Patrick Wolf is een fenomeen. Hij stond met zijn grimmige eerste plaat Lycanthropy in 2003 aan de voet van het toen opkomende folktronica genre en met de briljante opvolger Wind In The Wires toonde hij zich meester in het combineren van donkere techno-pop en folky singer-songwriter. Op The Magic Position maakte hij een 180 graden draai richting euforie in zijn muziek, zonder zijn eigen stijl te verliezen. Met The Bachelor en zijn onlangs verschenen vijfde album Lupercalia biedt hij echter meer van hetzelfde, zonder echt sterke songs te schrijven. Is het hierdoor over en sluiten voor de Londense singer-songwriter? Of wordt er toch met smart gewacht op die plaat waarmee hij zich zal herpakken?

GEZIEN:
Patrick Wolf, The Royal, Crossing Border, 19-11-2010

MUZIEK:
Romantische folkliedjes met gevoel voor pop, verpakt in een disco- of elektronicajasje.

PLUS:
Patrick Wolf is excentriek, enthousiast, intens en welhaast androgyn. Met glitters in zijn haar, op zijn jasje en zijn gulp komt hij het podium op om op viool te openen met het prachtige Pigeon Song van zijn debuutplaat. De eerste helft van de show heeft iets donkers, zoals ook zijn oude werk, met Wolf als enige lichtpuntje om je als publiek aan vast te houden. Hoogtepunt hierin is The Libertine, eveneens een oud nummer, dat enthousiast ontvangen wordt. Wolf flirt, poseert en danst en wanneer The Falcons, de afsluiter van zijn nieuwste werk, wordt ingezet duikt hij de zaal in om een paar fans een zoen te geven en middenin de zaal op een stoel een dansje te doen. De grote zaal van de schouwburg mag dan bij lange na niet vol zijn, Wolf heeft toch een behoorlijk aantal fantastisch trouwe en welhaast verliefde fans die hij hiermee een groot plezier doet. Tegen het einde van de set komt de euforie van de fans perfect tot zijn recht als The Magic Position wordt ingezet en er als gekken wordt gedanst op de eerste rijen.

MIN:
Het optreden bestaat vrijwel alleen uit het zwakkere nieuwe werk. Van alle oudere albums wordt erg weinig gespeeld en daarmee zijn er bar weinig sterke songs in het optreden te vinden. Een iets kleinere zaal zou het optreden ook geen kwaad gedaan hebben. Het grootse gevoel dat Wolf aan zijn optreden meegeeft lijkt dan wel gemaakt voor een zaal als deze, maar feit blijft dat nog niet de helft van de stoelen gevuld zijn.

CONCLUSIE:
Het is een bijzondere artiest, die Patrick Wolf. Hij doet volledig zijn eigen ding en heeft daarmee een meer dan enthousiaste fanschare opgebouwd. Zijn over-the-top performance met zwoele blikken en stoere poses op zijn blokhakken doen groots aan en hiermee boeit hij met speels gemak van begin tot eind. Het niveau van de nummers laat vanavond echter te wensen over. Het nieuwe materiaal kan niet op eigen benen staan en wordt enkel overeind gehouden door die paar oude nummers die de mensen echt willen horen. Maar meer dan horen willen de fans Wolf eigenlijk ook gewoon zien. Ze komen niet eens zozeer voor de muziek. Ze komen voor hun idool, hun menner, hun voorbeeld die laat zien dat het oké is om jezelf te zijn.

CIJFER:
7