Hoewel kenners het woord aquacrunk in de mond namen, werd Russell Whyte alias Rustie vier jaar geleden met zijn EP Jugz the Smack eigenlijk vooral nog in het hokje 'dubstep' geplaatst. Op zijn nieuwe album Glass Swords is dit hokje veel te klein geworden om de jonge producer uit Glasgow te omschrijven. Zijn mix van stijlen kent vrijwel geen grenzen en staat volledig in dienst van het plezier dat aan alle kanten van de plaat afspat. Vriend en labelgenoot Hudson Mohawke gaf met zijn album Butter alvast het goede voorbeeld binnen de stroming, maar ook Rustie schiet raak en kan met zijn plaat misschien nog wel een groter publiek aanspreken. Glass Swords is deze week 3VOOR12 Album van de Week.

Nooit is er op Glass Swords meer dan een halve minuut dezelfde beat te horen. Het is de soundtrack van de ongeduldige, multitaskende youtube-generatie die weet dat happy hardcore slechts een paar klikjes verwijderd is van jaren ’70 prog-rock. Of liever: beide in aparte tabbladen klaar heeft staan om te laten horen aan hun vriendjes. We horen zonder van de hak op de tak te springen prog-rock, dubstep, trance, synthpop, r&b, UK garage, Detroit techno en nog heel veel meer in een kleine drie kwartier.

Vanuit prog-rock perspectief valt het titelnummer van Glass Swords op, waarmee de plaat opent. Een rustig, met klassiek flirtend synthesizerintro van tweeënhalve minuut zonder beat, waarmee Rustie gelijk laat weten dat hij nergens voor terugdeinst. Dat benadrukt hij vaker. Zo wordt Hover Traps gedragen door een slap bass die sterk doet denken aan het intro van Seinfeld en klinken er in Flash Back geluidjes uit Super Mario World door. Eerder deed hij dit laatste al veel duidelijker op zijn Bad Science EP, maar op Glass Swords weet hij het een veel betere plaats te geven; minder prominent, meer in dienst van de muziek.

De jaren ’90 r&b producties van Timbaland lijken een grote invloed te zijn geweest voor Rustie. Vaak was er wel een nummer van de Amerikaanse producer te vinden in zijn dj-sets, maar nu klinkt zelfs het basgeluid uit de hit Pony van Ginuwine vrij direct terug in Ultra Thizz, het prijsnummer van de plaat. Rustie trekt alle registers open, al weet hij zijn producties toch compact te houden en het over the top stadiongeluid van de trance achterwege te laten. Daar is After Light misschien wel het meest uitgesproken voorbeeld van. In de eerste halve minuut is er nog geen aanwijzing dat er even later een ware post-dubstep kraker zal starten en weer een minuut later is het de typische tranceopbouw die het nummer naar zijn hoogtepunt brengt.

Laat op de plaat is All Nite de piek, met de meest catchy synthesizer-hook van de plaat. De synthesizer neemt hier de plek die normaal gesproken voor de zanger is over in een gladde r&b productie met zwaar opgevoerde bassen en verknipte vocal-samples. Nee, de wetten van de popmuziek tellen voor Rustie niet. In zijn aanpak komt hij na een draai van 360 graden echter toch weer aan bij de pop. Hij doet wat hij leuk vind, maar houdt de dansbaarheid altijd in zijn achterhoofd. Het is alsof hij wil zeggen: 'hou nou toch eens op met analyseren, ik wil feest'!

Glass Swords van Rustie is nu te beluisteren op de luisterpaal.