Singer-songwriter Djurre de Haan, alias Awkward I viel twee jaar geleden direct op met zijn sterke debuutplaat I Really Should Whisper. Hij speelde veel als solo-artiest en met band in verschillende samenstellingen. Daarna werd het even stil rond Awkward I. De Haan speelde als bassist bij Alamo Race en werkte aan zijn nieuwe plaat Everything On Wheels, die onlangs verscheen bij Excelsior. 3VOOR12 sprak hem over het album, de frictie tussen de melodie en de teksten en de totstandkoming van zijn beeldende teksten.

De melodieën van jouw nummers zijn veelal vrij uplifting, maar de tekst het tegenovergestelde, soms zelfs zwaar. Schrijf je van nature op die manier of zoek je dat bewust op?
"Niets gaat automatisch bij mij. Mijn teksten zijn over het algemeen vrij donker, daar ben ik wel in geïnteresseerd op het moment. Maar donker hoeft niet negatief te zijn, het is juist mooi. Verdriet is een emotie waar veel uit valt te halen. Voor mijn teksten gebruik ik dat, maar in de muziek wil ik dat juist niet. Ik wil niet genieten van het lijden. Ik wil juist dat er frictie ontstaat tussen iets krachtigs op muzikaal vlak en de donkerheid van de tekst. Daar mag je best door op het verkeerde been gezet worden. Let’s Get Ready To Die heeft dat bijvoorbeeld. Het is een vreemde zin om te zingen, bijna lelijk zelfs. Maar het is een spel tussen de componenten, dat vind ik leuk. Dat er een soort spanning ontstaat tussen de tekst, de toon en het instrumentarium."

Ook binnen de teksten is die frictie duidelijk. Let's Get Ready To Die inderdaad, maar ook in Hannah Hung Heavy is het duidelijk aanwezig. Je zingt: “It was the spur of the moment and the spirit of place, the illusion of a safe new world fate all ripped and torn in another blossom storm.”
"Precies dat inderdaad. In mei valt mij de bloesem altijd in Amsterdam en de straten liggen onder. Ik vind dat altijd een hele mooie tijd. Daarna gaat het heel erg waaien en dan waait de bloesem op. Daar komt 'blossom storm' vandaan. Ik vond dat ook een mooie contradictie, omdat bloesem zo zacht is en storm zo gewelddadig. Dat schrijf ik dan op en dat komt in een gedichtje of in een memo. Ik schrijf zo veel mogelijk van dat soort dingetjes waarvan ik vind dat het in mijn poëtica past. Die verzamel ik en dan blader ik terug en arceer ik met een marker wat ik goed vind. Ik denk dat iedereen het wel een beetje zo doet. Je maakt niets in een vacuüm. Er is altijd iets en dat doet iets en daar komt iets van. Als mensen zeggen dat ze iets on the spot maken, zijn ze er denk ik al langer mee bezig. Misschien wel onbewust, maar het komt eigenlijk altijd ergens uit voort, lijkt mij. Je kunt geen Shakespeare schrijven zonder enige voorkennis. Al is het maar dat je moet weten dat een boom een boom is."

Je teksten zijn vaak heel beeldend. Word je voornamelijk geïnspireerd door beelden?
"Het is allemaal geknutsel en gestoei in de rondte om iets te vangen wat bruikbaar is. Ook beeld dus. Ik kijk heel veel films en daar gebruik bijvoorbeeld de sfeer uit. In Your Arrival gebruik ik bijvoorbeeld een beeld uit een Italiaanse film, Kaos, een vijfluik eigenlijk. Een paard en wagen vol met mensen die racet naar de zee. Daar heb ik dan iets van gemaakt, daar had ik deze associaties bij. Het komt niet letterlijk uit die film, maar ik beschrijf wel een sfeer die ik voelde toen ik die film keek. Ik ben dus een beetje aan het puzzelen."

"Hannah Hung Heavy begint bijvoorbeeld met Michigan in de sneeuw. Ik heb daar gewoond en dat geeft voor mij gelijk een soort kerstgevoel. Een gezellig warm beeld. Maar de titel van het nummer is ook een beeld van een mooie vrouw die natgeregend aan een galg hangt, terwijl haar was ook nat aan de lijn hangt in een storm. Dat sprak mij wel aan als metafoor voor andere zaken die ik niet benoem in het liedje. Echt gebeurd is geen excuus denk ik dan. Dat spreekt mij ook niet zo aan. Misschien persoonlijk wel, om terug te lezen hoe ik het vond om in Parijs te zijn ofzo, maar dat zie ik niet als onderwerp voor een nummer. Het moet op poëtisch niveau wel iets universeler zijn. Het moet los staan van de gebeurtenis die de inspiratie ertoe was. Ik hoef ook niet rationeel gezien uit te kunnen leggen waar de nummers over gaan. Bij Sea Life van de vorige plaat had ik bijvoorbeeld geen idee wat ik in vredesnaam aan het opschrijven was, maar ik vond het wel goed."

