De uitnodiging als eerste op London Calling te mogen optreden gaat vaak naar een singer/songwriter, zodat de change-over in de Kleine Zaal van Paradiso voor de tweede act die vijf minuten later al geprogrammeerd staat, geen probleem is. Spectrals die deze London Calling mocht aftrappen is een band, maar zanger gitarist Louis Jones is wel schatplichtig aan een van de betere Britse liedjesschrijvers, Elvis Costello.

GEZIEN:
Spectrals, 11 november, Paradiso Amsterdam, Kleine Zaal

MUZIEK:
Klassiek opgebouwde popliedjes die vooral opvallen door het heerlijk Noordengelse accent van de nog pas 21-jarige Louis Smith. Op het net verschenen debuutalbum Bad Penny zijn de ambachtelijke liedjes aangekleed met wollige arrangementen, waarin vooral de sprankelende gitaar de aandacht trekt.

PLUS:
Het is lekker beginnen op London Calling met een bandje dat plezierige popliedjes van tijdloze Britse snit brengt. Je weet meteen waar je bent, namelijk op een festival dat toch vooral de nieuwste ontwikkelingen in de Britpop wil signaleren. Smith zingt lekker onderkoeld, en zijn stem roept regelmatig die van Miles Kane in herinnering. Je hebt meteen zin in de andere vijfentwintig bands deze editie .

MIN:
Veel variatie valt er in de liedjes niet te bespeuren. Het optreden duurde slechts 22 minuten en je had niet het idee dat hiermee de muziek groot onrecht werd aangedaan. Het geluid van de viermansband was ook wat te log, en de prachtige gitaar van de plaat kwam nu uit een doosje.

CONCLUSIE:
Volgende keer een echte gitarist meenemen om het spel als slaggitarist van Jones aan te vullen. Laat dan die zoemende synths achterwege. Het soms overvolle geluid leidde de aandacht af van de in aanzet sympathieke songs. Misschien had alles wel beter uitgepakt als Jones gewoon in zijn eentje met gitaar was gekomen. Zijn plezierige popliedjes blijven ook zonder band wel overeind. De plaat belooft meer dan dit viertal op het podium bracht.

CIJFER:
6