Adventure speelt een wisselvallige set waarbij aanstekelijke popliedjes en slechte jaren tachtig pastiche afgewisseld worden.
De eerste echte verrassing van de avond is Quilt, een psychedelisch lo-fi folk trio uit Boston waarvan het debuut begin november zal verschijnen op Mexican Summer. Zangeres Anna Fox Rochinski is de blikvanger met haar lijzige stem en zwoele uitstraling. De songs variëren van eindeloos repeterende mantra's tot kleine breekbare popliedjes in de Velvet Underground traditie.
In de andere zaal is Young Magic net begonnen, de nieuwste aanwinst van het Carparck label. Het is een trio rond Australier Isaac Emmanuel. Ze maken een mix van jaren '60 psychedelische pop en moderne elektronische pop a la Gang Gang Dance en Animal Collective, maar dromeriger en met minder gekte. Goede muziek om bij weg te dromen maar met net genoeg verrassende wendingen om je bij te les te houden en het niet saai te laten worden: veelbelovend.
Radio People's Sam Goldberg is het protype nerd, met bijbehorende muziek. Synthesiser greatest revisited. Een sullige, dikkige, verlegen jongen achter een berg synthesizers. Muzikaal met niet verkeerd met fijne soundscapes die wisselen tussen dreigend en zalvend, maar live komt het totaal niet uit de verf.
Cloud Control is vervolgens de heftige oppepper die het publiek in Public Assembly wel kon gebruiken. Noisy pop met overstuurde gitaren en een aanstekelijk enthousiaste band. Een van de weinige act deze avond met al een volledig album op hun naam en dat merk je. Energieke show met weinig inzak-momenten.