Everything On Wheels klinkt meer georkestreerd dan zijn voorganger. Er lijken meer lagen in te zitten en er zijn meer instrumenten op te horen. Is dat ook zo, of is er eigenlijk weinig veranderd?
"Ik ben met meer facetten bezig dan bij de eerste plaat, hij is ook wat percussiever. Maar de eerste plaat was qua strijkers ook al rijk gearrangeerd. Ik denk dat de nieuwe plaat zelfs wel spaarzamer gearrangeerd is, maar daarvoor in de plaats dynamischer."

Komt dat omdat de plaat meer als band is opgenomen?
"Zeker. Bij het opnemen van I Really Should Whisper zaten Diederik en ik vaak met zijn tweeën in de studio en kwamen er steeds mensen langs om iets in te spelen. Nu werden de drums, de gitaar, de bas en soms ook de stem live tegelijk opgenomen en dat levert een basis op die leeft. Als je daarna dan nog arrangeert, versterkt dat alleen maar die levendigheid. Als je alles laagje voor laagje doet wordt het meer een puzzeltje. Dat heeft ook voordelen en is niet per se slecht, maar ik wilde nu ook graag een stukje controle uit handen geven."

Een nummer (of eigenlijk twee nummers, deel I en II) dat voor mij uit de plaat springt is Your Oxygen Mask. Het klinkt als een bandnummer met opvallende percussie, wat op de vorige plaat niet had gepast. Heb je het ook op een andere manier geschreven? Of voelt het voor jou niet zo heel anders?
"Er zit niet veel ruis in mijn muziek. Ik neem niet graag te veel ruimte in als daar geen reden voor is. Bij Your Oxygen Mask was de extra aankleding wel echt deel van het nummer. Het is op een bepaalde manier meer als klassieke muziek opgebouwd. Het is niet heel repetitief en ieder rondje gebeurt er iets anders. Het is misschien wel een iets volwassener nummer ook. Ik wilde muzikaal ook wel eens iets donkerders schrijven, een beetje de kant van Blonde Redhead op.

Om een nummer als Your Oxygen Mask te spelen heb je echt meerdere mensen nodig. In het verleden stond je geregeld ook alleen op het podium. Heb je op dit moment een vaste band?
"In principe wel, ja. Als ik solo speel, wordt het er nu altijd bij gezet. De liveband wisselde heel erg tijdens de vorige tour, omdat mensen steeds weer iets anders gingen doen of omdat het toch niet zo goed paste. Maar nu wil ik echt iets met de huidige band opbouwen. Het ligt bij mijn muziek best wel nauw of het werkt of niet. We zijn geen bluesband waar iedereen even bij kan gaan staan om een stukje mee te spelen. Om er uit te halen wat er op de plaat in zit, moet je daar live echt met elkaar aan werken, dat lukt gewoon niet in een keer. Een nummer als Your Oxygen Mask II is in de studio goed te doen, maar live best wel pittig. Ik denk dat het in de studio wel twaalf zangpartijen waren, allemaal door mijzelf. Live zijn we met vijf en moeten we ook de kern van het nummer zien over te brengen. Dat kost gewoon oefening. Live speelde ik solo altijd alleen deel een, omdat dat tweede deel gewoon echt niet kan in je eentje. Maar voor mij voelt het nummer dan toch nooit helemaal af, ook al doet hij het altijd wel heel goed bij het publiek."

Nu is de plaat uit, je bent veel aan het spelen. Ben je dan ook gelijk al weer bezig met een volgende plaat of is het even uitrusten?
"Ik ben al bezig, ik stop eigenlijk nooit met schrijven. Soms gaat het een keer niet en dan komt het als het goed is weer. Maar een boer gaat ook niet op zijn veld naar de zaadjes staren en wachten tot er een komkommer uit groeit. Dat gebeurt op den duur als het goed is. Soms heb je een goede oogst en soms heb je een slechte oogst. Maar ik doe mijn best om een goede oogst te bewerkstelligen en ik hoop wel dat op dezelfde termijn van twee jaar weer een plaat te hebben. Ik vind dat wel een mooie termijn, dan is er ook wel tijd om in het buitenland wat te doen."