Een aparte verschijning vormen ze zo naast elkaar. Echtpaar Jace Lasek (zang, gitaar en toetsen) and Olga Goreas (bas en zang) die samen The Besnard Lakes hebben opgericht. Hij een boomlange vent in cowboyshirt, pilotenbril en metal-coupe. Zij een klein opdondertje met twee vlechten. Maar als ze samen zingen wordt duidelijk dat er minimaal één reden is waarom ze bij elkaar passen.

CONCERT
The Besnard Lakes, Le Guess Who?, Tivoli De Helling, 26 november 2011

MUZIEK
Viertal uit Montreal, Canada dat binnen de scene aldaar een beetje als een buitenbeentje geldt. Sinds 2003 hebben ze drie albums uitgebracht waarvan de laatste twee op Jagjaguwar, basis voor een dozijn Canadese bands en hofleverancier van deze Le Guess Who?-editie. De basis van hun nummers refereert meestal aan de jaren zestig en zeventig. We horen progressieve rock, luisterliedjes en zelfs een countryachtig begin. Ieder nummer is rijk georkestreerd en de meesten eindigen in psychedelische spacerock met veel overstuurde gitaar en reverb.

PLUS
The Besnard Lakes raast door De Helling als een psychedelische herfststorm. Met epische gitaarpartijen vol feedback en reverb maakt de band de uitgesponnen songs van verschillende genres tot een coherent en bezwerend geheel. De samenzang van de bandleden en dan vooral die tussen Lasek en Goreas zorgt voor een lichte toets en geeft de gitaareffecten daarmee voldoende tegenwicht. Door de Beach-Boys-achtige zang krijgen de nummers ook een fijn shoegaze-randje. In de nieuwe nummers zijn ook invloeden van ELO en Alan Parsons Project terug te horen. Zulke referenties doen hun reputatie als buitenbeentje in Montreal vast geen goed, maar het past wel bij een band die zich wil blijven ontwikkelen zonder hun eigen typerende signatuur los te laten.

MIN
De stem van Olga Goreas staat iets te zacht in de mix. Voor de samenzang als geheel maakt dat amper uit, maar in de nummers waarin juist zij een dominante rol moet vervullen is het een gemis. De drums van Kevin Laing staan tegelijkertijd juist te hard. In sommige nummers lijken ze zich in een parallel universum te bevinden. Sowieso is alles wat harder en meer overstuurd dan op het tweede album The Besnard Lakes Are the Dark Horse. Als dit de richting is die de band op wil, mag dat niet ten koste gaan van de nuances in het eerdere werk. Verder zijn grappen als “Have you guessed who yet?” op zijn zachtst gezegd nogal overbodig. Ook de tweede poging tot humor valt dood. Skippen.

CONCLUSIE
Met het derde album The Besnard Lakes Are the Roaring Night schuift het geluid op naar het donkere, symfonische deel van de jaren zeventig. Niet per se een pre, maar door de epische gitaarpartijen blijft het typerende Besnard Lakes-geluid intact. Zelf vinden ze het ongetwijfeld een stap vooruit, anders noemen ze één van de nummers op het laatste album niet ‘And This Is What We Call Progress’. Wij ook, zolang ze de lichte sixties-samenzang maar niet de deur uitdoen.

CIJFER
7