De drie Japanse dames van Nisennenmondai begonnen een band in 1999 en noemden zich naar de millenniumbug. Een klein beetje apocalyptische dreiging heeft hun muziek dan ook wel. In Europa hebben ze in al die jaren niet al te veel bekendheid gekregen, al werden ze wel opgepikt door Smalltown Supersound, een krautdiscolabel uit Noorwegen. Vanavond zijn ze de openers van Le Guess Who 2011.

GEZIEN
Nisennenmondai, Le Guess Who, Tivoli Oudegracht, 24 november 2011

MUZIEK
Stoïcijnse instrumentale krautrock met nu en dan een disco-gevoel. Zometeen speelt een band die zichzelf Endless Boogie noemt, die naam zou dit trio ook niet misstaan.

PLUS
Het eerste nummer spelen de drie bandleden elk één noot, vooruit, twee. De jongensachtige bassiste links ziet er opvallend lang uit voor een Japanse, al wordt het beeld wellicht wat vertekend door haar magere spillebenen. Ze staat haaks op het podium, of zelfs met haar rug naar het publiek. Rechts een al even dunne dame achter het kleinste Casio keyboardje dat er is. Ze gebruikt er maar één toets van. Maar gaandeweg worden de songs steeds gelaagder en drukker, met de drummer als aanjaagster. Het mini-keyboard is inmiddels ingeruild voor een elektrische gitaar, waar eerst kleine metalige loopjes mee gemaakt worden, en waar vervolgens grotere en grotere gitaarriffs overheen gelegd worden. Vooral de laatste tien minuten mag de drumster laten zien waarom Battles-beest John Stanier onder de indruk is. Ze ramt en zwaait en spat de bekkenslagen de zaal in.
 
MIN
Het minimalisme aan het begin werkt uitstekend, de gekte aan het einde ook, in het midden levert Nisennenmondai even wat spanning in. Alsof je al weet waar het vanaf hier naartoe gaat. Dan begint zich ook te wreken dat deze set vroeg op de avond gepland staat. Het is vol genoeg om leuk te zijn (het publiek groeide in drie kwartier van dertig naar pak hem beet 250 mensen), maar een spot laat op de avond had wellicht nog net wat meer energie losgemaakt. Even lijkt een climax er niet meer te komen, tot de laatste minuten, die absoluut naar meer smaken.

CONCLUSIE
Hoe stoer en cool hun muziek ook is, het afsluitende praatje in gebroken Engels (of zeg maar gerust aan elkaar geplakte woorden) is zo typisch Japans meisjesachtig als je het maar voor kunt stellen. Dank voor het luisteren, luidt de boodschap. En morgen spelen ze nog een keer, in Tivoli de Helling, laat op de avond. Weten we meteen waar die vraagtekens in het blokkenschema voor staan. Een teleurstelling voor wie daar een bekende topattractie verwachtte, een zegen voor wie een goede band met cultpotentieel wil zien.

CIJFER
7,5