De drie bandleden van het Amerikaanse Loch Lomond zijn zenuwachtig. Héél zenuwachtig zelfs. Geen wonder, dit is hun allereerste Europese show ooit. "Om de spanning te verlichten, maak ik graag grapjes", probeert frontman Ritchie Young. "Het maakt niet eens uit of ze goed of slecht zijn." De slechte mop over een dronken walvis is hem vergeven. Het zullen de zenuwen zijn.

GEZIEN
Loch Lomond, Crossing Border, Waterloo, zaterdag 19 november 2011

MUZIEK
Oorspronkelijk is Loch Lomond het soloproject van Ritchie Young, maar inmiddels heeft hij een rondreizend folkie-collectief om zich heen verzameld, met wie hij sprookjesachtige popliedjes vertolkt. Normaliter is Loch Lomond een zeskoppige formatie, maar voor deze tour zijn ze in uitgedunde bezetting, met zijn drieën.

PLUS
Uitgedund of niet, Loch Lomond klinkt vanavond als een volwaardige band. De fijngevoelige lieve liedjes worden secuur opgebouwd en klinken dankzij de basdrum en tamboerijn - door Young met de voeten bespeeld - vol en weelderig. De frontman is een excentrieke figuur, die met zijn hoedje, brilletje en vooral zijn iele stem eerder doet denken aan Scandinavische dan aan Amerikaanse collega's. Muzikaal betovert Loch Lomond op zijn best als een akoestische versie van Sigur Ros.

MIN
"We hebben net 7 uur gereden vanuit Londen, en ik heb niets op behalve crackers en wijn dus ik voel me wat spacey", giechelt Young verontschuldigend nadat hij voor de tweede keer een nummer stillegt. Hij is de tekst kwijt. In plaats daarvan sluit de band uiteindelijk af met de cover Yuma, Az - oorspronkelijk van Damien Jurado. Het is een te gemakkelijk, gezellig en aaibaar einde van de eerste Europese show van Loch Lomond.

CONCLUSIE
"In februari komen we een maand terug naar Europa, maar dan met zijn zessen", belooft Young voor hij afscheid neemt. Als zijn piepstemmetje, dat op den duur kan gaan irriteren, dan meer wordt ingelijst door een volwaardige band, en hij zijn teksten onhoudt, dan zou de terugkeer weleens magisch kunnen worden.

CIJFER
7+