Crossing Border: William Fitzsimmons barst van zoetsappigheid

Monotone en eenzijdige repetoire creëert leegloop in de Duitse Kerk

Pepijn van Gils ,

De singer/songwriter William Fitzsimmons speelt vanavond in de Duitse Kerk. De zaal stroomt vol om de bescheiden liedjesmaker uit Illinois te zien spelen. Met volle gangpaden begint Fitzsimmons alleen aan zijn set op het altaar. In een muisstil gebedshuis galmt zijn vederlichte liefdes-folk over de ongelovigen. Maar weet hij hen te bekeren?

Monotone en eenzijdige repetoire creëert leegloop in de Duitse Kerk

De singer/songwriter William Fitzsimmons speelt vanavond in de Duitse Kerk. De zaal stroomt vol om de bescheiden liedjesmaker uit Illinois te zien spelen. Met volle gangpaden begint Fitzsimmons alleen aan zijn set op het altaar. In een muisstil gebedshuis galmt zijn vederlichte liefdes-folk over de ongelovigen. Maar weet hij hen te bekeren?

GEZIEN:

William Fitzsimmons, Crossing Border, Duitse Kerk, 19 november

MUZIEK:
William Fitzsimmons is een Amerikaanse singer/songwriter die in opgroeide in Pittsburgh, Pennsylvania, waar hij eigenhandig zijn eerste twee albums, Until When We Are Ghosts (2005) en Goodnight (2006), opnam. Fitzsimmons is het meest bekend van zijn nummers Passion Play en Please Don't Go, die beiden terecht kwamen in Grey's Anatomy. De muzikant, die overigens ook psychotherapeut is, maakt kristalheldere folk tegen het minimalistische aan. Zijn nummers hebben nog het meest weg van het akoestische werk van John Mayer.
 
PLUS:
Fitzsimmons zet met veel gevoel zijn eerste nummers neer. De Duitse Kerk biedt een prachtig podium voor de soms religieus aanvoelende psychotherapeut. De sereniteit in zijn nummers komt hier prachtig tot zijn recht, zo goed dat het bijna pijn doet. De competente band staat volledig in dienst van de zanger en legt voorzichtig de subtiele accenten die van zijn small songs een compleet nummer maken.

MIN:

Hoewel de nummers in eerste instantie overkomen als prachtige luisterliedjes, is de maat voor veel bezoekers na vijf nummers vol. De overvolle kerk stroomt leeg bij het inzetten van het zoveelste monotone liefdesdeuntje. Nummers als Beautiful Girl en Tied To Me raken een zoetsappigheid waar Cliff Richard en Little House On The Prairie een puntje aan kunnen zuigen.

CONCLUSIE:

Ondanks de authenticiteit krijgt zijn set nergens echt vleugels. Integendeel, er ontstaat een enorm gevoel van herhaling en dat gaat bij een live optreden ontzettend vervelen. De teksten van verlangen en liefde bereiken hun houdbaarheid binnen het half uur en genadeloos trekt menigeen zijn conclusie en vertrekt.

CIJFER:
6