De 2011-editie van Le Guess Who? start met een optreden van Braids in EKKO. Het afgelopen januari verschenen debuutalbum Native Speaker heeft positieve recensies gekregen in de Amerikaanse media en is ook al genomineerd voor een Polaris Award, de jaarlijkse prijs voor het beste Canadese album. Tijdens een uitgebreide Europese tour mogen ze laten zien of de vooruitgesnelde berichten terecht zijn.

CONCERT
Braids, Le Guess Who?, EKKO, 24 november 2011

MUZIEK
Door sommige internationale blogs wordt de muziek van het jonge Canadese viertal vergeleken met Animal Collective ten tijde van het album Feels. Begrijpelijk gezien de tribale drumritmes, repeterende toetspartijen, loops, soundscapes en het prominente gebruik van de floortom. In relatief lange nummers zet Braids een hypnotiserend geluid neer. Waar de muziek van Animal Collective vooral start bij het dwarse experiment, is dromerige pop de basis bij Braids.

PLUS
Samenspel is een wat belegen klinkende maar tegelijkertijd onderschatte kwaliteit, die voor sommige bands essentieel is om de intrinsieke kracht van hun nummers ook live goed over te brengen. Met opperste concentratie en veel aandacht voor elkaar zorgt Braids ervoor dat de jazzy drums en pulserende toetspartijen van Austin Tufts en Katie Lee mooi in balans zijn met het gitaarspel van zangeres Raphaelle Standell-Preston en de effecten die Taylor Smith uit zijn gitaar en kastjes weet te halen.

De stem van zangeres Raphaelle Standell-Preston is wat het allemaal bij elkaar brengt. Ritmische declamaties gaan soepel over in dromerige lijnen of hoge uithalen. Ook hier weer het gefocuste samenspel: de stemmen van de andere leden worden soms in die van Standell-Preston gevlochten en stoten op andere momenten juist af. Het tweede nummer Glass Deers wordt zo al een vroeg en bezwerend hoogtepunt in de set.

MIN
Het recept is niet nieuw: beginnen met een synthesizerlijn of een drumritme en langzaam steeds meer instrumenten en zang toevoegen om zo het nummer naar een climax te stuwen. Braids kiest ervoor om de meeste nummers ook weer af te bouwen. Zo ontstaan mooie rustmomenten, maar zet de band net één stap te weinig om het hele optreden als in trance te laten beleven. Mogelijk zijn de 35 minuten die de band speelt daar ook te kort voor.

CONCLUSIE
De vooruitgesnelde reputatie van Braids is zeker niet onterecht en eigenlijk heeft de band nog maar één belangrijk ingrediënt nodig om de belofte verder in te lossen: iets van de gekte die Animal Collective tot een geniale band maakt.

CIJFER
8-