Klokslag twaalf uur. Het kleine, donkere zaaltje van dB's begint zich langzaam te vullen met de geur van bloed en wierook. Het ritueel voltrekt zich in eerste instantie buiten het zicht van de bezoeker, in de kleedkamer. De bandleden besprenkelen zichzelf met varkensbloed, om zo hun dagelijkse persoonlijkheid voor de duur van het optreden af te schudden. Om kwart over twaalf begint The Devil's Blood aan een diepe trip, die pas twee uur later tot een sidderend eind komt.

CONCERT
The Devil's Blood, Le Guess Who?, dB's, 26 november 2011

MUZIEK
The Thousandfold Epicentre, het nieuwe album van The Devil's Blood, kwam vorige week binnen op nummer 67 in de Duitse albumchart. Een bizar idee eigenlijk voor een band die zulke extreme muziek maakt als zij. Extreem niet eens in de zin dat het ondoordringbare muziek is. Dat is namelijk niet zo. De band speelt een combinatie van psychedelische rock en proto-metal, met drie gitaristen en een zangeres. Met af en toe ronduit catchy refreinen, met name in nummers als Fire Burning en She. Bijzonder is het wel vanwege de intense symboliek, een haast verstikkende hoeveelheid duistere beelden, weergegeven in het uitgebreide boekwerk dat hier in de hal verkocht wordt. De band wordt geleid door Selim Lemouchi, rechts op het podium, een virtuoze gitarist met een ijzeren creatieve greep. Zijn negen jaar oudere zus Farida - die haar vrouwelijkheid in goede occulte traditie met trots uitdraagt - is het boegbeeld van de band.

PLUS
Een uur na aanvang is het tijd om zijn naam te noemen. I call your name: devil! Dat klinkt als een onwaarschijnlijk rockcliché. De flirt met de duivel is als zo oud als de blues en vaak vooral entertaining, maar hier is het menens. The Devil's Blood is de persoonlijke zoektocht van Selim Lemouchi, die rücksichtslos graaft en alles naar buiten brengt dat hij diep in zichzelf vindt. Ook, juist, als dat dingen zijn die het daglicht niet kunnen verdragen. De muzikale vertaling daarvan draait om het oproepen van een niet te ontwijken drive. De drie gitaristen spelen net langs elkaar heen, als slangen die om elkaar heen kronkelen. Langzaam, naarmate de set vordert en de nummers steeds langer worden, ontstaat zo een soort draaiende beweging, waarin je onherroepelijk meegesleurd wordt.

Deze band is daadwerkelijk in staat om een draaikolk aan gedachten in je hoofd op gang te brengen. Over goed en kwaad, over zin en onzin. Nog fascinerender is het om te zien hoe verschillend mensen in het publiek reageren op de muziek van deze band. Aan de zijkant staat een meisje met een grote glimlach, op de eerste rij wiegt een man met gesloten ogen zijn hoofd zachtjes. Achter hem beweegt een jongen juist elke spier in zijn lichaam, op het manische af.

MIN
Het geluid is wat moeizaam, zij het goed genoeg om het idee over te brengen.

CONCLUSIE
Psychedelische rock, de term valt weer vaak de laatste jaren. Met name in de Amerikaanse indiewereld wordt gretig terug gegrepen op de geestverruimende muziek uit de jaren zestig en zeventig. Maar dan draait het vaak toch vooral om de sound. Zo'n serieuze poging tot een intense trip als The Devil's Blood hier doet, zie je eigenlijk nooit. Uitgevoerd met rigoureuze randvoorwaarden. Een van de meest fascinerende cultbands van het moment. En gewoon uit Nederland.

CIJFER:
9