Het Le Guess Who Festival brengt artiesten die groot zijn in eigen land naar de zalen van de Domstad. Nisennenmondai, Socalled en Art Melody zijn daar goede voorbeelden van. Melody, die in West-Afrika voor volle velden speelt, mag een handvol nieuwsgierigen opwarmen aan het begin van de avond in Tivoli de Helling.
GEZIEN:
Le Guess Who, donderdag 24 november, Tivoli de Helling
MUZIEK:
Art Melody ging na bijna tien jaar in de groep IBM (Ideal Black Mouvement) solo. Hij rapt in het Frans en in de meest gesproken dialecten in Burkina Faso, het Mooré en Dioula. Hij combineert West-Aftrikaanse muziek met hiphop, wat resulteert in repetitieve, minimalistische en futuristische beats. Voor zijn laatste album Zound Zandé heeft hij zich laten inspireren door de militante anti-imperialist Thomas Sankara, die ook in samples terug te horen is op twee tracks.
PLUS:
Kaler kan het niet worden. Twee draaitafels en een microfoon. Vlijtig is zijn disc jockey aan het werk met het scratchen en mixen van de diepe platen en Afrikaanse samples. Over de zware en rauwe beats heen verkondigt Melody zijn boodschap, die zowel introspectief als politiek geëngageerd is. Van een oproep aan de Afrikanen om het continent zelf op te bouwen, tot aan de vraag waar hun verloren zonen gebleven zijn. Hiphop in zijn puurste vorm. Door zijn kracht raakt het optreden het schaars toegestroomde publiek wel degelijk. Het getuigt absoluut van moed en doorzettingsvermogen, wanneer jouw wens voor een beter, rechtvaardiger en zelfstandiger Afrika je als rapper uit Burkina Faso naar Nederland brengt.
MIN:
Hoe puur ook, met twee draaitafels en een handvol platen kom je er tegenwoordig niet meer. Althans, niet in een land waar hiphop ruim twintig jaar geleden aan zijn eigen substroom begon. Daarbij komt kijken dat wie die battle toch aan wil gaan uitzonderlijke skills moet bezitten om het Nederlandse publiek te imponeren vanachter de wheels of steel. Dit is helaas niet het geval. Melody danst en zwaait alsof hij voor een vol stadion staat, wat het verschil met de realiteit alleen maar pijnlijker maakt. Prachtig, al die talen en krachtig zo'n sterke boodschap, maar het publiek komt qua Frans niet veel verder dan het middelbare school-niveau. Laat staan dat er onder hen mensen zijn die Mooré of Dioula spreken. Zelf komt hij niet veel verder dan "I try to make explain, but my English so little." Wat de onmacht en het wederzijds onbegrip compleet maakt.
CONCLUSIE:
Voor de hiphopliefhebbers een buitenkansje. En mocht je zijn naam tegenkomen op een festivalposter in Afrika, Frankrijk of Brussel, dan ben je verzekerd van een feestje. Zeker als hij met band speelt. Maar in een lege Tivoli, zonder ondertiteling, blijft het een beetje gissen wat de bedoeling is.
CIJFER:
6,5