De afgelopen jaren stonden vele jonge vrouwelijke talenten op in Engeland. Onder andere Little Boots, La Roux, Kate Nash en Duffy hadden hun momentje, maar de meesten waren al snel weer vergeten. Florence And The Machine bleef hangen en brengt deze week haar tweede album Ceremonials uit. De plaat is nog veel grootser en meeslepender dan wat we op debuut Lungs hoorden, maar klinkt nog net zo eigen. Ceremonials is 3VOOR12 Album van de Week.

De belangrijkste troef van Florence Welch is haar stem, die het midden houdt tussen Kate Bush, Sinead O'Connor, Enya, Grace Slick van Jefferson Airplane en een vrouwelijke versie van Cold War Kids' Nathen Willett. Op muzikaal vlak is de harp wat meer naar de achtergrond verdwenen dan op Lungs en heeft het orgel die plaats ingenomen, wat de stap naar het grotere geluid onderstreept.

De zangeres uit Londen heeft er in interviews nooit omheen gedraaid een groot liefhebber van hip-hop te zijn en dat is bij opener Only If For A Night direct goed te horen. Het is een op beat gefocust nummer dat al gelijk op het snijvlak van lieflijk en duister balanceert. "The grass so green against my new clothes; And I did cartwheels in your honour; Dancing on tiptoes; My own secret ceremonials; Before the service began; In the graveyard doing handstands."

Op huidige single Shake It Out danst ze ook op die scheidslijn door haar demonen te confronteren, waarna op What The Water Gave Me, een van de hoogtepunten op het album, ook de muziek duisterder wordt, om uit te monden in een uitbundigheid die aan gospel doet denken. Die gospel komt op Lover To Lover nog duidelijker naar voren, dat met piano en handgeklap wordt ondersteund.

Het nummer waarin het beste van Florence samenkomt is No Light, No Light. Het kan haast niet anders dan dat dit de volgende singlekandidaat is, met synths die direct uit de jaren tachtig lijken te zijn gelopen, een dreigend orgelgeluid, opzwepende drums, de terugkeer van de harp en een fantastische uithaal aan het einde van het nummer. Het nummer blinkt uit in zelfverzekerdheid en daarmee zet ze zichzelf neer als de nieuwe grote madame uit Engeland. “You can choose what stays and what fades away”, zingt ze overtuigend. Alsof ze zelf al weet wie er gekozen gaat worden.