Opmerkelijk veel muziekrecensenten schreven eerder dit jaar met een zekere weemoed over Heather Nova, alsof ze het hadden over die jonge lerares Grieks van weleer, waar ze heimelijk een beetje verliefd op waren. Rank, donkerblond, met de stem van een sirene. Ze vertelde je hoe ze haar je hart en haar schouder ter beschikking stelde, ze fluisterde over zomergeel en winterblauw. Natuurlijk werden al die recensenten op een gegeven moment wat te oud voor die romantische quatsch. En Heather? Ook Heather verloor wat van haar natuurlijke glans.

GEZIEN
Heather Nova, Crossing Border, The Royal, 18 november 2011

MUZIEK
Die opleving dankt Heather Nova aan haar laatste album 300 Days At Sea, een terugkeer naar haar jeugd en naar de sound van de jaren negentig, toen ze de koningin van de waxinelichtjespop was. Adult oriented romantiek, zeg maar. Met de albums Oyster en Siren scoorde ze met emotioneel geladen popmuziek die aanschuurde tegen het alternatieve maar dat nooit echt werd. De formule verwaterde gaandeweg, maar voor haar nieuwe album zocht Nova de muzikanten weer op die haar succes brachten. Die terugkeer is geïnspireerd door een visser die Nova confronteerde met het gezonken schip waar ze haar jeugd doorbracht. Het beeld is bijna te cliché voor zelfs deze zangeres: een visser dook speciaal voor haar het kompas op uit het wrak. Het levert een plaat op vol zeemetaforen. Gooi je anker uit met mij, kunnen we dit schip nog keren?

PLUS
Ze mag dan inmiddels 44 zijn, Heather Nova is in al die jaren geen spat veranderd.  Nog altijd heeft ze die lome oogleden, voor 75% gesloten. Dat glazende haar, die leren broek die wel een soort van stoer is zonder echt rock 'n roll te worden. Veel belangrijker uiteraard dan haar uiterlijk is dat in die engelenstem nog geen kraaienpootjes ontstaan zijn. Probleemloos haalt ze de hoge noten in klassieker Island ("I need an island, somewhere to sink a stone") en in All I Need. De optimistische afsluiter en nieuwe single Beautiful Ride is het meest pakkende liedje in haar oeuvre.

MIN
Afhankelijk van je smaak is The Good Ship Moon, de ode aan het gezonken schip, een poëtisch hoogte- of dieptepunt. De symboliek ligt er zo verschrikkelijk dik bovenop, dat iedereen die een beetje gevoel voor subtiliteit heeft gillend de zaal verlaat. Dan Higher Ground, nog zo'n nieuw liedje. Het is geïnspireerd op zo'n verhaal dat bij grote tv fundraisers (presentatie Chantal Janzen en Martijn Krabbe) ingezet wordt om mensen huilend de beurs te laten trekken: surfer uit Californië trekt na de tsunami in Indonesië naar het rampgebied om met een boot mensen te redden uit de meest ontoegankelijke gebieden. Waarom hij dat deed? Vanwege de blik in hun ogen als hij ze redde. Inspirerend, maar dan wel op een Ivo Niehe-manier. Muzikaal volgt Nova de regels van haar eigen formule, strak gespeelde softrock met keurige gitaarsolo's. Jammer dat ze niet meer toekwam aan klassieker Walk This World, uiteindelijk toch het beste liedje dat ze maakte.

CONCLUSIE
Op een festival waar literatuur hoog in het vaandel staat is Heather Nova met haar kitscherige frasen een opmerkelijke boeking. Je zou haast denken dat de programmacommissie zich vergist heeft met die andere jaren-negentig-dame, PJ Harvey, die dit jaar een razend spannende plaat maakte. In haar genre is Heather Nova nog altijd een gedegen performer, maar echte relevantie is zeemijlen ver te zoeken.

CIJFER:
5