Prozaschrijver, dichter, vertaler, redacteur en universitair docent Engelse literatuur; er zijn weinig werkzaamheden in het literaire veld waaraan Alan Hollinghurst (1954) zich in de loop der jaren niet heeft gewaagd. En met succes: zo won hij in 2004 de Man Booker Prize voor zijn roman 'De schoonheidslijn'. Nu, zeven jaar later, is er de langverwachte opvolger van dat boek: 'Kind van een vreemde'. Ondanks dat het boek de Booker Prize dit jaar niet won, was het boek het wachten waard: volgens veel critici is het een van de beste boeken van het jaar. Wat is er zo bijzonder aan het werk van Hollinghurst?
 
GEZIEN
Alan Hollinghurst, Crossing Border, Queens, 18-11-2011

LITERATUUR
Hollinghurst wordt geroemd om zijn vermogen de tijdsgeest van Engeland te duiden. Waar De schoonheidslijn zich afspeelt in de jaren tachtig van de vorige eeuw, bestrijkt Kind van een vreemde vrijwel een hele eeuw: van 1916 tot en met 2008. Hollinghurst vertelt dat zijn eerste vier romans de (homo)seksuele geschiedenis van Engeland behandelden, met De schoonheidslijn als afsluiter van dit vierluik. Na het schrijven van dit boek voelde hij de ruimte om andere thema’s aan te snijden. Zoals onzekerheid, een onderwerp dat een grote rol speelt in zijn meest recente roman. De protagonisten zijn er niet altijd even zeker van of zij zich de geschiedenis nog correct herinneren. Zelf zegt Hollinghurst daarover: ‘Het boek bestaat niet uit één verhaal, maar uit meerdere, onverenigbare versies daarvan.’

PLUS
Blijkbaar zijn er heel veel mensen benieuwd naar Hollingshurst, want de zaal waarin hij geïnterviewd zal worden zit al ruim voor aanvang helemaal vol. Tijdens het interview geeft Hollinghurst uitgebreid antwoord op iedere vraag die Volkskrant-recensent Hans Bouman hem stelt. Het publiek hangt daarbij continu aan zijn lippen. Niet gek, want Hollinghurst is het prototype gedistingeerde Brit, met een bijbehorend gevoel voor droge humor. Zo beschrijft hij Rupert Brooke – de dichter waarop zijn hoofdpersonage is gebaseerd – als een ‘neurotic little shit’. Zijn toehoorders lijken er geen genoeg van te kunnen krijgen. 

MIN
Het interview duurt maar een half uur. Het publiek had nog wel een half uur langer kunnen en willen luisteren. 

CONCLUSIE
Het werk van Hollinghurst wordt geroemd, en de auteur zelf weet minstens net zo te boeien. Zijn toehoorders zijn muisstil als hij praat en hij verveelt zijn publiek dan ook geen moment. Na een avond Crossing Border heeft Hollinghurst er waarschijnlijk een aanzienlijke groep lezers bij. 

CIJFER:
8