Afgelopen voorjaar verscheen Gavin Friday’s vierde album in 22 jaar, catholic. Op de cover ligt de 52-jarige bleekjes opgebaard onder een Ierse vlag. De teksten gaan over dood, verlies en volhouden. Zijn muziek klonk nog nooit zo U2-achtig.

CONCERT
Gavin Friday, Crossing Border, The Royal, vrijdag 18 november 2011

MUZIEK
Mijn eerste Gavin Friday-ervaring was bijna dertig jaar geleden. In 1982 kwam hij met zijn band Virgin Prunes (Ierland, gothic rock avant la lettre) spelen in Amsterdam Osdorp, in De Meervaart waar ik verbindingsofficier muziek was. Het debuutalbum If I Die, I Die was nog niet verschenen, maar de live-reputatie was indrukwekkend. Op het wensenlijstje van de groep stond behalve de gebruikelijke drankjes, hapjes en handdoekjes ook: 1 verse varkenskop. Waarschijnlijk in te zetten bij hun set-apotheose 'The Pig Children'. Twee abattoirs heb ik gebeld over varkenskoppen, toen kwam ik bij zinnen. Alles voor de kunst, maar het moet wel gezellig blijven. Het management was allervriendelijkst: een zak meel was ook goed. Al gaf dat ook een enorme kliederboel.

Virgin Prunes maakten nog een paar jaar de podia onveilig met hun optredens. In 1986 stapte Gavin Friday uit de band en ging soloplaten maken. Meeste indruk maakte de eerste: Each Man Kills The Thing He Loves (1989). Intense, ernstige grotemensenmuziek – denk aan Bowie zonder cool, Tom Waits zonder humor, U2 zonder stadion – met teksten van Oscar Wilde, Jacques Brel, Bob Dylan en natuurlijk Friday zelf.

PLUS
Inmiddels zijn we 22 jaar verder. Afgelopen voorjaar verscheen Gavin Friday’s vierde album, catholic. Ook hier valt er niets te lachen. Op de cover ligt de 52-jarige bleekjes opgebaard onder een Ierse vlag. De teksten gaan over dood, verlies en volhouden. Zijn muziek klonk nog nooit zo U2-achtig: een levenslange vriendschap met Bono moest vroeg of laat gevolgen hebben. Zou het live toch indruk maken?

MIN
Het optreden op Crossing Border begint verrassend met een Virgin Prunes-nummer, Caucasian Walk, maar dan in zo’n deftige chansonversie. Gavin hurkt nog steeds dat het een lieve lust is, maar nu in een sjiek ontworpen pak in plaats van zijn Tarzanpakje van weleer. De rest van de set komt voor het merendeel van catholic, ook Each Man Kills The Thing He Loves is goed vertegenwoordigd. Het ene gewichtige chanson na het andere (‘La dada dai dai dadai’) passeert de revue, maar het wil maar niet kloppen. De vijfkoppige band speelt slordig en plichtmatig. Friday zit er niet goed in en worstelt duidelijk met de geluidstechniek.

CONCLUSIE
Toch is dat niet de reden dat dit optreden zuigt. Bij ‘A Song That Hurts’ wordt duidelijk dat deze vreugdeloze vertoning een anachronisme is, gedateerde gewichtigdoenerij. En bij het doelloos echoënde ‘Angel’ (draai, discobal, draai!) beginnen de tenen zich pijnlijk te krommen. De toegift sluit af met een nummer van het nieuwe album, ‘It’s All Ahead Of You’. Not. It’s all behind you.

CIJFER:
4